روز عاشورا چگونه گذشت؟

در ادامه از روز عاشورا چگونه گذشت؟ تماشا نمایید.

اندرزهاى پیش از نبردامام حسین علیه
السلام براى پیش گیرى از نبرد و خون ریزى نیروهاى دو طرف ، تلاش زیادى به
عمل آورد و از هر راه ممکن مى خواست از کشتار مسلمانان جلوگیرى نماید و خون
کسى بر زمین نریزد.

الف – قبل از شهادت امام حسین علیه‌السلام:

۱ – تنظیم سپاه:
امام
حسین علیه السلام پس از نماز صبح ، سپاه خویش را که متشکل از ۳۲ تن سواره و
۴۰ تن پیاده بودند، به سه دسته تقسیم کرد. دسته اول را در بخش میمنه ،
دسته دوم را در بخش میسره و دسته اى را میان آن دو قرار داد.

فرماندهى
بخش میمنه را به ((زهیر بن قین )) و فرماندهى بخش میسره را به ((حبیب بن
مظاهر)) واگذار کرد و خود در وسط دو سپاه مستقر شد و بیرق سپاه را به
برادرش عباس بن على علیه السلام سرشناس به قمر بنى هاشم سپرد

و خیمه
ها را در پشت سر قرار داد. عمر بن سعد نیز سپاهیان جنایت پیشه خود را به
چند گروه تقسیم کرد. وى ، فرماندهى بخش میمنه را به عمر بن حجاج ، فرماندهى
بخش میسره را به شمر بن ذى الجوشن ، فرماندهى سواره نظام

را به
عروه بن قیس و فرماندهى پیاده نظام را به شبث بن ربعى واگذار کرد. وى بیرق ،
ننگین سپاه خود را به غلامش ((درید)) سپرد. دو سپاه در برابر یک دیگر صف
آرایى کرده و براى آغاز نبرد سرنوشت ساز، لحظه شمارى مى کردند. –
اندرزهاى پیش از نبردامام حسین علیه السلام براى پیش گیرى از نبرد و خون
ریزى نیروهاى دو طرف ، تلاش زیادى به عمل آورد و از هر راه ممکن مى خواست
از کشتار مسلمانان جلوگیرى نماید و خون کسى بر زمین نریزد. ولى دشمن که
مغرور از کثرت سپاه خود و قلت یاران امام علیه السلام بود، به هیچ صراطى
مستقیم نبود و به هیچ پیشنهادى پاسخ مثبت و کار ساز نمى داند و خواهان
تعیین تکلیف از راه نبرد و خون ریزى بود. امام حسین علیه السلام در روز
عاشورا، برخى از یاران خود را به نزد سپاه دشمن فرستاد تا با آنان گفت و گو
کرده و با بیان حقایق و واقعیت ها، آنان را از شرارت و جنایت منصرف کنند.
آن حضرت ، خود نیز بارها براى اندرز سپاه کفر پیشه دشمن ، پا پیش نهاد و با
بیان خطبه هایى روشن گر، آنان را به حفظ آرامش و عدم خون ریزى دعوت کرد و
از جنگ و رقابت بازداشت . (۱) ولى جز تعدادى اندک که از خواب غفلت بیدار
شده و حقیقت را دریافتند و به سپاه آن حضرت پیوستند، بقیه آنان در ضلالت و
گمراهى خویش باقى مانده و بر آغاز جنگ اصرار مى کردند.

۳ –
پشیمانى حر بن یزیدحر بن یزید تمیمى که از فرماندهان جنگاور و دلیر عمر بن
سعد بود و همو بود که در وهله نخست ، راه را بر امام حسین علیه السلام بست
و او را به اجبار و اکراه به کربلا رهسپار گردانید گردانید: وقتى بزرگوارى
امام حسین علیه السلام و حقیقت خواهى وى را ملاحظه کرد و از سوى دیگر شاهد
نیت هاى پلید عمر بن سعد و لشکریان عبیدالله بن زیاد و جنایت ها و ستم
کارى هاى آنان بود، از خواب غفلت و دنیاطلبى بیدار شد و در خود احساس
نگرانى و ندامت نمود و در وى دگرگونى شگفتى به وجود آمد. به طورى که یکباره
سپاه کفر پیشه عمر بن سعد را ترک و به سوى خیمه گاه امام حسین علیه السلام
رهسپار شد. حر به نزد امام حسین علیه السلام رفت و از آن حضرت در خواست
عفو و بخشش نمود و از کردار و رفتارهاى پیشین خود اظهار پشیمانى کرد. امام
حسین علیه السلام با مهربانى تمام حر بن یزید را پذیرفت و از وى استقبال
کرد و با رفتار خود موجب تقویت ایمان حر گردید.حر براى روشن گرى سپاه دشمن
به سوى آنان برگشت و با معرفى خود و چگونگى هدایت یافتنش ، آنان را به راه
خیر و سعادت و پیوستن به سپاه حقیقت جوى امام حسین علیه السلام دعوت کرد.
(۲) دشمنان که از ملحق شدن حر به امام حسین علیه السلام بسیار نگران و
ملتهب شده بودند، وى را سنگباران و تیر باران کرده و از نزدیک شدنش به
نیروهاى خود بازداشتند. حر به ناچار به سوى خیمه گاه امام حسین علیه السلام
برگشت . پیوستن حر به سپاه امام حسین علیه السلام و سخنرانى وى براى سپاه
عمر بن سعد در دفاع از امام حسین علیه السلام ، براى عمر بن سعد و دیگر جنگ
افروزان دشمن بسیار گران و نگران کننده بود و تاثیر زیادى در نیروهاى دشمن
به وجود آورد.

تهیه و گرد آوری : پورتال تفریحی و سرگرمی پورتال یک

لطفا نظرات خود را درباره مطالب روز عاشورا چگونه گذشت؟ با ما در میان بگذارید.