پورتال یک آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:

گفت وگو با بهشته محمدی، یکی از بازمانده‌های زلزله رودبار و منجیل‌ سقف با غرش وحشتناکی روی سرمان آوار شد از زلزله رودبار و منجیل ۲۵ سال هم که گذشته باشد، خاطره آن حادثه هنوز برای خیلی‌ها زنده هست.
 

به گزارش جام جم آنلاین، بهشته محمدی یکی از آنهاست؛ یکی از هزاران بازمانده این حادثه تلخ که هنوز هم با خاطره نیمه شب ۳۱ خرداد ۶۹ و زلزله ای به بزرگی ۴/۷ ریشتر که خانه و روستایشان را ویران کرد، زندگی می کند. خانه بهشته قبل از زلزله بزرگ بود؛ خانه ای با هفت دختر و سه پسر. بعد از زلزله، سه داغ ماند بر دل ساکنان این خانواده؛ داغ از دست دادن علی، محمد و لیلا؛ خواهر و برادرهای بهشته که دیگر نفس شان بعد از آوار بالا نیامد. این اما همه ماجرا نبود. برای بهشته ۱۴ ساله از همان سال یک ویلچر هم به یادگار ماند؛ زلزله توان راه رفتن را از او گرفت؛ مثل خیلی چیزهای دیگر. مثل ۵۰ نفر از نزدیکانش، دختردایی ها، دخترخاله ها، پسرخاله ها؛ اصلا گورستان روستای خاسکول، بعد از زلزله یک شبه پر شد، جمعیت روستا یک شبه کم شد. با بهشته خاطره آن روز و آن حادثه را دوباره زنده می کنیم: وقتی زلزله آمد کجا بودی؟ خانه خودمان. تازه از حنابندان برگشته بودیم ؛ من و دختردایی ام و برادرهایم. خواهرکوچک ترم لیلا هم آن شب خانه مادربزرگم بود. ما تازه رسیده بودیم خانه. مادرم هنوز حنابندان بود. هنوز لباس هایمان را درنیاورده بودیم که یک لحظه، فقط یک لحظه حس کردیم زمین تکان خورد. بعد تا آمدیم به خودمان بجنبیم، سقف خانه با غرش وحشتناکی روی سرمان آوار شد. من همانجا از هوش رفتم. کی به هوش آمدی؟ ۲۴ ساعت بعد از حادثه به هوش آمدم و فهمیدم در بیمارستان شهید باهنر کرمان هستم، البته در این فاصله بعضی زمان ها حسی از بیداری داشتم، اما نمی فهمیدم کجا هستم یا چه اتفاقی افتاده. چطور نجات پیدا کردی ؟ بعد از زلزله، مادرم از حنابندان خودش را رسانده بود خانه و دیده بود خانه خراب شده. با جیغ و دادهایش عمویم خبردار شده بود. دست تنها من و بقیه را از زیر آوارها بیرون کشیده بود. بعد هم که نیروهای امدادی رسیده و هرکدام از آسیب دیده ها را به جایی فرستاده بودند. وقتی به هوش آمدی، هیچ کدام از اعضای خانواده نزدیکت نبودند؟ نه. تازه بعد از ده روز پدر و مادرم آمدند بیمارستان و مرا پیدا کردند؛ البته شانس بزرگ من این بود که یکی از دوستان پسرعمویم که با خانواده ما آشنایی داشت، مرا در بیمارستان کرمان دید و به خانواده ام خبر داد. از لحظه ای بگو که پدرومادرت را دیدی؟ فقط ده روز گذشته بود، اما پدرو مادرم به اندازه ۲۰ سال پیر شده بودند. موهای پدرم سفید شده بود. مادرم غصه دار بود. همانجا فهمیدم اتفاق تلخی افتاده، البته من قبل از آمدن پدر و مادرم از مرگ یکی از برادرهایم خبردار شده بودم، اما وقتی آنها آمدند، فهمیدم که یک خواهر و یک برادر دیگرم را هم از دست داده ام. یکی از خواهرهایم هم در بیمارستان شهید چمران تهران بستری شده بود. فردای آن روز من با آنها راهی بیمارستان شهید چمران تهران شدم. کی متوجه عارضه نخاعی ات شدی؟ در آن مدتی که بستری بودم، چند بار جراحی شدم، اما فکر می کردم مشکل حل می شود. نمی دانستم قضیه تا این اندازه جدی هست. چندباری هم که پیگیر سلامتم شدم، گفتند باید امیدت به خدا باشد. چند روزی در همین وضعیت بودم تا این که خواهرم از بیمارستان مرخص شد و مرا همراه شش نفر دیگر از آسیب دیدگان زلزله که همگی قطع نخاع شده بودیم، برای اولین بار فرستادند به آسایشگاه کهریزک. قرار بود یک دوره شش ماهه فیزیوتراپی را آنجا بگذرانیم. تنها بودی؟ نه. بعد از زلزله از وقتی پدر و مادرم مرا دوباره پیدا کردند، مادرم دیگر همه جا همراهم بود، اما آن موقع من اصلا با شرایطی که برایم پیش آمده بود، کنار نمی آمدم. آسایشگاه را دوست نداشتم تا مادرم از من دور می شد، گریه می کردم. شدیدا افسرده شده بودم. بعد از گذراندن دوره فیزیوتراپی، با خانواده ام رفتیم مشهد زیارت امام رضا(ع) و بعد هم برگشتیم به روستای خودمان. یعنی بعد از زلزله برای اولین بار خانه و روستایتان را دیدی؟ بله؛ اما چه خانه ای؟ چه روستایی؟ همه جا ویرانه بود. خانه ما دو طبقه بود که طبقه بالا روی طبقه پایین آوار شده و هنوز آوارها همان طور مانده بود . پدرم گوشه حیاط یک اتاق ساخته بود؛ یک جورهایی اسکان موقت شده بودیم. سرویس بهداشتی نداشتیم. مشکل آب و برق هم که حل نشده بود. همه اینها به کنار، خودم هنوز به ویلچرنشینی عادت نکرده بودم، دوست نداشتم کسی مرا ببیند. خودم را در خانه حبس کرده بودم. هر زمان مهمان می آمد خودم را به خواب می زدم. دوست نداشتم کسی مرا در این شرایط ببیند. الان که به گذشته دیدن می کنم می بینم چه روزهایی را به خودم تلخ کردم. کنار آمدن با معلولیت ممکن است سخت باشد، اما نشدنی نیست. مشکل وقتی شروع می شود که مدام این موضوع را انکار کنی. بعد چه شد؟ یک سال و نیم بعد از زلزله خبردار شدیم فیزیوتراپی یکی از بیمارستان های تهران قوی هست. باز هم راهی تهران شدیم، اما بیمارستان مرا پذیرش نمی کرد. من هم نمی توانستم برای گذراندن جلسه های فیزیوتراپی مدام مسیر رودبار تا تهران را بیایم و برگردم تا این که به لطف یکی از دکترهای مهربان بیمارستان به اسم دکتر بازرگان بالاخره با پذیرشم موافقت شد. شش ماه در بیمارستان تحت نظر بودم و موفق شدم با واکر و بریس راه بروم. مادرم همیشه همراهم بود. تا این که برگشتیم خانه؛ در این مدت چند بار زخم بسترگرفتم، چند بار جراحی کردم تا این که دوباره به آسایشگاه برگشتم. به طور دائم؟ نه اوایل شش ماه خانه بودم شش ماه آسایشگاه. اما از وقتی فعالیت باشگاه ورزشی در آسایشگاه جدی تر شد، به خاطر علاقه ای که به ورزش داشتم، جذب باشگاه شدم؛ رشته های مختلفی را هم دنبال کردم. در تنیس روی میز به مقام سوم کشوری رسیدم . مدال قهرمانی دوومیدانی، پرتاب نیزه و وزنه هم قهرمانی کشوری را هم دارم. بعد از ورزش هم شروع کردم به درس خواندن. ادامه تحصیل دادم و حالا با مدرک فوق دیپلم حسابداری، کارمند روابط عمومی آسایشگاه هستم. مینا مولایی جامعه

&nbsp

سه شنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۴ ساعت ۰۶:۰۰