پورتال۱ آرشیو وب فارسی:سرمد نیوز: به گزارش سرمد؛ اکسیژن اگر رفت، جان هم می رود و برنمی گردد. الان در چه وضعی هستیم؟ هوایمان هنوز اکسیژن کافی دارد، اما گاه بسیار آلوده نیز هست . هنوز خوشبختانه تا زمانی که آلودگی هوای هرروزمان در حد خطر باشد فاصله زیادی داریم. اما این فاصله زیاد ناپیمودنی نیست، خصوصاً اگر مراقب نباشیم . آلاینده های نادیدنی یک طرف، آلاینده های دیدنی مثل دود و غبار سمت دیگر؛ حتی اگر اسمشان را آلاینده نگذاریم، حشره های ریز انبوهی که گاه نفس کشیدنمان را سخت می کنند. ۳۰سال پیش، تقریباً تصوری از اوضاع امروزمان نداشتیم. ۲۰سال پیش نگرانی های اندکی بود، ۱۰سال پیش می گفتند درخت و چمن و سبزه بکارید تا مشکل حل شود. حالا بحران آب هم داریم. هر درخت و سبزه ای مناسب وضع کم آبی مان نیست. حالا دیگر باید درخت و سبزه ای بکاریم که مقاوم باشد، کم آب بخواهد، زیاد اکسیژن تولید کند و این حشره های ریز سفید انبوه را پناه ندهد. هر چه پیشتر می رویم وضع سخت تر می شود. ما مثل کسی هستیم که بازی و حریفش را جدی نگرفته و حالا حریفش امتیاز زیادی دارد و او باید خیلی تلاش کند تا نبازد . دولت و مسئولان شهری خیلی کارها می کنند؛ فضای سبز را مدام توسعه می دهند، کارخانه های آلاینده را از شهرستان و اطراف شهرستان دور می کنند، با طرح ترافیک و طرح زوج و فرد و طرح های احتمالی دیگر دنبال کنترل آلودگی ناشی از خودروها هستند، اما اینها کار آنها می باشد، ما نیز کارهایی داریم که باید انجام بدهیم . قبل از همه، باید باور کنیم که اگر در میان بحران نیستیم، دست کم رو به بحران هستیم. بعد باید باور کنیم که تک تک ما در این بحران سهم داریم. باید باور کنیم که حتی اگر پلیس از ما برگه معاینه فنی نخواهد، خود ما باید نگرانش باشیم. باید باور کنیم هر چند رفت وآمد با وسایل نقلیه عمومی دشوارتر از وسیله شخصی می باشد، اما تحمل این دشواری بهتر از خفه شدن در شهری پر از دی اکسید کربن می باشد. باید باور کنیم درختی که جلوی خانه مان یا در باغچه می کاریم روزنه ای برای نفس کشیدنمان باز می کند. خیلی چیزها هست که مهم می باشد و باید باور کنیم؛ از همین امروز .

چهارشنبه ، ۱۵مهر۱۳۹۴

[تماشا متن کامل خبر]