۱۳۹۴/۰۹/۲۲

مردم مدینه در سال سیزدهم بعثت با حضرت رسول صلى الله علیه وآله در مکه بیعت نمودند تا حضرت به مدینه مهاجرت کنند و عهد کردند که در مدینه از حضرت همچون جان خود محافظت نمایند. چون این معاهده صورت گرفت مردم مدینه به وطن خویش بازگشتند.

کفار قریش که از پیمان آنها با پیامبر صلى الله علیه وآله با خبر شدند بر کینه آنها افزود، لذا قرار گذاشتند که از هر قبیله، مردى دلاور انتخاب کرده و با هم پیامبر(صلى الله علیه وآله) را به قتل برسانند تا خون بهایش در بین قبائل پراکنده گردد، و عشیره پیامبر صلى الله علیه وآله قدرت مقابله با قاتل حضرت را نداشته باشند.

این جماعت شب اوّل ربیع الاوّل در اطراف خانه پیامبر(صلى الله علیه وآله) جمع شدند و قرار گذاشتند که وقتى پیامبر(صلى الله علیه وآله) به رختخواب رفت بر بالین وى حاضر شوند و او را به قتل برسانند.

خداوند متعال موضوع را به پیامبر صلى الله علیه وآله اطلاع داد و آیه شریفه إذْ یَمکُر بِکَ الَّذینَ کَفَروا لیُثبِتوکَ أوُ یَقتُلوکَ أوُ یُخرِجوکَ و یَمکُرونَ وَ یمکُرُ اللّهُ و اللّهُ خَیرُ الماکِرینَ نازل شد، و پیامبرصلى الله علیه وآله مأمور گشت تا حضرت على علیه السلام را به جاى خود در بستر گذارد و از مکه خارج شود.

پیامبرصلى الله علیه وآله به حضرت على علیه السلام فرمود: خداوند امر کرده در جاى من بخوابى و من خارج شوم. حضرت على علیه السلام عرض کرد:

یا رسول اللّه اگر من در جاى شما بخوابم شما نجات مى یابید؟

فرمود: بلى. در این هنگام حضرت على علیه السلام عرض کرد:

اَلْحَمْدُ لِلّهَ الَّذى جَعَلَ نَفْسى وَقاءً لِنَفْسِ رَسُول الْلّه و سجده شکر به جا آورد.

رسول اکرم صلى الله علیه وآله او را در بر گرفت و بسیار گریست. در این هنگام جبرئیل نازل شد و دست رسول اکرم صلى الله علیه وآله را گرفت و از خانه بیرون برد.

پیامبر صلى الله علیه وآله آیه شریفه وَ جَعَلْنا مِنْ بَینِ أیدیهِمْ سَدّاً وَ مِنْ خَلْفِهِمْ سَدّاً فَأَغْشَیناهُمْ فَهُمْ لایُبْصِروُن را تلاوت نمود و از خانه خارج شد. سپس به غار ثور تشریف برد و سه روز در آنجا ماند، در روز چهارم به سوى مدینه حرکت نمود و در دوازدهم ربیع الاوّل وارد مدینه شد.