پورتال۱ آرشیو وب فارسی:استان کهگیلویه و بویراحمد: وبسایت استان : پوریا پورمحمدی برجام یا برنامه جامع اقدام مشترک که در قالب لایحه ای به مجلس ارائه شد به تصویب نمایندگان رسید. چیزی که نگارنده را بر ان داشت در این باره مطلبی بنویسد، چرایی واگذاری چنین مسئله ای با ساختار امنیتی و بسیار محرمانه در صحن علنی مجلس ان هم در اوضاع و احوالی که تنها چند ماه بیشتر به پایان عمر بسیاری از نمایندگان مجلس نهم باقی نمانده هست و خیلی هایشان دیگر رنگ بهارستان را نخواهند دید. از سویی دیگر مطرح نمودن برجام در مجلس چه بسا باعث ایجاد تعهداتی در مقابل کشورهای طرف مذاکره گردد، زیرا بر خلاف اصول مطروحه فی ما بین طرفین عمل نموده ایم (اصل توازن و تناظر). بر اساس علم سیاست؛ متحدین امروز ممکن است دشمنان فردا باشند و یا بالعکس! حال با فرض بر تغییر دادن مؤلفه ها، حالات و شرایط طرف خصم و در نظر گرفتن این موضوع که تکنیک ها و تاکتیک ها روز به روز در معرض تغییرند، ایا مؤلفه های ما در سیاستمان همیشه یکسان خواهد ماند و تغییر دادن یکی از مواضع فعلیمان در اینده و ترک تصمیمات امروزی، مشروط به وجود ضمانتی در متابعت مجلس ١٢ سال اینده مان در رد مصوبه امروزیمان نیست؟ سوال بعدی این هست که کدام یک از طرفین حاضر در برجام، جزئیات این طرح را در پارلمان های خود به تصویب رسانیدند؟ با استناد به قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که شرح و تفسیر قوانین «عادی» را در صلاحیت مجلس قرار داده هست، مروری بر اصل هفتاد و هفتم قانون اساسی می نماییم. اصل هفتاد و هفتم: عهدنامه ها، مقاوله نامه، قرارداد ها و موافقت نامه های بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد. تفسیر روشن هست، زیرا برجام به عنوان ضمیمه ای بر قطعنامه شورای امنیت، مبنی بر اجرای مشتمل اقداماتی داوطلبانه از سوی دو طرف به امضای هیأت مذاکره کنندگان ایرانی و ۵+١ رسید. در حقوق معاهدات کنوانسیون ١٩۶٩ وین ماده های مربوط به اهلیت طرفین، اختیارات تام، حق شرط و… عنوان شده هست که گروه مذاکره کنندگان به نمایندگی از دولت خود با رعایت تمامی پیش شرط های معاهدات، حق شرط را قبول و نسبت به تنفیذ، قبول، تصویب و الحاق ان اقدام می نمایند و در مورد لازم الاجرا بودن هم موظف به رعایت با ذکر مفاد هستند. هیأت مذاکره کنندگان با احراز صلاحیت صد در صد دستگاه های مربوطه در جهت تأمین یا حفظ منافع ملی کشورمان گام بر می دارند، ان هم در شرایطی که خواب بر ان ها حرام بوده هست. در نهایت و به تعبیر اکثریت، نتیجه حاصله برد-برد بوده هست. برجام باید از فیل تر نمایندگانی عبور کند که بعضاً تنها صحنه شان از مجلس تا پیش از ورود به ان جایگاه مقدس و با ارزش، صحن علنی زیبایی با صندلی های چرم و سنگ های گرانیت سبز رنگ با لپ تاپ های خاموش و گاه روشن بوده هست و بدو ورودشان به مجلس مصادف با جشن سرگردانی ان ها در انتخاب کمیسیون تخصصیشان و ذکر این مهم که در حل مسائل مربوط به حوزه انتخابیه شان وامانده اند چه برسد به مسئله ای با اهمیت تمامیت ارضی و حاکمیت ملی ان هم با پس مانده های دولتی که به اندازه جنگ های صلیبی به بدنه نظام اسیب رسانده هست و دولت تدبیر را مظنون به بی تدبیری نموده، ان هم وقتی پای منافع باند بازی در میان باشد. به قول صادق زیبا کلام ریشه دخالت مجلس به واسطه تأمین حقوق ملت نیست بلکه به واسطه فرصت طلبی سیاسی هست و چرا پیش از این مشاهده مجلس به سیاست خارجه نگاهی منفعلانه با سیاست انداختن توپ به زمین شورای عالی امنیت ملی بوده هست؟ در روزی که مردم ایران برجام را رونق مضاعف نظام می دانند و در سراسر ایران جشن و هلهله بر پا کردند، عده ای که خود را دلواپسان و دایه های عزیز تر از مادر معرفی نمودند امضای برجام را اقدامی علیه امنیت ملی عنوان نمودند و گونه های رادیکال تر، ان را مطابق با اصل یکصدو پنجاه و سوم قانون اساسی عنوان کردند. اصل یکصدو پنجاه و سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: «هر گونه قرارداد که موجب سلطه بیگانه بر منابع طبیعی و اقتصادی، فرهنگ، ارتش و دیگر شئون کشور گردد ممنوع هست.» مقام معظم رهبری از همان سال ١٣٨٢ با تدبیر ویژه، شروع روند را بر اساس اصل یکصدو هفتاد و ششم اغاز نمودند و شورای امنیت ملی را به عنوان بازوی نظارتی قوی متشکل از اثر گذار ترین، با تجربهترین و متعهد ترین مقام های کشور که همگی در وهله اول به تأیید مقام رهبری رسیده اند را در رأس قرار دادند. به ایمان دلواپسان شک و تردید پیدا کرده ام زیرا عدم اعتمادشان به شورای عالی امنیت ملی در فرایند برجام و به مجلس کشیدن ان و مشاهده جناحی و تسویه حساب حزبی، همه و همه مغایر اصل پنجاه و هفتم قانون اساسی هست. «نکند رخنه کند در دل ایمانم شک»

یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴

[تماشا متن کامل خبر]