واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: به گزارش شفا آنلاین ، کمتر از ٣٥ درصد از خشونت های خانگی در ایران به پلیس گزارش داده می شود و ٧١ درصد از افرادی که مورد خشونت قرار می گیرند، حاضر به پیگیری قانونی مجرم نمی شوند.  به گفته رئیس انجمن مطالعات بانوان، «طبق آمار کمتر از ٣٥ درصد از خشونت های خانگی در ایران به پلیس گزارش داده می شود و در یک تحقیق سه ماهه از ١٨٠ مورد شکایت خشونت خانگی ١٢٨ مورد حاضر به پیگرد قانونی مجرم نشده اند». این به معنای آن است که ٧١ درصد خشونت دیده ها حاضر نیستند، مجرمی که علیه آنها از خشونت استفاده کرده است، مورد پیگرد قانونی قرار بگیرد. شکوه نوابی نژاد درنشست تخصصی خشونت خانگی که در پژوهشگاه علوم انسانی برگزار شد، با اشاره به این که درکشور ما بیشترین خشونت و همسرآزاری درمناطق روستایی دیده می شود، گفت: «چون بانوان روستایی معمولا به دلیل ناآشنایی با حقوق خود به عنوان یک زن و یک انسان برای حفظ کانون خانواده و یا ترس از بی آبرویی و انگشت نماشدن تمام آزارها را تحمل می کنند، به همین دلیل بیشترین خشونت و همسرآزاری در این مناطق اتفاق می افتد.» او با تأکید بر این که ٢٠ درصد بانوان متاهل شهرستان تهران از همسرآزاری روانی مانند تحقیر، بی اعتنایی، قهر، متلک و دشنام رنج می برند، به یافته هایی اشاره می کند که نشان می دهد؛ «با افزایش سن زوجین و مدت زمان ازدواج میزان همسرآزاری افزایش می یابد. همچنین میزان همسرآزاری درمردانی که زنانشان دارای تحصیلات لیسانس و بالاتر هستند، به طور معناداری کمتر از بانوان کم سواد و بی سواد است. ازسوی دیگر میزان همسرآزاری درمردانی که تحصیلات پایین تر از دیپلم دارند، به طور معناداری بیشتر از مردانی است که دارای تحصیلات بالاتر هستند.» بانوان غیرشاغل بیشتر مورد خشونت خانگی هستند رئیس انجمن ایرانی مطالعات بانوان ادامه داد: «بانوان ٥٥ تا ٥٩ساله بالاترین و بانوان ٢٠ تا ٢٤ساله پایین ترین مورد وقوع خشونت را در زندگی مشترک خود داشتند. بانوان غیرشاغل نیز بیشتر و بانوان شاغل کمتر خشونت را تجربه کرده اند. ٦٥,٥ درصد از بانوان وجود قهر و آشتی و خشونت را امری عادی پنداشته و قصد جدایی از همسر خود را نداشته اند.» نوابی نژاد خشونت روانی و کلامی را در رتبه نخست، خشونت های خانگی دانست، «خشونت روانی و کلامی با ٥٢.٧ درصد رتبه نخست خشونت خانگی را دارد که شامل به کاربردن کلمات رکیک، دشنام، دادوفریاد و بهانه گیری می شود. رتبه بعدی خشونت فیزیکی از نوع دوم است که ٣٧.٨ درصد خشونت های خانگی علیه بانوان را شامل می شود. سیلی زدن، زدن با مشت یا چیز دیگر و لگدزدن ازجمله مصادیق این نوع خشونت محسوب می شود.» او رتبه سوم خشونت های خانگی را ممانعت از رشد اجتماعی، فکری و آموزشی اعلام کرد: «رتبه سوم، با رقم ٢٧.٧ درصد متعلق به خشونت های «ممانعت از رشد اجتماعی، فکری و آموزشی» است. آمارهای خشونت های جنسی و ناموسی نیز ١٠.٢ درصد است. ٨.٨٩ درصد از بانوان ایرانی گفته اند که درطول زندگی مشترک خود هرگز قربانی خشونت های جنسی و ناموسی نشده اند.» رئیس انجمن ایرانی مطالعات بانوان با بیان این که درمیان بانوان ١٥ تا ٤٤ساله میزان مرگ یا نقص عضو بر اثر خشونت با تلفات ناشی از سرطان برابر است، ادامه داد: «براساس گزارش موسسه تحقیقات علوم جزایی و جرم شناسی دانشگاه تهران با توجه به روند رشد خشونت درخانواده و تسری آن به تمام جنبه های زندگی اجتماعی و با توجه به این که پزشکان قانونی همه روزه با تعداد زیادی از بانوان مصدوم روبه رو هستند و حتی در مواردی با اجساد آنها در تالار تشریح روبه رو می شوند. همچنین با درنظرگرفتن نقش محوری بانوان درکلیه ابعاد زندگی، بررسی خشونت خانگی و علل آن به منظور اتخاذ سیاست مبتنی بر پیشگیری از خشونت نسبت به بانوان و کاهش آن ضرورتی اجتناب ناپذیر است.» او با اشاره به بانوان خشونت دیده گفت: «بانوان خشونت دیده زنانی هستند که حداقل دوبار درطول زندگی زناشویی خود به شدت مورد خشونت و شکنجه جسمی یا روانی قرار گرفته اند. گروهی خشونت را تنها در قالب جسمانی معنا می کنند، درحالی که بیشتر روانشناسان و اندیشمندان معتقدند که ایجاد ترس، رعب و تخریب عزت نفس که تجاوز و شکنجه روانی به شمار می رود به اندازه خشونت و تجاوز جسمانی ویرانگر است و در برخی موارد حتی تأثیر دردناکی برجای خواهد گذاشت. اما چون دیدگاه سنتی جامعه بانوان را در برابر خشونت خانوادگی به سکوت وا می دارد و ابراز آن را زشت می شمارد، از کیفیت و آمار آن آگاهی دقیقی نداریم و جامعه ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده است.» به گفته رئیس انجمن ایرانی مطالعات بانوان، «بدرفتاری و شکنجه های بدنی بر رشد بانوان تأثیر می گذارد و تحقیر آنان درنهایت به عجز و ناتوانی درتصمیم گیری منتهی می شود. در نتیجه بانوان قربانی نه تنها توانایی سرپرستی فرزندان و اداره خانه و خانواده خود را ندارند بلکه از مشارکت و ابراز عقیده در تصمیم گیری های سرنوشت ساز اجتماعی نیز محروم می مانند.»شهروند

پنجشنبه ، ۱۹آذر۱۳۹۴

[مشاهده متن کامل خبر]