پورتال یک آرشیو وب فارسی:ایکنا: گروه اندیشه: در قیام کربلا چند تن از پسران امام حسن(ع) همراه با امام حسین(ع) آمده بودند که یکی از آن ها «عبدالله» اسم داشت، روز پنجم محرم به اسم ایشان اسم گذاری شده هست، تا فداکاری این سرباز کوچک کربلا برای امروز ما درس ولایت مداری باشد.به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) از لرستان، یکی از مهمترین ویژگی های حماسه کربلا و قیام امام حسین(ع) وجود شخصیت های ممتازی چون حضرت زینب(س)، حضرت رقیه، امام سجاد(ع)، حضرت علی اصغر(ع)، حضرت ابوالفضل(ع)، قاسم، عبدالله و … هست. گذشته از همه عزت، عظمت و شکوهی که خود این قیام دارد و درس ها و پندهایی که این حماسه عظیم برای مردم دارد، وجود چنین شخصیت هایی در سنین مختلف از طفل شیرخواره گرفته تا کودک، نوجوان، جوان، بزرگسال، میان سال، زن و مرد نیز عظمت واقعه کربلا را چندین برابر کرده هست. هر یک از اصحاب و اهل بیت امام حسین(ع) که در این حماسه تاریخی حضور داشتند خود استادی از معرفت، ولایت مداری و عشق به امام خود بودند و امروز هرکدام از این شخصیت ها و چهره های کربلا به الگویی برای هم سن و سالان خودشان تبدیل شده اند. در قیام کربلا چند تن از پسران امام حسن(ع) همراه با امام حسین(ع) آمده بودند که یکی ازآن ها «عبدالله» اسم داشت و روز پنجم از ماه محرم به اسم ایشان اسم گذاری شده هست. «عبدالله» کودک چند ساله امام حسن مجتبی(ع) هست. مادر عبدالله دختر «شلیل بن عبدالله بجلّی» بوده هست.از دیگر فرزندان امام حسن مجتبی(ع) که در کربلا حضور داشت می توان از حضرت قاسم اسم برد. امام حسین(ع) به فرزندان امام حسن مجتبی(ع) خیلى مهربانى می کرد، ممکن است بیش از آن اندازه که به پسران خودش مهربانى می کرد چون آن ها یتیم بودند و پدر نداشتند. شیخ مفید چنین نقل می کند: پس از آن که «مالک بن نسر کندی» با شمشیرش به سر مبارک امام حسین(ع) زد، امام(ع) پارچه ای درخواست فرمود و با آن سر مبارکش را محکم بست و عمامه ای بر کلاه خود بست. شمر و دیگران هم به جایگاه خود بازگشتند. زمانی گذشت تا امام بار دیگر به میدان بازگشت و آن ها هم بازگشتند و آن حضرت را محاصره کردند. عبدالله(ع) با وجودی که در قیام عاشورا هنوز به حد بلوغ نرسیده بود و کودکی هشت یا یازده ساله بود در خیمه گاه با خواهران به سر می برد هنگامی که متوجه حمله دشمن به جانب امام حسین(ع) شد، از خیمه گاه بیرون دوید. او سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین رفت و در کنار عمویش ایستاد. حضرت زینب(س) او را دنبال کرد و به او رسیده بود. او تلاش کرد که آن کودک را نگه دارد. امام حسین(ع) به خواهرش فرمود: «احبسیه یا اخیه؛ ای خواهرم! او را نگهدارید» آن کودک از این که بازداشته شود، سخت امتناع می ورزید. او به عمه اش گفت: «والله لا افارق عمّی؛ سوگند به خدا، از عمویم جدا نمی شوم». شهادت عبدالله بن الحسن(ع) وقتی در روز عاشورا «ابجر بن کعب» شمشیر خود را به سوی امام حسین(ع) پایین آورد. عبدالله فریاد زد: ای پسر زن ناپاک! وای بر تو! آیا می خواهی عمویم را بکشی؟» بَحر قصد ضربه زدن به امام را داشت.ناگاه عبدالله دستش را پیش آورد تا ضربه را از امام دور سازد. ولی دست مبارکش تا پوست قطع شد و دست آویزان گشت. کودک فریادش بلند شد: «یا امتاه؛ ای مادرم!». امام حسین(ع)، عبدالله را به سینه گرفت و فرمود: ای عزیز برادر، صبر کن خداوند تو را به پدرانت ملحق گرداند. در حالی که در دامن عموی بزرگوارش بود، حرمله ملعون با تیری سه شعبه و زهرآگین گلوی مبارک او را هدف قرار داد و به شهادت رسانید. در این هنگام امام دست خود را به آسمان بلند کرد و گفت: «پروردگارا! قطرات باران را از این ها دریغ بدار و برکات زمینت را از این ها بازدار؛ پروردگارا! پس اگر تا هنگام (مرگ) آن ها را مهلت داده و بهره مند می سازی، بین آن ها تفرقه بینداز و هر کدام را به راهی جداگانه بدار؛ و سردمداران را هرگز از این ها راضی مدار؛ چرا که این ها ما را دعوت کردند تا که یاری مان کنند، سپس بر ما دشمنی کردند و ما را کشتند».

دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴

[دیدن متن کامل خبر]