پورتال یک آرشیو وب فارسی:فرهیختگان آنلاین: با مرگ معاویه در سال ۶۰ هجری پسرش یزید به فرمان وی به خلافت رسید. رفتار ضداسلامی و تظاهر به فسق او معروف بود. او اولین خلیفه در اسلام بود که آشکارا شراب می خورد و اعمال ضددین را مرتکب می شد. او که هیچ بهره ای از دین نداشت، اولین اقدامش بعد از مرگ معاویه گرفتن بیعت اجباری از چهار تن از رهبران مخالف (امام حسین(ع)، عبدالله بن زبیر، عبدالله بن عمر و عبدالرحمن بن ابی بکر) بود. (الکامل ابن اثیر ج۴) و دستور داد در صورت امتناع آنان را به قتل برسانند. (طبری تاریخ الامم و الملوک ج۵ ص۲۳۸) به کرسی نشستن یزید را باید سرآغاز بحرانی دانست که جامعه اسلامی و همه ذخایر معنوی و دینی را تاراج می کرد. پذیرش بیعت یزید از سوی امام حسین(ع) مانند صلح امام حسن(ع) نبود، زیرا معاویه متظاهر به دین و رعایت کننده اصول اخلاقی و ارزش های انسانی و دینی بود. دست کم خود را به اسلام و خلفا منتسب می کرد، در واقع پذیرش حاکمیت و جریان ضددینی آشکار به منزله پایان یافتن همه تلاش ها و دستاوردهای چندین ساله مسلمانان و پیامبر اسلام بود. امام حسین (ع) با علم به این مساله و آگاهی از اینکه بیعت او هیچ امنیتی برای وی و شیعیان ایجاد نخواهد کرد، راه مسابقه علنی را در پیش گرفت و امام از نامه تند یزید (مبنی بر بیعت گرفتن از امام یا کشتن) به عبدالله ابن عباس فرمود: «به خدا سوگند مرا رها نخواهند کرد تا وقتی که قلبم را از سینه ام بیرون آورند.» (الکامل ابن اثیر ص۲۹) همچنین در پاسخ به سوال یکی از رهبران مخالف حکومت در مدینه (عبدالله بن زبیر) که علت تصمیم امام در عزیمت از مکه به عراق را جویا شده بود، فرمود: «اگرتعجیل نکنم، مرا دستگیر خواهند کرد.» در جایی دیگر فرمود: «بنی امیه عالم را گرفتند. صبر کردم به آبرویم تعرض کردند. صبرکردم خواستند خونم را بریزند؛ به مکه مهاجرت کردم.» (الفتوح ج۵ همان) این سخنان امام (ع) حکایت از آن دارد که حکومت تصمیمی جدی برای کشتن حضرت داشته می باشد. از این رو ورود فعالانه امام به عرصه مسابقه و جهاد ضروری بود؛ جهادی که امام (ع) به خوبی می دانست سرنوشت آن جز اسارت و کشته شدن نخواهد بود. امام دستگاه حکومت یزید را متشکل از کسانی می دانست که اطاعت شیطان را پذیرفته و طاعت خداوند را ترک گفته اند. فساد را ظاهر ساخته اند، حدود الهی را تعطیل و به اموال عمومی تجاوز کرده اند.(طبری ج۴) حضرت برای اصلاح این وضعیت اسفبار خود را سزاوارترین و مسئول ترین فرد می دانست؛ چنانچه فرمود: «من به هدایت و رهبری جامعه مسلمانان و قیام ضد این همه فساد و مفسدان که دین جدم را تغییر دادن داده اند، از دیگران شایسته ترم.» پس برای انجام این رسالت بعد از آگاهی از مفاد نامه یزید به فرماندار مدینه در بیست وهشتم رجب همراه با خانواده اش از مدینه به سوی مکه حرکت کرد و حدود چهارماه در آنجا ماند. (بلاذری- انساب الاشراف ج۳ ص ۱۷۳) اما در هشتم ذی الحجه پس از آنکه دریافت توطئه ای علیه او ترتیب داده اند با رها ساختن حج از مکه خارج شد. فرا رسیدن ماه محرم، ماه تجلیل از سالار شهیدان ثارالله (کسی که خونخواه او خداست) و در تربت پاکش شفا و زیر قبه اش استجابت دعا و در زیارت قبر مطهرش ثواب بسیار روزی می شود بر همه استادان و اصحاب علم و معرفت گوارا باد. وقتی آدمی این روزها و شب ها به پرچم ها، کتیبه هایی که به احترام امام حسین (ع) کوچه و خیابان ها را آراسته می باشد، مشاهده می کند، بی اختیار به یاد شهیدان کربلا می افتد و به عمق این رستاخیز فکر می کند و این شعر محتشم را به یاد می آورد: «جن و ملک بر آدمیان گریه می کنند/گویی عزای اشرف اولاد آدم می باشد» آری تجلیل از بهترین و پاک ترین بنده خدا؛ حسین، یعنی تجلیل از همه خوبی ها .. . چه زیبا گفت شاعر: «بــیرون نمی رود زدل دوســتان غمــــت هـرشـب اگــر عــزای تـو برپا کند کسی مال و عیال و جان همه دادیم راه دوست سودا همین خوش می باشد که یکـجا کند کسی».

جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴

[مشاهده متن کامل خبر]