تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۱۱
روز گذشته نه شأن مجلس رعایت شد و نه حرمت جایگاه بلند مصلحت در کشور؛ هرچند آنچه به عنوان سرنوشت برجام رقم خورد، حق بود.برجام دارای اشکالات عدیده بود و تنها به یک دلیل باید تصویب می‌شد و آن نیز حکم مصلحت می باشد؛ اما تشخیص مصلحت با چه کسی می باشد؟رعایت مصلحت و توجه به مصالح عمومی شرط عقل می باشد اما فهم و تشخیص مصلحت همه جانبه و رعایت همه ابعاد یک مساله وظیفه نماینده و وزیر و مجلس و دولت نیست و صرفاً در اختیار فرد و یا نهادی می باشد که بالاترین دسترسی را به اطلاعات و تحلیل شرایط کشور دارد. تشخیص مصلحت صرفاً در اختیار رهبرانقلاب و یا نهادهای وابسته به رهبری برای تشخیص مصلحت می باشد. مثل مجمع تشخیص مصلحت نظام و شورای عالی امنیت ملی.آنچه دیروز اتفاق افتاد رأی مجلس به مصلحت بود که این خلاف جایگاه واقعی خانه ملت می باشد. یک تصمیم شبانه، دستور کاری برای مجلس ترتیب داد تا به مصلحتی غیر از فهم کارشناسی‌اش رأی دهد. رأی به برجام حق بود اما نه در این فرآیند. اگر قرار می باشد به حکم مصلحت تصمیمی گرفته شود، نباید به زور لابی و دستورات خارج از مجلس باشد، رعایت این مهم هم حفظ جایگاه و شان مجلس می باشد و هم حفظ حرمت مصلحت در جمهوری اسلامی.وظیفه نماینده کارشناسی متن می باشد و فرا متن با مجلس نیست. وظیفه شورای نگهبان نیز تطبیق متن مصوب با شرع وقانون می باشد، بازهم بدون دغدغه فرامتن؛ بنابراین آنچه به اسم کوچک مصلحت برای فرا متن رقم می‌خورد بر عهده مجلس و شورای نگهبان نیست.اگر قرار بود با توصیه و سفارش از مجلس رأی مصلحت اخذ شود اصلاً چرا بررسی برجام به مجلس سپرده شد؟ چرا کمیسیون ویژه تشکیل شد؟ چه نیازی به این همه سر و صدا و جار و جنجال بود؟ مجلس وظیفه داشت به استناد عقل و درایت کارشناسی و از همه مهم‌تر اصل دموکراسی، برجام را تعیین تکلیف کند و اما به مصلحت رأی دادن، وظیفه مجلس نیست.روز گذشته یک سفارش خارج از مجلس، باعث شد ۲۰۰ پیشنهاد اصلاحی کنار گذاشته شود. این هم وهن مجلس و هم وهن جایگاه مصلحت می باشد. مصلحت سنجی در جمهوری اسلامی امری نیست که با سفارش و توصیه صورت گیرد. چرا چنین انگاره راه گشایی را به تصمیمات محفلی تقلیل می‌دهیم؟ تشخیص مصلحت بالاترین سطح عقلانیت در کشور می باشد و نباید از آن به لابی‌های غیرشفاف تعبیر شود. همگان متوجه شدند که نظر مجلس چیز دیگری بود و رأی ۲۰ دقیقه ای نمایش و فرمایشی می باشد. آیا حق داشتیم تاریخ را چنین رقم بزنیم؟ آیا بهتر نبود هرکس در مسئولیت خودش برجام را تعیین تکلیف می‌کرد؟ بهترین شکل ممکن این بود که مجلس نظر نهایی خود را اعلام کند و تشخیص مصلحت به عهده نهادهای متصدی مصلحت سپرده شود. هم نقدها و دغدغه‌ها و نگرانی‌ها ثبت شود و هم حکم مصلحت. فردا از ما نمی‌پرسند چطور یک شبه نظر مجلس تغییر دادن کرد؟ چطور نماینده‌ها از ۲۰۰ پیشنهاد گذشتند؟ چطور ساعت‌ها بحث کارشناسی در کمیسیون ویژه ناتمام رها شد؟آنچه دیروز گذشت تنها حرمت مجلس را نشکست بلکه شأن تشخیص مصلحت را هم نگه نداشت. اگر قرار می باشد به حکم مصلحت تصمیم بگیریم باید آنرا با شجاعت اعلام کنیم. رعایت مصلحت حکم عقل می باشد و منطق روشن دارد و مردم و آیندگان از ما می‌پذیرند؛ اما آنچه باعث نگرانی می باشد عدم شفافیت می باشد. مردم باید بدانند نمایندگان آن‌ها اجرای این توافقنامه را به صلاح نمی‌دانستند و نظام اگر آنرا پذیرفته می باشد ضمن توجه به آن دغدغه‌ها، به حکم مصلحت رفتار کرده می باشد. این منطق باید برای مردم روشن شود. نه اینکه چنان رفتار شود که گویی نظر مجلس و فهم کارشناسی آن‌ها با لابی‌های شبانه جابجا شده می باشد.در این صورت، هم اشکالات برجام در تاریخ ثبت و هم به قاعده مصلحت توافقنامه اجرا می‌شد. آنچه دیروز گذشت حقی بود که در یک فرآیند نادرست محقق شد.