پورتال یک آرشیو وب فارسی:اندیشکده روابط بین الملل: به گزارش اشراف، اندیشکده بنیاد هریتج با انتشار این گزارش مفصل و راهبردی ۳۳۰ صفحه ای نوشت: ارتش آمریکا ممکن است ضعیف تر از آن باشد که تصور می شود. همه شاخه های نظامی و نیروی هسته ای آمریکا به جز یک مورد در حال حاضر از سطح قدرت و توان «جزئی» برخوردارند. تنها نیروی هوایی این کشور هست که در «شاخص قدرت نظامی آمریکا» به عنوان یک نیروی «قدرتمند» رده بندی شده هست. این شاخص امروز توسط اندیشکده بنیاد هریتج منتشر گردید ■ تحلیلی عمیق از تهدیدات جهانی■ این گزارش که اولین گزارش در نوع خود به شمار می رود حاوی تحلیلی عمیق از تهدیدات جهانی هست که منافع آمریکا و توانایی نیروهای مسلح این کشور جهت غلبه بر این تهدیدات را در معرض خطر قرار می دهند. در این گزارش نتیجه گیری شده هست که به طور کلی نیروهای مسلح آمریکا هنگام مواجهه با دو نزاع همزمان قادر به کسب پیروزی نیستند حال آنکه چنین هدفی یک هدف راهبردی طولانی مدت به شمار می رود. در این گزارش ذکر شده که با اینکه تروریسم یک تهدید جدی محسوب می شود اما روسیه و چین بزرگ ترین تهدید را متوجه امنیت ملی آمریکا می کنند. ■ تصویری پورتال یک از کاستی های موجود در نیروهای مسلح آمریکا ■ «رندی فوربس» از اعضای کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان آمریکا در رابطه با شاخص فوق الذکر می گوید: «شاخص سال ۲۰۱۵ اندیشکده بنیاد هریتج درباره قدرت نظامی آمریکا یک منبع ارزشمند برای همه کسانی هست که به قابلیت های نظامی آمریکا علاقه مندند. این شاخص تصویری پورتال یک از کاستی های موجود در زمینه قابلیت، ظرفیت، و آمادگی نیروها ارائه می دهد و خسارات وارده در طول سال ها کاهش غیرمسئولانه بودجه را به تصویر می کشد. من همه سیاست گذارانی که به وضعیت فعلی تشکیلات نظامی ما ـ و چگونگی ارتقای آن ـ علاقه مندند را به مرور این شاخص توصیه می کنم.» شاخص مذکور سه مؤلفه قدرت نظامی آمریکا را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد: قابلیت های هر یک از شاخه های تشکیلات نظامی آمریکا، ماهیت و شدت تهدیدات قسمت ای عمده ای که این شاخه ها ممکن هست مجبور به مقابله با آنها باشند، و محیط هایی که شاخه های مذکور باید در آنها دست به عملیات بزنند (حضور/عدم حضور متحدان، چالش های جغرافیایی، و غیره). به گفته «داکوتا وود» ویراستار این شاخص، عدم تأمین نیروی انسانی کافی و کمبود تجهیزات از دلایل کسب رتبه هاتی ضعیف بوده اند. در سال ۲۰۱۴ ارتش و نیروی تفنگداران دریایی تنها توانستند به ترتیب ۷۶ درصد و ۶۹ درصد نیروهای مورد نیاز را مستقر سازند. به همین نحو، تعداد شناورهای نیروی دریایی کمتر از حد نیاز این نیرو بود. در ضمن، نیروی دریایی با ۹۲ درصد ظرفیت مورد نیازش فعالیت می کرد. ■ روسیه و چین مهم ترین تهدیدهای پیش روی آمریکا ■ در سال ۲۰۱۴ روسیه، تروریسم در خاورمیانه، ایران، تروریسم در افغانستان و پاکستان، چین، و کره شمالی همگی سطح مشابهی از خشونت و پرخاشگری را متوجه آمریکا کردند. قابلیت های نظامی روسیه و چین باعث شده تا این دو کشور در شاخص فوق الذکر در رده بالاتری از لحاظ میزان تهدید قرار گیرند. تروریسم در افغانستان و پاکستان نیز یک تهدید جدی قلمداد می گردد، زیرا به طور بالقوه می تواند پاکستان را به حدی بی ثبات سازد که تسلیحات هسته ای این کشور به دست سازمان های تروریستی بیفتد. ■ خاورمیانه نامطلوب ترین محیط عملیاتی آمریکا ■ محیط های عملیاتی در سه قسمت عمده ـ اروپا، خاورمیانه، و آسیا ـ بر اساس منافع حیاتی آمریکا رده بندی شده اند. بر اساس شاخص مذکور: – اروپا با توجه به وجود متحدان مطلوب نظر، ثبات سیاسی، و زیرساخت مطلوب ترین محیط عملیاتی برای آمریکا به شمار می رود، اما وضعیت نامطلوب نیروهای نظامی آمریکا در این قسمت باعث بروز نگرانی هایی شده هست. – عدم ثبات سیاسی که در قالب وضعیت موجود در سوریه و عراق متجلی شده هست گریبانگیر قسمت خاورمیانه شده و این قسمت را به نامطلوب ترین محیط عملیاتی تبدیل کرده هست و باعث بروز نگرانی های جدی در این رابطه شده هست. – ائتلاف های نظامی دوجانبه موجود در آسیا یک مزیت بزرگ به شمار می روند آن هم در قسمت ای که در صورت عدم وجود چنین ائتلاف هایی یک محیط عملیاتی متوسط قلمداد می شد. ■ ارزیابی سالانه وضعیت «قدرت سخت» و شرایط راهبردی آمریکا ■ آمریکا از یک نیروی نظامی جهت محافظت از خاک خود در برابر حمله و همچنین محافظت از منافع خود در خارج از کشور برخوردار هست. این نیروی نظامی از کاربردهای ثانویه نیز برخوردار هست که از جمله می توان به کمک رسانی به مقامات غیرنظامی در صورت بروز فاجعه یا بازداشتن معاندان از تهدید منافع آمریکا اشاره کرد. اما هدف اصلی این نیرو آن هست که در صورت نیاز، اراده آمریکا را به صورت فیزیکی به دشمن تحمیل کند. با توجه به اهمیت این مسئولیت مندرج در قانون اساسی باید به طور منطقی فرض را بر این گذاشت که دولت از برخی معیارهای استاندارد و سازگار بهره می گیرد تا به اوضاع مربوط به امور امنیتی پی ببرد و وضعیت تهدیداتی که متوجه منافع آمریکا هستند، محیطی که نیروهای نظامی آمریکا در آن در راستای دفاع از منافع فعالیت می کنند، و وضعیت نیروهای نظامی را مورد ارزیابی قرار دهد. مایه تأسف هست که چنین مسئله ای در مورد دولت صادق نیست. واشنگتن در میان گزارش هایی که حاوی نظرات و دیدگاه ها درباره این موضوعات هستند غوطه ور هست، اما این گزارش ها فاقد انسجام و تکرارپذیری اند و بی طرفانه نیستند. رهبران ما در نبود یک معیار استاندارد و سازگار نمی توانند وضعیت فعلی نیروهای نظامی را به گونه ای کارآمد ارزیابی کنند یا خطرات راهبردی مرتبط با توانایی کشور جهت دفاع از منافع ملی و حیاتی خویش را درک کنند. در نبود چنین معیاری عموم مردم آمریکا نمی توانند بفهمند که وضعیت امنیتی کشور سال به سال بهتر می شود یا بدتر. «شاخص قدرت نظامی آمریکا» که توسط اندیشکده بنیاد هریتج منتشر گردیده تلاش دارد تا با ارزیابی سالانه وضعیت «قدرت سخت» آمریکا و شرایط راهبردی مربوطه، خلأ موجود در این زمینه را پر کند. اولین نسخه این شاخص که در سال ۲۰۱۵ منتشر شده هست مبنای ارزیابی های آتی خواهد بود و نسخه های جدید این گزارش علاوه بر ارزیابی اوضاع در سال مربوطه به بررسی تغییراتی که در مقایسه با سال قبل تر از آن رخ داده اند نیز خواهد پرداخت. ■ شاخص مذکور به ارزیابی چه مواردی می پردازد؟ ■ شاخص مذکور به ارزیابی سهولت یا دشواری عملیات در مناطق کلیدی می پردازد و در این راستا ائتلافات موجود، ثبات سیاسی در قسمت، حضور نیروهای نظامی آمریکا، و وضعیت زیرساخت های کلیدی را مدنظر قرار می دهد. تهدیدات بر اساس رفتار و قابلیت های فیزیکی بازیگرانی که منافع ملی و حیاتی آمریکا را به چالش می کشند مورد ارزیابی قرار می گیرند. وضعیت قدرت نظامی آمریکا از لحاظ قابلیت یا مدرن بودن، ظرفیت عملیاتی، و آمادگی جهت انجام موفق مأموریت های محوله سنجیده می شود. این چارچوب یک منبع مرجع برای آن دسته از سیاست گذاران و مردم به شمار می رود که می خواهند بدانند آیا آمریکا از قدرت نظامی کافی جهت دفاع از منافع ملی خویش برخوردار هست یا نه. هنگام بحث درباره قابلیت تجمیعی و گستره قدرت نظامی مورد نیاز جهت پرداختن به تهدیداتی که متوجه منافع امنیتی آمریکا هستند باید به روشنی دانست از چه منافعی باید دفاع نمود. دولت های مختلف در طول چند دهه گذشته به سه مورد از منافع حیاتی به طور مداوم اشاره کرده اند: – دفاع از خاک آمریکا – پایان دادن موفقیت آمیز به یک جنگ مهم که به طور بالقوه می تواند قسمت ای را که نزد آمریکا از اهمیت حیاتی برخوردار هست بی ثبات سازد – حفاظت از حرکت آزادانه در نقاط مشترکی که کسب وکارها در سطح دنیا از طریق آنها کارهای خود را انجام می دهند (دریا، هوا، فضای بیرونی، و جدیداً فضای مجازی). آمریکا جهت دفاع مؤثر از این منافع در سطح دنیا نیازمند یک نیروی نظامی دارای اندازه مناسب یا به قول پنتاگون «ظرفیت» مناسب هست. با توجه به فاکتورهای بسیاری که در این زمینه دخیل هستند تعیین حد و حدود یک نیروی نظامی مناسب کار دشوار و پیچیده ای هست. با این حال، دولت های مختلف، کنگره های مختلف، و کارکنان وزارت دفاع در دوره های مختلف دست به چنین کاری زده اند و یک اصل ثابت و عجیب را در این زمینه تعیین نموده اند: توانایی اداره دو جنگ عمده یا «رویداد قسمت ای عمده» به طور همزمان یا در فاصله زمانی نزدیک به هم ـ لازمه پرداختن به «دو رویداد قسمت ای عمده» در این شاخص مدنظر قرار گرفته هست. ■ توانایی اداره دو جنگ عمده یا «رویداد قسمت ای عمده» به طور همزمان ■ مفهوم اصلی چنین لازمه ای آن هست که آمریکا باید قادر به درگیری و شکست کامل یک دشمن عمده باشد و همزمان از قدرت لازم جهت شکست دادن یک دشمن عمده دیگر برخوردار باشد تا بدین ترتیب مانع آن شود که رقبا از فرصت به وجود آمده بهره برداری کنند. در جریان جنگ سرد، آمریکا هر ۱۵ یا ۲۰ سال با بحران های عمده ای مواجه می شد و همزمان از نیروهای رزمی قابل توجه در اروپا و چند نقطه دیگر برخوردار بود. اندازه کل نیروها با مدل «دو رویداد قسمت ای» همخوانی داشت. بر همین اساس، ارزیابی ما بر مبنای تکاپوی نظامی فعلی آمریکا جهت درگیری و شکست همزمان دو رقیب عمده صورت می گیرد. معیار دو رویداد عمده که در این شاخص مورد استفاده قرار گرفته از طریق بررسی نیروهای مورد استفاده در جنگ های عمده ای که آمریکا از زمان جنگ جهانی دوم به بعد در آنها شرکت کرده و همچنین از طریق مرور مطالعات دفاعی عمده که در طول ۳۰ سال گذشته توسط دولت فدرال انجام گرفته اند تعیین گردیده هست. ما به این نتیجه رسیدیم که یک نیروی مشترک آماده و سازگار با مدل دو رویداد عمده (که به صورت (که تمام زمان آماده خدمت هست) متشکل از این موارد خواهد بود: – ارتش: ۵۰ تیپ رزمی – نیروی دریایی: ۳۴۶ ناو رزمی سطحی و ۶۲۴ هواپیمای تهاجمی – نیروی هوایی: ۱۲۰۰ هواپیمای جنگنده – نیروی تفنگداران دریایی: ۳۶ گردان – محیط عملیاتی در سطح دنیا این شاخص دنیا را به عنوان محیطی در نظر گرفته که در آن نیروهای آمریکایی جهت محافظت از منافع آمریکا دست به عملیات می زنند و بر همین اساس با توجه به وجود منافع حیاتی مشترک و بازیگرانی که قادرند این منافع را به چالش بکشند بر سه قسمت ـ اروپا، خاورمیانه، و آسیا ـ متمرکز گردیده هست. – اروپا : اروپا عمدتاً یک محیط باثبات، بالغ، و دوستانه هست و قدیمی ترین و نزدیک ترین متحدان آمریکا در این قسمت قرار دارند. آمریکا در قالب معاهدات، روابط اقتصادی قوی، و پیوندهای فرهنگی ریشه دار با اروپا پیوند خورده هست. شرکای آمریکا در قسمت از ثبات سیاسی برخوردارند، دارای اقتصادهای بالغ (اگرچه بدهکار) هستند، و از نیروهای نظامی نسبتاً مدرن (هرچند رو به کاهش) برخوردارند. حضور طولانی مدت آمریکا در قسمت، وجود زیرساخت های حمایتی و پشتیبانی مناسب در اروپا، و چارچوب اقدامات هماهنگ که در قالب ناتو فراهم گردیده باعث شده اند تا این قسمت به یک محیط کاملاً مطلوب جهت انجام عملیات نظامی تبدیل شود. – خاورمیانه : برعکس، خاورمیانه به شدت گرفتار جنگ و منازعه هست. این قسمت تحت حاکمیت حکومت های خودکامه هست و شمار فزاینده ای از تروریست ها و دیگر عوامل بی ثبات کننده در آنجا فعالیت می کنند. اگرچه آمریکا همکاری ها و اتحادهای محکمی را در قسمت ایجاد کرده هست، اما چالش های امنیتی و سیاسی مرتبط با ناآرامی های پایان نیافته بهار عربی، ظهور تروریسم فراملیتی، و تهدید هسته ای بالقوه ایران منافع واشنگتن را در احاطه خود قرار داده اند. تجربه نظامی آمریکا در قسمت و زیرساخت های پایگاهی که این کشور در طول ۲۵ سال گذشته ایجاد و حفظ کرده هست تا حدودی در برابر این چالش ها موازنه ایجاد کرده اند. – آسیا : وسعت آسیا که ۳۰ درصد کل خشکی های جهان را تشکیل می دهد ویژگی بارز این قاره به شمار می رود. اگرچه برخی متحدان طولانی مدت آمریکا که از ثبات و اقتصادهای پیشرفته برخوردارند در این قسمت واقع شده اند، اما دوردست بودن قسمت باعث شده هست تا انجام عملیات توسط آمریکا در این قسمت از لحاظ زمانی و انتقال نیرو سخت و دشوار باشد. ■ قدرت نظامی آمریکا در حال حاضر در سطح «متعادل» قرار دارد ■ با خلاصه سازی ویژگی های مربوط به هر قسمت می توان دریافت که چگونه می توان این مناطق را از لحاظ چالش هایی که آمریکا در راستای دیکته قدرت نظامی خود و تداوم عملیات های رزمی روبروست مورد مقایسه قرار داد. به طور کلی قدرت نظامی آمریکا در سطح دنیا در حال حاضر در سطح «متعادل» قرار دارد. این بدان معناست که آمریکا باید بتواند در صورت نیاز قدرت نظامی خود را در هر نقطه از دنیا دیکته کرده و بدون آنکه با مخالفت چشمگیر یا ریسک بالایی مواجه شود از منافع خود دفاع کند. – تهدیداتی که متوجه منافع آمریکا هستند ما در جریان ارزیابی تهدیدات آن دسته از بازیگرانی را که فاقد توانایی فیزیکی کافی جهت تهدید جدی منافع امنیتی حیاتی آمریکا هستند مدنظر قرار ندادیم. در نتیجه تعداد عوامل تهدیدکننده که از قابلیت تهدید و الگوی رفتارهای تحریک آمیز برخوردارند و باید مورد توجه برنامه ریزان دفاعی آمریکا قرار گیرند به ۶ عامل کاهش یافت. در این شاخص رفتارها و قابلیت های نظامی عوامل مذکور از ۵ جهت ارزیابی گردیده اند. هر یک از این ۶ بازیگر در طول سال ۲۰۱۴ به ویژه از رویکرد پرخاشگرانه ای برخوردار بودند و میان قابلیت فیزیکی و قدرت یا انسجام آنها یک رابطه متقابل وجود داشت. نتایج درجه بندی های ما در قالب نمودارهای زیر ارائه گردیده اند. ■ اکثر بازیگران تهدیدات فزاینده ای را متوجه آمریکا می کنند ■ ویژگی های کلی هر تهدید با ترکیب ارزیابی های رفتاری و قابلیتی مشخص گردیدند و در قالب مقیاس هایی که بین «شدید» و «ضعیف» متغیرند رتبه بندی شدند. اکثر بازیگران تهدیدات «فزاینده» ای را متوجه آمریکا می کنند حال آنکه روسیه و چین با توجه به گستره و دسترسی نیروهای نظامی شان تهدیدات «بزرگ» قلمداد می گردند. با اینکه همه تهدیدات از لحاظ رفتار و اثرگذاری بر مناطق پیرامون خود کاملاً مشکل آفرین قلمداد می شوند، اما روسیه و چین با توجه به سرمایه گذاری هایی که در حوزه مدرن سازی و توسعه سریع قابلیت های نظامی تهاجمی خویش صورت می دهند به ویژه نگران کننده هستند. به کره شمالی نیز باید از نزدیک توجه شود. دلیلش البته این نیست که این کشور از توانایی شایانی در زمینه بکارگیری مستقیم قدرت متعارف رزمی علیه آمریکا برخوردار هست، بلکه دلیلش آن هست که این کشور دارای تسلیحات هسته ای هست و قادر هست به کمک این تسلیحات پایگاه های آمریکا و متحدان مهم امنیتی و اقتصادی این کشور در قسمت را هدف قرار دهد. به علاوه، هرگونه جنگ متعارف میان کره شمالی و کره جنوبی پیامدهای عمیقی برای اقتصاد جهان به همراه خواهد داشت. به همین نحو، تروریسم در افغانستان/پاکستان از قابلیت بالایی جهت به راه انداختن یک جنگ تمام عیار میان پاکستان و هند (که هر دو از قدرت های هسته ای به شمار می روند) برخوردار هست و در صورت دست یافتن اسلام گراهای افراطی به زرادخانه هسته ای پاکستان هر دو کشور مذکور حتی ممکن هست در معرض تهدیدات هسته ای قرار گیرند. ■ ایران می تواند منافع امنیتی آمریکا را در معرض تهدید قرار دهد ■ نهایتاً اینکه ایران و گروه های تروریستی گوناگون فعال در خاورمیانه در صورت دستیابی به قدرت فیزیکی بیشتر جهت قدرت نمایی نظامی در خارج از قسمت می توانند منافع امنیتی آمریکا را بیش از آنچه اکنون تماشا می شود در معرض تهدید قرار دهند. با در نظر گرفتن همه این موارد، تهدیدات جهانی که در سال ۲۰۱۴ متوجه منافع ملی و حیاتی آمریکا بودند در سطح «زیاد» ارزیابی می شود. – وضعیت قدرت نظامی آمریکا ما نهایتاً قدرت نظامی آمریکا را در سه حوزه مورد ارزیابی قرار دادیم: قابلیت، ظرفیت، و آمادگی. ما ارزیابی جداگانه نیروهای نظامی را به عنوان شفاف ترین شیوه جهت پیوند دادن اندازه نیروی نظامی، برنامه های مدرن سازی، آمادگی واحدها، و قوای رزمی کارکردی هر یک از نیروها (زمینی، دریایی، و هوایی) انتخاب کردیم. ما قابلیت هسته ای آمریکا را به عنوان یک ماهیت جداگانه در نظر گرفتیم، زیرا این قابلیت از خود سلاح ها گرفته تا زیرساخت های مربوطه که کاملاً متفاوت با زیرساخت های مربوط به قابلیت های متعارف هستند یک قابلیت منحصربه فرد به شمار می رود. سه حوزه مورد ارزیابی (قابلیت، ظرفیت، و آمادگی) در راستای پاسخ دادن به این سؤالات که آیا آمریکا از قدرت نظامی مدرن کافی برخوردار هست و آیا واحدهای نظامی در صورت نیاز قادر به انجام مؤثر عملیات نظامی هستند یا نه نقش کانونی ایفا می کنند. ■ ظرفیت عملیاتی نیروهای مسلح آمریکا کاهش یافته هست ■ عدم سرمایه گذاری کافی در طول سال های متمادی، اجرای ضعیف برنامه های مدرن سازی، و تأثیرات منفی کاهش بودجه (یعنی کاستن از هزینه های مالی) بر آمادگی و ظرفیت باعث شده تا تنزیل قوا به ویژگی مشترک همه نیروهای نظامی و قابلیت هسته ای آمریکا تبدیل شود. با اینکه نیروهای نظامی آمریکا از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به بعد شدیداً در افغانستان، عراق و دیگر نقاط درگیر بوده اند، اما تجربیات حاصله هم ناپایدار بوده و هم مربوط به شرایط مشخصی هستند. همچنین، تجارب ارزشمند رزمی با گذشت زمان از بین می روند، زیرا نظامیانی که شخصاً تجارب مذکور را کسب کرده اند به تدریج ارتش را ترک می کنند. البته چنین تجاربی تنها در مورد عملیات های مشابه در آینده اهمیت می یابند (عملیات های ضد شورش در عراق و عملیات های متعارف عمده علیه کشوری نظیر ایران یا چین اساساً متفاوت هستند). بنابراین، اگرچه نیروی مشترک فعلی در ارتباط با برخی عملیات ها باتجربه به حساب می آید، اما در عین حال یک نیروی پیر هست و ظرفیت عملیاتی آن نیز رو به کاهش هست. ما قوای نظامی و نیروی هسته ای را بر اساس معیارهایی که در گزارش کامل به تفصیل شرح داده شده اند مورد ارزیابی قرار دادیم و آنها را در پنج گروه دسته بندی کردیم. این گروه ها از «بسیار ضعیف» گرفته تا «بسیار قوی» دسته بندی شده اند. این دسته بندی ها بازتاب دهنده لیاقت و شایستگی تک تک اعضا یا حرفه ای گری نیروها یا به طور کلی قوای مشترک نیستند و قدرت نظامی آمریکا را در مقایسه با دیگر قوای نظامی در سرتاسر دنیا ارزیابی نمی کنند. این دسته بندی ها در واقع سلامت یا دوام سازمانی، برنامه ای، و تجهیزاتی قدرت نظامی سخت آمریکا را مورد ارزیابی قرار می دهند. در پایان بررسی ما این نتیجه گیری ها ارائه شده اند: – توان ارتش در سطح «جزئی». ارتش از لحاظ ظرفیت و قابلیت در سطحی پایین تر از سطح متوسط («جزئی») قرار گرفت و از لحاظ آمادگی نیز (آنگونه که توسط ارتش گزارش شده بود) در سطح نسبتاً پایین قرار گرفت. ترکیب این سه سطح باعث شد تا توان ارتش در سطح جزئی ارزیابی شود. – توان نیروی دریایی در سطح «جزئی». نیروی دریایی از لحاظ آمادگی در سطح نسبتاً قوی قرار داشت اما این امر قابلیت آتی نیروی دریایی را محدود می کرد. به تأخیر انداختن عملیات تعمیر و نگهداری کشتی های جنگی باعث شده تا این کشتی ها همچنان در دریاها حضور داشته باشند، اما این امر در آینده نزدیک بر قابلیت نیروی دریایی در زمینه استقرار نیروها تأثیر خواهد گذاشت. نیروی دریایی از آنجا که از لحاظ قابلیت (به خاطر برخورداری از پلتفرم های قدیمی و برنامه های نامناسب مدرن سازی) امتیاز پایینی را کسب کرد و از لحاظ ظرفیت نیز در سطح «جزئی» بود در نتیجه در حال حاضر تنها قادر به رفع نیازها و مقتضیات هست. – توان نیروی هوایی در سطح «قدرتمند». نیروی هوایی پروازهای بسیاری را عملیاتی می کند و تعداد هواپیماهایش به میزان شایانی فراتر از تعداد مورد نیاز جهت همخوانی با مدل دو رویداد قسمت ای عمده هست. اما این نیرو یک نیروی قدیمی و فرسوده هست و برنامه های مدرن سازی آن نیز دردسرآفرین هستند. با این وجود کسب امتیازات بالا از لحاظ ظرفیت و آمادگی باعث شدند تا نیروی هوایی در مقایسه با دیگر نیروها در بهترین وضعیت قرار گیرد. – توان نیروی تفنگداران دریایی در سطح «جزئی». نیروی تفنگداران دریایی از لحاظ آمادگی از بالاترین سطح برخوردار بود، اما حتی در این حوزه نیز این نیرو به گفته خودش با مشکلاتی روبروست. با اینکه این نیرو از کفایت رزمی عالی و بسیار خوبی برخوردار هست، اما تجهیزات قدیمی، برنامه های نامناسب جایگزینی خودروهای زمینی کلیدی، و تنزل قوا باعث شده تا این نیرو با موانعی روبرو گردد. پیشرفت این نیرو در زمینه جایگزینی پرنده های خویش یک نقطه درخشان در فرآیند مدرن سازی این نیرو به شمار می رود. – قابلیت های هسته ای در سطح «جزئی». مدرن سازی، آزمایش، و سرمایه گذاری در شالوده عقلانی/استعدادی این بخش از جمله عوامل عمده ای هستند که برای قوای هسته ای آمریکا مایه دردسر شده اند. پلتفرم شلیک در این بخش از وضعیت خوبی برخوردارند، اما این بخش به مجموعه بسیار محدودی از تسلیحات (از لحاظ تعداد طرح ها) و مدل های کاملاً قدیمی وابسته هست که این امر آشکارا با برنامه های تهاجمی کشورهای رقیب در تضاد هست. ■ جایگاه نظامی آمریکا در سطح جزئی و حداقلی قرار می گیرد ■ به طور کلی باید گفت جایگاه نظامی آمریکا در سطح «جزئی» قرار می گیرد. این گزارش نتیجه گیری می کند که نیروی نظامی آمریکا در حال حاضر جهت رفع نیازهای مربوط به یک منازعه قسمت ای عمده کفایت می کند و در عین حال می تواند به فعالیت های گوناگون مرتبط با حضور و درگیری در منازعات بپردازد. این آشکار همان چیزی هست که ارتش آمریکا اکنون در حال انجام آن هست و در طول دو دهه گذشته نیز انجام داده هست، اما این نیرو جهت انجام فعالیت هایی فراتر از این با مشکلاتی روبرو خواهد شد و مطمئناً از تجهیزات کافی جهت پرداختن تقریباً همزمان به دو رویداد قسمت ای عمده برخوردار نیست. کاهش مداوم منابع مالی و متعاقباً تنزل نیروی نظامی باعث شده تا این نیرو تحت فشارهای چشمگیری قرار گیرد. فرآیندهای اساسی نگهداری و تعمیر به تعویق افتاده اند؛ واحدهای کمتری (عمدتاً پلتفرم های نیروی دریایی و نیروهای عملیات ویژه) در معرض فرآیند استقرار عملیاتی چرخشی و طولانی مدت تر قرار می گیرند، مهلت استفاده از تجهیزات قدیمی تمدید می گردند و فرآیندهای برنامه ریزی شده جایگزینی دردسرآفرین هستند. تأثیر تجمیعی چنین فاکتورهایی نیروی نظامی آمریکا را به نیرویی تبدیل کرده که در مقیاس جزئی قادر هست ملزومات دفاع از منافع ملی و حیاتی آمریکا را برطرف سازد.

شنبه ، ۱۸مهر۱۳۹۴

[تماشا متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل شاخص کنید



[ارسال شده از: اندیشکده روابط بین الملل]

[تعداد بازديد از اين نوشته: ۳]