پورتال یک آرشیو وب فارسی:سکو نیوز: (کاهش هزینه سیاست خارجی)عناون سرمقاله امروز روزنامه شرق به قلم(نصرت الله تاجیک)هست که در آن می خوانید: «برجام»، چتری در سیاست خارجی هست که در دقیقه ٩٠ باز شد. بررسی کارشناسان نشان داد که اشکال از چتر نبود، بلکه چترباز دکمه را گم کرده بود! درحالی که او نگران بود، تماشاچیان فکر می کردند در حال هنرنمایی هست! عنایت الهی و دست یاری او بود که این چتر روی یکی از مین های کاشته شده دولت مهرورز محافظه کاری که طی هشت سال مشغول شخم زنی بود فرو نیامد! چه اینکه در آن صورت فرقی بین بازشدن و نشدن چتر نبود! از این چترها همچنان در سپهر سیاست داخلی داریم که باید امیدوار بود همچون این چتر عاقبت به خیر شوند. در این صورت می توان انتظار داشت همه نیروهای سیاسی با انسجام ملی به دنبال حل مشکلات روزافزون کشور باشند. اما مشکلاتی که حل آنها فقط از طریق منابع داخلی امکان پذیر نبوده و نیازمند همکاری سایر کشورها نیز هست خود راه ویژه ای می طلبد و باید هزینه چنین مشکلاتی را از روی دوش کشور برداشت. فرق هست بین هم پیمان شدن یا تعامل با یک یا چند کشور برای تأمین منافع ملی کشور. کار با آمریکایی ها در سیاست خارجی و همکاری دو کشور برای ایجاد ثبات در قسمت بسیار مشکل هست و مخاطرات فراوان، توالی فساد زیاد و حاشیه های متعدد داخلی و خارجی دارد ولی نشدنی هم نیست.زمینه های گوناگون و متعددی برای همکاری دو کشور بدون آنکه هر یک در حوزه منافع طرف مقابل پا بگذارد وجود دارد. دو کشور زمینه های متفاوتی از اشتراکات و اختلافات در سیاست خارجی دارند اما اگر هر اختلافی بین دو کشور وجود داشته باشد، یک راهبرد بین آنها مشترک هست و آن تلاش برای کاهش هزینه سیاست خارجی هست. آمریکا چندسالی هست با انتخاب اوباما قدم در این راه گذاشته هست و آنچه که رژیم صهیونیستی را به ترس واداشته که با برجام مخالفت کند در حقیقت ترس ازدست دادن نقش سوگلی قسمت ای آمریکاست. زیرا برجام نه پایان دوره تخاصم ایران و آمریکا بلکه آغاز روندی هست که دو کشور به منافع حیاتی خود به جای یارگیری سنتی و تخاصم با یکدیگر بیندیشند. برای قدم نهادن در این راه و به منظور طراحی راهبردی سیاست خارجی برجامی، وظیفه اصلی راهبردنویسان، تبدیل تهدیدات داخلی و خارجی به فرصت هست. اراده و عزم مجموعه دست اندرکاران تصمیم گیری کشور در سطوح عالی برای تعامل با مجموعه ١+٥ و امضای برجام، یک طراحی و اقدام هوشمندانه و راهبردی بود. با تحقق این اراده، تهدید هم اکنون به فرصت تبدیل شده و مین منفجر نخواهد شد، اما هنر راهبردی مدیران اجرائی کشور و مجموعه دولت، نحوه استفاده از این فرصت هست. اصل مهم در این روند توجه به توازن قوا در داخل کشور و مصالحه در سیاست ورزی هست. توجه به درون و استفاده از توانمندی های سیاسی درونی برای مذاکره، تفاهم و مصالحه در پرتو کاهش غلظت سیاست خارجی حتی در میان اخبار رسانه ای روزمره، بستر این حرکت و مدیریت جامعه و کشور از طریق تقویت نهادهای مدنی از مهم ترین نکاتی هست که می تواند به ایجاد انگیزه کمک کند. اما در ارتباط با آمریکا توجه به چند نکته ضروری هست: ١- اراده اوباما برای رسیدن به تفاهم با ایران از طریق مذاکره و راه حل مسالمت آمیز و بدون هزینه به هر دلیل و انگیزه ای اصلی ترین عنصر تأثیرگذار در شرایط کنونی بوده هست. ٢- آمریکا درصدد هست توازن قدرت بیش از این در قسمت به هم نخورد و تحولات قسمت در کنترلش باشد. ٣- تلاش آمریکا در توافق هسته ای با ایران صرفا جلوگیری از رواج تسلیحات هسته ای در قسمت در اثر دستیابی ایران به تکنولوژی هسته ای و استفاده از آن برای تولید تسلیحات هسته ای نیست بلکه تلاش آمریکا، عوض رفتار ایران و کنارآمدن با آمریکاست. آمریکا می داند ایران می تواند به تحولات قسمت ای در جهت احقاق حقوق مردم قسمت کمک مؤثر و سازنده ای داشته باشد اما حاضر به دادن مابه ازا و اذعان به سیاست های غلط قسمت ای و اعتماد به کشورهایی که نیروی مخربشان در جهت جنگ افروزی به کار می رود نیست. این ماییم که باید او را متقاعد کنیم که پانهادن در تعامل صحیح و برابر با ایران، هم کم هزینه و هم رافع مشکلات قسمت هست. در این صورت ما بهتر می توانیم به مشکلات داخلی و در رأس همه فساد سیستمی لانه کرده در نظام اداری کشور بپردازیم و دین و ایمان مردم را نجات و برای آنان زندگی بهتری فراهم آوریم.

چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴

[تماشا متن کامل خبر]