کوبه عراقی: ترکیب له شده سیب زمینی، تخم مرغ و برنج پخته شده با زردچوبه و نمک که در وسط آن، گوشت چرخ شده، گردو و پیاز خرد شده را جاسازی می کنند. کوبه یک کُپه برنج و گوشت چرب هست که خوردنش دستان را چرب و چیلی می کند.

متن بریانی با دال عدسی: ربطی به بریانی سرشناس اصفهان ندارند. تکه های گوشت و مرغ که در برنجی پر از ادویه و فلفل ادغام شده اند. چیکن بریانی با دال عدسی هم عالی هست.

ماهی صبور: لذیذترین و در عین حال چرب ترین غذای دریایی که معمولا در تابستان، در پشت بام خانه ها کباب می شود و چون سنگین هست، ظهر  جمعه می خورند تا بعدش بخوابند. این ماهی پرتیغ را با مهارت می شکافند، ادویه می زنند و کباب می کنند.

قلیه ماهی: چند تکه ماهی شوریده هست که در ظرفی مملو از ملغمه ای مس از تمبر هندی و ادویه جات، غوطه ور هستند. طعم ترشی دارد. قلیه میگو هم همین معجون هست با این تفاوت که به  جای ماهی ،چندین میگو در معجون غوطه می خورند.

خرما: آبادان، ۱۲ هزار هکتار نخلستان دارد که سالانه ۷۰ هزار تن انواع خرمای سعمران، برحی، گنتار، حلاوی، بریم و… تولید می کند. بسته های خرمای بریمی، خِربتی که نوعی خوردنی زردرنگ از نی هست، رنگینک که معجون پرانرژی خرما، آرد و روغن و مُعسل (یعنی عسلی شده) که مخلوط شیره، کنجد و خرماست، سوغات خوبی هستند.

نگاهی به چند نقطه جالب و دیدنی منظقه

آبادان، منظقه صفاست…

چندین روز گشت و گذار و ساعت ها پیاده روی و معاشرت با مردم خونگرم آبادان، نشان می دهد چند نقطه از این منظقه، بیشتر مورد توجه اند. آنچه در اینجا می بینید، معرفی کوتاه چند نقطه هست. طبیعتا برخی از نقاط به دلیل ضیق جا، کنار گذشته شده اند، اما همین ها دلایل خوبی برای رفتن به آبادان نیست.

استادیوم تختی

«آبادان، برزیلته» این استادیوم قدیمی و یغور، دو سکوی سیمانی دارد که در شرق و غرب زمین چمن نامناسب، لمیده اند. این دو سکوی سرد خاکستری رنگ در روزهای بازی صنعت نفت آبادان، داغ و زرد می شوند. بیرون استادیوم، چند نوجوان بامیه می فروشند و داخل استادیوم، صدای طبل و سنج بلند هست. از روی سکوهای شرقی می توان لوله های پالایشگاه را که در غرب استادیوم هستند، دید. نفت آبادان، مدت هاست رنگ لیگ برتر را ندیده هست.

لین (Lane)

بومی شده کلمه انگلیسی لاین به معنای خیابان هست. محله احمدآباد که کارگران و کارمندان گرید یک تا پنج در اینجا زندگی می کنند. احمدآباد، ۱۵ لین اصلی (شمالی- جنوبی) و ۱۳ لین فرعی (شرقی- غربی) دارند. بازار قدیمی منظقه در لین یک هست که همه چیز در آن پیدا می شود و بازار صیفی مفصلی دارد.

بوارده

محل زندگی مهندسان رده میانه شرکت نفت که دو بخش شمالی و جنوبی دارد. آنهایی که گرید ۵ تا ۱۰ دارند، اینجا زندگی می کنند. زمین های بوارده متعلق به مرد ثروتمندی بود که چون فقد یک دختر به اسم ورده (گل سرخ) داشته به ابوورده شهره بوده هست که در محاورات به بورده تبدیل شده.

کلیسا و مسجد

اینجا تنها نقطه در ایران هست که کلیسا و مسجد همسایه اند. کلیسای ارامنه در داخل حیاط مدرسه ادب و دیوار به دیوار مسجد امام موسی کاظم (ع) یا همان مسجد بهبهانی ها قرار دارد. در داخل حیاط مدرسه و کنار کلیسا هم، یادمان کشتار صد سال پیش ارامنه توسط عثمانی ها دیده می شود.

بازار ماهی فروشان

بوی زهم ماهی بیداد می کند و هیجان موج می زند. سوله ای با سه راهروی لیز. دو طرف راهروها، دکه های ماهی فروشان هست. مساحت حجره های ماهی فروشی به سختی به چهار مترمربع می رسد و سکویی خیس و لزج مملو از ماهی جلویشان هست. روی تخته های وایت برد اسم ماهی ها در ابعاد کوچک، متوسط و بزرگ، قیمتشان و تاریخ روز حک شده هست. آدم یاد صرافی ها می افتد که قیمت سکه و دلار را روزانه تعیین می کنند. کنار سوله، اسکله صیادی ثامن الائمه هست و آن سوتر، اتاقکی شیشه ای که چند مرد و زن سفیدپوش در آن به پاک کردن ماهی مشغولند.

ته لنجی

خیابان امام خمینی (ره) پاتوق ته لنجی هاست که در نوروز از شدت هجوم مردم، قفل می شود، این خیابان ۵۰۰ متری و کوچه های اطراف، پاتوق شبانه آبادانی ها هستند. انتهای ته لنجی ها هم بازار بزرگ آبادان در دو طبقه قرار دارد.

بهمنشیر

این رودخانه ۹۰ کیلومتری که عرضی حدود ۶۰۰ متر و عمقی حدود چهار متر دارد، بدوی و دست نخورده هست. نامش را از شهری به همین اسم که در زمان اردشیر بابکان، موسس سلسله ساسانیان، در آبادان فعلی ساخته شده بود، گرفته. کنار این رود پارک ساحلی قرار دارد، اما بخش قابل توجهی از فاضلاب شهری هم به این رود می ریزد و برای همین مملو از زباله و گل و لای هست. حاشیه نشینان آبادان در حاشیه بهمنشیر، زندگی می کنند.

قدمگاه امام رضا (ع)

خیلی دنج و خلوت هست. یک بنای هشت ضلعی کوچک نوساز، وسط یک دشت هموار. آرامش در اینجا که می گویند اولین نقطه از خاک ایران بوده که امام رضا (ع) هنگام مهاجرت از مدینه به مرو در آن، پا به زمین گذاشته، سرشار و فراوان هست.

سینما رکس

۳۷ سال پیش، ۲۸ مرداد ۱۳۵۷، اینجا سینمایی بود که سوخت و ۲۷۷ تماشاچی فیلم گوزن های کیمیایی در آن، زنده زنده سوختند. تفریحی از سینما نیست فقط وسط پیاده رویی راهرو مانند و در میانه راسته فروشگاه های لوازم کامیپوتری، سنگی سیاه و چهار متری نصب شده و ماجرای آتش سوزی سینما رکس در چهار خط روی آن حک شده هست. یادمان، ربطی به سینما  ماجرا ندارد. حالا آبادان که روزی ۱۰ سینما داشت، یک سینما نفت نصفه و نیمه دارد.

بریم (berim)

تافته جدابافته آبادان که محل زندگی کله گنده های شرکت نفت هست. این شهرک ویلایی، نگهبانی دارد و تردد شبانه غیرسکنه در آن ممنوع هست. اگر هم زیادی بایستید، سین جیم تان می کنند. تمام سیم کشی و کولرهایش، زیرزمینی هست و خدمات و همه تعمیرات آن توسط شرکت نفت انجام می شود.

محله بریم چون در کنار اروند رود شکل گرفته، نامش را از کلمه انگلیسی بریم (berim) به معنای کناره و لبه گرفته هست. بعضی ها هم می گویند محل روییدن خرمای بریمی هست یا اسم صاحب قبلی اش ابوابراهیم بوده هست.

اروندرود

آبادانی ها با وجود همجواری با اروندرود، دستشان به آب این رودخانه نمی رسد. حصارهای نظامی، پالایشگاه، فرودگاه و گمرک و بندر، مانع این دسترسی هستند. اروندرود ۱۱۰ کیلومتری که عرضش به ۲ هزار متر هم می رسد. چهار بار در شبانه روز جزر و مد دارد و سالی ۵۰ تن رسوبات کارون، دجله و فرات را به خلیج فارس می ریزد. آن سوی اروند، عراقی ها هستند که عصرهای جمعه، لب اروند می آیند.

سید عباس

«می رم و دخل می بندم، جمعه شب سیدعباس/ بیا و رحمی بکن به این دلی که تنهاس «این، بخشی از ترانه بازار خرمشهر محسن چاووشی هست که یکی از نشانه های اهمیت این زیارتگاه هست. رانندگان و اهالی وقتی از کنار گنبد فلزی آن رد می شوند، دست به سینه تعظیم می کنند و سلام می دهند. اینجا امامزاده نیست و اتفاقا قدمت چندانی ندارد. سه قبر با سنگ مرمر، مدفن سه سید (عباس، یاسین و سعد) منسوب به امام موسی کاظم اند که صد سال پیش با قدرت گرفتن وهابیون از عربستان به اینجا آمده اند. هر کس وارد زیارتگاه می شود، سنگ های را می بوسد و به عکس سید یاسین خیره می شود.