پورتال۱ آرشیو وب فارسی:۱۹دی آنلاین: دو سه روزی هست که پیشانی سالن اصلی تئاتر شهرستان فروریخته هست؛ اتفاقی که در پی وعده های چندباره برای بازسازی این سالن مهم و قدیمی تئاتر پایتخت اتفاق افتاد و به خوبی به مسئولان امر نشان داد، وضعیت سالن های تئاتر در ایران در چه وضعیتی هست.به گزارش «تابناک»، عصر شنبه (۲۵ مهر) پیشانی سن تالار اصلی مجموعه «تئاتر شهرستان» فرو ریخت. این اتفاق در حالی رخ داد که در شب های پیش از آن تالار اصلی تئاتر شهرستان میزبان علاقه مندان به نمایشنامه خوانی «روز واقعه» بود؛ اما دلیل این حادثه نصب دکور اعلام شد. در واقع سیم بُکسلی که نگه دارنده دکور و پیشانی سِن سالن اصلی تئاتر شهرستان بوده، پاره شده و آن هم به دلیل وزن سنگین (حدود ۱۰ تن) پیشانی سن و دکوری هست که قرار بود نصب شود و پیشانی پایین افتاده هست. اما تنها یک نصب دکور نمی تواند عامل اصلی این ماجرا باشد؛ خصوصا اینکه همه می دانیم از سال ۱۳۴۶ که این مجموعه برپا شده تا کنون بیشتر بار تئاتر کشور بر دوش این مجموعه بوده و سن و سال بالای آن در کنار عدم رسیدگی به این مجموعه بی شک مهم ترین عامل این اتفاق بوده هست. وقتی سقف هنر ایران فرو ریخت! این اتفاق در حالی رخ داده که بازسازی مجموعه تئاتر شهرستان مشخصا به طور خاص، قرار بود در نخستین گام در مورد سالن اصلی انجام شود. با این همه به دلایلی سالن اصلی به اجرا برگردانده شد و سالن های دیگر با تأخیر بسیار طولانی بازسازی شده که هنوز هم روند این بازسازی کامل نشده هست. از مهر ماه سال ۹۳ فاز جدیدی از بازسازی مجموعه تئاتر شهرستان آغاز شد و طی آن سالن های قشقایی، سایه و کارگاه نمایش مجموعه تخریب شدند. قرار شد تا همزمان با فعالیت سالن اصلی و سالن چهارسوی تئاتر شهرستان، سالن های بلک باکس تخریب شده نیز بازسازی و استاندارد شوند. بنا بر گفته دست اندرکاران بازسازی و مدیران تئاتری مهم ترین هدف از بازسازی نزدیک کردن مجموعه به استانداردهای فنی و ایمنی سالن های تئاتری بود اما بازسازی هرگز بر اساس زمانبندی اعلام شده – که بر اساس شنیده ها با قراردادی چهار ماهه تنظیم شده بود- پیش نرفت و هر بار کسی از دری حرف گفت. زمان افتتاح سالن ها مدام به تأخیر می افتاد و هر تأخیری فشارها را برای مسئولان بیشتر می کرد. با بالا گرفتن کار و شروع موجی از گلایه تئاتری ها، مرادخانی، معاون هنری وزارت ارشاد اعلام کرد که ما کیفیت را فدای سرعت نمی کنیم. « ترجیح می دهیم تعجیل برای جشنواره موجب نشود از برخی اتفاقات خوب در بازسازی صرف نظر شود. اگرچه آماده شدن سالن ها برای جشنواره برای ما ضرورت دارد، کیفیت مهم تر هست. در مورد بازسازی، اهالی تئاتر هم نظراتی دارند که قرار هست، همه آنها تجمیع شود. به همین دلیل نمی خواهیم فشار کاری و کمبود زمان، موجب شود از برخی مسائل چشم پوشی کنیم». اما با ادامه این روند و طولانی شدن ماجرا این بار کار به آنجا رسید که وزیر و معاون او مرادخانی بارها مستقیم پیگیر روند بازسازی شده و خواستار تسریع آن شدند، زیرا به نظر می رسید با در نظر گرفتن زمان مناسب بازسازی باز هم کار بیش از حد به طول انجامیده هست. در هر حال با فشارها و پیگیری های مستقیم مسئولان، سرانجام امسال دو سالن به چرخه اجرا برگشتند، ولی با شرایط خاص زیرا کار بازسازی تمام نشده بود و برای مثال سالن سایه با صندلی ها پرتابل میزبان اجراهاست. علی مرادخانی، معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، که به همراه مهدی شفیعی، مدیرکل هنرهای نمایشی، پس از این اتفاق خود را به تئاتر شهرستان رسانده بود ، درباره نمایش «ترور» که قرار هست به زودی در تئاتر شهرستان به صحنه رود و تعطیلی احتمالی آن بیان کرد: اگر قرار باشد تعطیلی برای این سالن اتفاق بیفتد، باید این نکته را در نظر داشته باشیم که علاقه مند نیستیم در شرایط ناامن، فعالیتی صورت گیرد. به همین دلیل باید اجازه دهیم یک گروه کارشناس، فردا ٢٦ مهرماه بررسی های خود را آغاز کند تا بتوانیم نسبت به این موضوع دقیق تر اظهارنظر کنیم. او همچنین درباره اینکه اگر قرار باشد بازسازی به سرعت صورت گیرد باید مشکلات بودجه و بوروکراسی اداری رفع شود و چطور این اتفاق رخ خواهد داد ، گفت: ما نیز به همین فکر می کنیم و معتقدیم تعطیلی، درمان تئاتر شهرستان نیست. اگر تعطیلی هم رخ دهد ، نسبت به آن موضع داریم، چون دوست نداریم در این شرایط در این سالن کار شود. مسأله این هست که باید این سالن را از هر نظر امن کرد، مخصوصا که فکر می کنم تا شب گذشته در تالار اصلی برنامه نمایش نامه خوانی اجرا می شد و ممکن بود اتفاق دیگری رخ دهد. مرادخانی افزود: با این حال خدا رحم کرد، این حادثه تلفات جانی نداشت؛ اما پیگیری می کنیم تا موضوع حل شود. ضمن اینکه این کار در تئاتر شهرستان باید خیلی پیش تر از اینها شروع می شد و حالا به جایی رسیده که نشان می دهد حرفی که می زنیم واقعیت دارد؛ البته در این بین تالار وحدت و موزه هنرهای معاصر مشکلات کمتری ندارند. «تئاتر شهرستان»، «موزه هنرهای معاصر»، «تالار وحدت» و … نگاهی به این اسامی همچنان به ما یادآور می شود که بخش اعظم بار فرهنگی پایتخت را که از قضا مهم ترین روزیدادهای فرهنگی و هنری کشور را در آن برگزار می شود، سالن های پیری بر دوش می کشند که بیش از نیم قرن از عمرشان می گذرد و همه در حوالی دهه ۴۰ شمسی ساخته شده اند و حالا با رسیدگی نامناسب به وضعیت اسفباری افتاده اند که حتی مسئولان وقتی هم نسبت به بحرانی بودن اوضاع آنها پورتال ۱ نشان می دهند اما سوال بزرگتر اینجاست که چرا هنوز و با گذشت این همه سال نتوانستیم زیرساخت های مناسب فرهنگی در کشورمان ایجاد کنیم که با فروریختن سقف تئاتر شهرستان نگرانی تعطیلی تئاتر باشیم. نگاهی به مدیریت فرهنگی در این سال ها نشان می دهد، ما بیشتر از آنکه به فکر توسعه زیرساخت های فرهنگی مان خصوصا در بخش تئاتر باشیم، به دنبال توسعه بخش تعمیر و نگهداری بناهایی بودیم که وجود داشتند و همین کار را هم به خوبی انجام ندادیم تا یک شب بعد از نمایشنامه خوانی رحمانیان سقف سالن تئاتر اصلی کشور بریزد و ما خدا را شکر کنیم که این اتفاق چند ساعت قبل تر رخ نداد که تلفات جانی سنگینی داشته باشد. در اینجا بد نیست بخشی از صحبت های وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را در همین چند ما پیش بار دیگر بخوانیم. «آنهایی که گله دارند، محق می دانم و ما در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سال ٩٤ را با عنوان تئا تر نامگذاری کردیم و جزو اولویت های کاری مان در سال جدید این هست که توجه ویژه برای افزایش تالار ها و تئا ترشهرهای شهرستان ها و حمایت از تولید تئا تر و گروه های نمایشی داشته باشیم.» اگرچه علی جنتی در صحبت هایش از توجه ویژه به تئاتر حرف می گوید و در بخش پایانی آن هم به توسعه زیرساخت های تئاتر در کشور اشاره می کند اما عملکرد این وزارت خانه در شش ماه گذشته که چنین نبوده و حتی اگر از ماجرای ساخت سالن های جدید هم اگر چشم پوشی کنیم می بینیم سالن های قدیمی تئاتر هم برای زنده ماندن و نفس کشیدن دچار یک عملیات فرسایشی بازسازی شده اند که جانشان را به لب رسانده هست.

چهارشنبه ، ۲۹مهر۱۳۹۴

[مشاهده متن کامل خبر]