پورتال یک آرشیو وب فارسی:نواندیش: مهدی نوریان:  پس از اعلام نتیجه انتخابات پارلمانی کانادا مشخص شد حزب لیبرال ۵۴ درصد، حزب محافظه کار ۲۹ درصد، حزب دموکرات جدید ۱۳ درصد، حزب بلوک کِبِک سه درصد و حزب سبز یک کرسی، از کرسی های پارلمان کانادا را به خود اختصاص دادند. اسم دو ایرانی تبار، «مجید جوهری» و «علی احساسی»، در میان نامزدهای پیروز حزب لیبرال برای تصدی کرسی های پارلمان کانادا به چشم می خورد. حزب لیبرال قدیمی ترین حزب سیاسی فدرال هست که در این کشور ثبت شده و گرایش این حزب، میانه و چپ میانه هست. جامعه ایرانی تباران کانادا عمدتا به این حزب گرایش دارند. غیر از این دو، «مایکل پارسا» از حزب محافظه کار و «پویان طبسی نژاد» از حزب دموکرات جدید نیز در میان نامزدهای انتخابات پارلمان بودند که موفق به ورود به پارلمان نشدند. تجربه پارلمانی ایرانی تبارها به کانادا محدود نمی شود و در پارلمان های سوئد، آلمان، استرالیا، بریتانیا و فرانسه نمایندگان ایرانی تباری حضور داشته اند. یک نشریه محلی کانادایی با «علی احساسی» و «مجید جوهری» گفت وگو کرده هست که بخشی از آن بعد از معرفی هرکدام از آنها آمده هست. مجید جوهری: می خواهم صدای جامعه ایرانی تبار باشم مجید جوهری، متولد محله یوسف آباد تهران هست. او در سال ۱۳۳۹ در خانواده ای با اصالت یزدی به دنیا آمده هست. به خاطر شغل پدرش در شهرهای مختلف ایران زندگی کرده هست. او دانش آموخته خوارزمی هست و به فوتبال علاقه زیادی دارد. پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان و بعد از انقلاب، با ویزای دانشجویی به تورنتو و برای تحصیل در رشته مهندسی صنایع به دانشکده پلی تکنیک رایرسون می رود و پس از فارغ التحصیلی در رشته مهندسی صنایع، تحصیل در رشته MBA (مدیریت اجرائی) را در دانشگاه، یورک آغاز می کند. با شروع فعالیت های اجتماعی او در دانشگاه عضو کمیته ای می شود که برای استقبال از ایرانیان تازه وارد به تورنتو می روند. او با تکیه بر سابقه زندگی در کانادا و همچنین تجربه مدیریت پروژه های مهندسی و اقتصادی، امیدوار هست بتواند در زمینه سیاست نیز به خواسته هایش برسد. در عالم سیاست چرا حزب لیبرال را انتخاب کرده اید؟ داستان طولانی ای دارد و به سال ۱۹۸۲ برمی گردد که سهمیه ارزی من قطع شد و بعد از کلی ماجرا و سختی توانستم شهروند کانادا شوم. آن موقع این سؤال برایم به وجود آمد که کانادا چگونه به این شرایط رسیده هست که جوانان دانشجو را به عنوان شهروند می پذیرد. همان موقع بود که با افکار و سیاست های پیر الیوت ترودو آشنا شدم و به آن علاقه پیدا کردم. کارهایی که او برای مهاجران انجام داد و سیاست هایی که او توانست تصویب کند، باعث شد بتوانم امکان رشد داشته باشم و به اینجایی برسم که الان هستم. برای همین هست که از همان ابتدا به اصول حزب لیبرال علاقه داشتم. به نظر برسد اگر به نوع زندگی من مشاهده کنید فکر کنید من طرفدار محافظه کاران باشم، اما من هرچه دارم نتیجه مشاهده و تفکر لیبرال هاست. شما دهه هاست که با جامعه ایرانیان ساکن کانادا در ارتباط هستید. تحلیل تان از این جامعه چیست؟ کامیونیتی ما جوان و نوپاست. ضمن اینکه جمعیت جامعه ما در ۱۰ تا ۱۵ سال گذشته افزایش یافته هست. رشدهای این قدر سریع، می تواند مشکلاتی را هم ایجاد کند. من فکر می کنم یکی از گروه هایی که در جامعه ایرانی-کانادایی با مشکل روبه رو هستند، تازه واردها باشند. آنها از زمانی که تصمیم می گیرند به کانادا بیایند تا روزی که بتوانند در حوزه تخصصی شان سر کار بروند، حدود هفت سال طول می کشد. من معتقدم با برنامه هایی می توان این زمان را به یک سال ونیم کاهش داد. ما باید بتوانیم شرایطی را فراهم کنیم که خانواده ها بتوانند به سرعت خود را با کانادا تطبیق دهند و شرایط و قوانین به صورتی باشد که آنها بتوانند به سرعت و به درستی با تجربه کانادایی ها آشنا شوند زیرا این تجربه را فقط می توان در کانادا به دست آورد. من برای این مسائل برنامه دارم و در نظر دارم صدای این جامعه باشم و این صدا را به گوش دولتمردان برسانم. یکی دیگر از مسائلی که جامعه ایرانی-کانادایی، مثل همه مهاجران دیگر روی آن حساسیت دارد، *قانون C٢٤ هست. نظر شما درباره این قانون چیست؟ این قانون باید به کل عوض شود. حزب ما و خود من جزء آدم هایی هستیم که می خواهیم این قانون به کل عوض شود. من همیشه با خودم فکر می کنم اگر این قانون در زمانی که من شهروند کانادا نشده بودم وجود داشت، محال بود بتوانم شهروند کانادا شوم. ما هیچ زمان در کانادا دو نوع شهروندی نداشته ایم و این تقسیم، معنایی ندارد. این قانون به خاطر عملکرد ضعیف دولت به وجود آمده هست. با طولانی کردن این زمان ها نمی توان ضعف ها را از بین برد. تنها راهی که می توان با آن این ضعف را از بین برد، این هست که مشکل را بشناسیم، به آن منابع تخصیص دهیم و این دوره را کوتاه تر کنیم.  رابطه ایران و کانادا هم یکی دیگر از دغدغه های جامعه ایرانی-کانادایی هست. اگر حزب لیبرال به قدرت برسد در این زمینه چه اتفاقی می افتد؟ الان مسئله دیگر فقط لیبرال نیست؛ مسئله این هست که هم ایرانی-کانادایی ها و هم دنیا فهمیده همه ما نیاز به گفت وگو داریم. من با گفت وگو موافقم و از دید من گفت وگو این نیست که هر دو طرف با همه حرف های هم موافق باشند، بلکه مهم این هست که هر دو طرف به قول هایی که در جریان این مذاکرات به هم می دهند، پایبند باشند. اگر قرار بود به جای مذاکره، گزینه نظامی پیش رو باشد، ما با بحران های داخلی و منطقه ای روبه رو می شدیم. هیچ ایرانی ای تجربه تلخ هشت سال جنگ ایران و عراق را فراموش نکرده هست. نکته مهم دیگر این هست که این گفت وگوها بتواند به بهترشدن زندگی مردم در ایران و همچنین راحت ترشدن تجارت ایرانیان ساکن کانادا با ایران کمک کند. به نظر می رسد همین امیدی که از بهبود شرایط به وجود آمده نیز اتفاق خوبی هست. ما در حزب لیبرال دوست داریم کانادا مثل گذشته، به نقش میانجی گر عادلی که داشته هست بازگردد. علی احساسی:  به دنبال تجدید رابطه با تهران هستیم علی احساسی متولد ۱۳۴۹ در ژنو هست. او دوران کودکی اش را به عنوان فرزند یک دیپلمات و کارمند وزارت خارجه در کشورهای مختلفی گذرانده هست. او در سه سالگی به نیویورک می رود و در مدرسه سازمان ملل درس می خواند. بازگشت به ایران، تحصیل در مدرسه انگلیسی تهران و دوره راهنمایی پس از انقلاب، رفتن به اروپا و درنهایت رفتن به کانادا در ۱۵ سالگی و گذراندن سال های آخر دوره دبیرستان برگه های دیگری از دفتر زندگی علی احساسی هست. در جوانی به فوتبال و تنیس علاقه مند بود. او لیسانس خود را در رشته علوم سیاسی از دانشگاه تورنتو می گیرد و تحصیلات تکمیلی خود را در رشته اقتصاد در مدرسه اقتصاد لندن در انگلیس به پایان می رساند. سپس به کانادا برمی گردد و در رشته حقوق ادامه تحصیل می دهد. پس از کسب مدرک حقوقی از دانشگاه آزگود در دفاتر مختلف حقوقی مشغول به کار می شود. علی احساسی نوه «عبدالحسین تیمورتاش»، سیاست مدار و دولتمرد دوران قاجار و پهلوی هست که پنج دوره نماینده مجلس و وزیر دربار در دوران پهلوی بوده هست. او یکی از کسانی هست که با فعالیت هایش در جریان کمک رسانی به قربانیان حادثه زلزله بم شناخته می شود.  چرا علی احساسی تصمیم گرفت نماینده پارلمان بشود؟ فکر می کنم می توانم آدم مؤثری در پارلمان باشم. آشنایی با حقوق و تجربه کارکردن در سطح فدرال و استان انتاریو کمک خیلی بزرگی هست. ببینید تمام مسائلی که جزء مهم ترین مسائل مردم کاناداست، هم در سطح ایالتی وجود دارد و هم در سطح فدرالی؛ مثل بهداشت عمومی، مهاجرت، هزینه برای زیرساخت و حقوق بازنشستگی. به دلیل اینکه من در هر دو سطح با حکومت کار کرده ام، فکر می کنم این می تواند سرمایه ارزشمندی باشد.  فکر می کنید اگر حزب لیبرال به قدرت برسد چه تغییری ممکن هست در روابط کانادا و ایران به وجود بیاید؟ رویکرد آقای ترودو به روابط بین الملل با آقای هارپر خیلی متفاوت هست. فکر می کنم درزمینه مسائل خارجی باید تجدیدنظرهای زیادی صورت بگیرد که رابطه با ایران هم یکی از این موضوعات هست. همین را هم رهبر حزب لیبرال اعلام کرده و گفته که به نظر برسد زمان آن رسیده تا رابطه خود با ایران را با جریان بین المللی هماهنگ کنیم. اما فکر می کنم لازم هست تأکید کنیم که حزب لیبرال همواره به مسئله رعایت حقوق بشر اصرار دارد… .  شما با جامعه ایرانی کانادا در تماس هستید. تحلیل تان از جامعه ایرانی چیست؟ چه نوع نقاط قوت و ضعفی در جامعه ایرانیان می بینید؟ مشخصا جامعه ایرانی-کانادایی از چندین دهه گذشته به وجود آمده هست. البته بسیاری دیگر از جوامع هم در کانادا همین شرایط را دارند. به نظر من خدمات اجتماعی یکی از نیازهای این جامعه هست. ما اگر می خواهیم بخشی از بدنه جامعه کانادایی باشیم، باید هر کاری که می توانیم برای اشخاصی که نیازمندند انجام دهیم و به آنها خدمات اجتماعی دهیم؛ چه در داخل جامعه ایرانی و چه بیرون از آن. کاری که من همیشه دوست داشته ام در ۲۵ سال گذشته در آن مشارکت داشته باشم، حضور در نهادهای مدنی جامعه ایرانیان بوده هست.  شما اگر نماینده شوید چه کمکی می توانید به جامعه ایرانی بکنید؟ من فکر می کنم با بسیاری از سختی ها و مشکلات جامعه ایرانی آشنا هستم و می توانم این مشکلات را در سطح فدرال پیگیری کنم. یک نماینده فدرال باید این مشکلات را بشنود و این مشکلات و دغدغه ها را به حکومت فدرال منتقل کند. موضوع مهم این هست که تابه حال هیچ ایرانی ای نماینده پارلمان فدرال کانادا نشده هست. من به همکاری با همه نهادهای مدنی اعتقاد دارم. این نهادها ممکن هست پیش زمینه های مختلفی داشته باشند و البته نهادهای اجتماعی ایرانی می توانند در رأس این نهادها باشند.  نظرتان درباره قانون C٢٤ چیست. فکر می کنید این قانون نیاز به اصلاحاتی دارد؟ چیزی که من می توانم بگویم این هست که از روز اولی که محافظه کاران این لایحه را ارائه دادند و تا بعد که تبدیل به قانون C٢٤ شد، ما در انتاریو شروع به نقد این قانون کردیم. حزب لیبرال هم از همان روز اول با این قانون مخالف بود و برای تصویب نشدن آن تلاش زیادی کرد. ما با این مسئله که شهروندی به دو بخش تقسیم شود مخالفیم. امید به بهبود یک رابطه  ۱۷ شهریور سال ۱۳۹۱، وزارت امور خارجه کانادا کارمندان سفارت ایران را عناصر نامطلوب خوانده و اعلام کرد با توجه به قطع روابط دیپلماتیک با ایران، سفارت این کشور در کانادا بسته می شود. او از همه کارمندان سفارت خواست حداکثر تا پنج روز خاک این کشور را ترک کنند. نخست وزیر رژیم صهیونیستی، این اقدام کانادا را ستود و از دیگر کشورهای جهان خواست که اقداماتی نظیر این انجام دهند. دفاع بی چون وچرای حزب محافظه کار از اسرائیل، باعث شد با روی کارآمدن حزب لیبرال، نشریات اسرائیل از این خبر، به عنوان تفریحی بد برای اسرائیل یاد کرده و بگویند یکی از بهترین دوستانشان در منطقه را از دست دادند. «جاستین ترودو»، رهبر حزب لیبرال، پیش از پیروزی در انتخابات گفته بود اگر حزب لیبرال در انتخابات پیروز شود، دولتش به بمباران مواضع داعش در عراق و سوریه پایان داده و تلاش می کند روابط دیپلماتیک با ایران را بهبود ببخشد. صحبت های او در این باره با سیاست خارجی دولت «استیون هارپر»، نخست وزیر مستعفی حزب محافظه کار کانادا، کاملا متفاوت بود. ترودو گفت در راستای عادی سازی روابط با ایران قدم خواهد برداشت. او با انتقاد از سیاست های دولت هارپر در بستن سفارت ایران در کانادا در سال ۲۰۱۲ که منجر به قطع روابط دو کشور شد این تصمیم را عجولانه خواند. او درباره ازسرگیری روابط با ایران گفت: «من فکر می کنم راه هایی برای ازسرگیری روابط وجود داشته باشد». او پیش از تصویب توافق نیز ابراز امیدواری کرده بود دو طرف به توافق برسند. درحالی که چهار سال از بسته شدن سفارت کانادا در ایران می گذرد، لندن که پیش از آنها دفتر خود را در تهران تعطیل کرده بود، اقدام به بازگشایی سفارت کرده و روابط خود را از سرگرفت. درهمین حال یک مقام مسئول در وزارت خارجه ایران ازسرگیری رابطه ایران و کانادا و بازگشایی سفارتخانه های دوکشور را به نتیجه انتخابات و تغییر دادن دولت در کانادا موکول کرد. او معتقد هست ایران نمی تواند با دولت حامی اسرائیل رابطه خود را از سر گیرد؛ اتفاقی که می تواند با جدیدترین تغییرات در عرصه سیاسی کانادا، شکل دیگری به خود بگیرد. مرضیه افخم سخنگوی وزارت خارجه ایران انتخابات پارلمانی کانادا را نشانگر اراده مردم در دوری جستن از سیاست های افراطی دانست. قانون C٢٤ وزیر اداره شهروندی و مهاجرت کانادا، کریس الکساندر قانون C٢٤ کانادا را در تاریخ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۴ اعلام کرد که موجب اعتراض بسیاری از شهروندان کانادایی شد. طبق این قانون، فرد می بایست چهارسال از شش سال اخیر زندگی اش را در کانادا به سر برده و در هر سال نیز حداقل شش ماه معادل ۱۸۳ روز را در کانادا زندگی کرده باشد. همچنین فرد می بایست مدارکی دال بر پرداخت مالیات در این مدت را به دولت کانادا ارائه دهد. به گفته وبسایت رسمی مهاجرت کانادا مقررات جدید باعث می شود که درسال های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ دریافت شهروندی کانادا یک سال به طول انجامد که البته درحال حاضر این مدت، زمانی معادل چهار سال هست. شرق

چهارشنبه ، ۲۹مهر۱۳۹۴

[مشاهده متن کامل خبر]