مبدع
این شیوه مسابقه، جنگجویان قوم پارت که تشکیل دهنده ایران قدیم بودند
بوده‌اند. در مقابل نحوه عملکرد ارتش‌های بزرگ جنگ‌های چریکی را جنگ‌های
نامنظم نیز می‌نامند که در اینجا واژه نامنظم به معنای بی قاعده و بی قانون
نیست زیرا هر جنگ چریکی مبتنی بر مجموعه از از قوانین و تاکتیک هاست.
همچنین می باشد که در دوران معاصر افرادی چون ارنستو چه گوارا، کارلوس ماریگلا،
مائو زدونگ، وندل فرتیگ، رژی دبره، وو نوین جیاپ و چند تن دیگر را از
شاخص‌ترین نظریه پردازان مبارزات چریکی می‌دانند.

تندیس سرباز پارتی منسوب به سورنا بزرگترین تندیس فلزی (مفرغی) کشف شده ایران باستان

در
سال ۵۳ پیش از میلاد کراسوس با ۴۲ هزار سرباز به مرزهای اشکانیان تاخت, در
کارهه(حران – مرزفعلی ترکیه/سوریه) سپهبد سورنا فرمانده پارتی با سپاهی
اندک و تاکتیکی خاص به رومیان تاخت و آنها را مغلوب ساخت, کراسوس و پسرش
کشته شدن. بعدها در سنای روم درباره این شکست بررسی شد, آنها روش ایرانیان
را جنگ پارتی یا پارتیزانی لقب دادند, در این جنگ از تاکتیک و سلاحهای تازه
استفاده شد. هر سرباز سوار ایرانی با خود مشک کوچکی پر از آب حمل می کرد و
دچار تشنگی نمی شد. به پیادگان با مشکهایی که بر شتر ها بار بود آب و
مهمات می رساندند. سربازان ایرانی به نوبت و با تاکتیک خاصی که برای رومیان
تازگی داشت از میدان [نبرد] خارج می شدند و به استراحت می پرداختند.
سواران ایران قادر به تیراندازی از پشت سر بودند. ایرانیان کمانهای تازه
اختراع کرده اند که با آنها توانستند پای پیادگان رومی را که باسپرهای بزرگ
در برابر آنان و برای محافظت از سواران قلعه درست کرده بودن به زمین
بدوزند. ایرانیان دارای زوبین های دوکی شکل بودند که با دستگاه کاملا تازه
ای تا فاصله دور پرتاب می شد. شمشیرهای آنان شکننده نبود. هر واحد تنها از 
یک نوع سلاح استفاده می کرد و ماننده رومیان خودرا سنگین نمی کردند.
سربازان ایرانی حق عقب نشینی و تسلیم شدن ندارند و تا آخرین نفس باید 
بجنگند. این بود که روم شکست خورد و هفت لژیون را به طور کامل از دست داد و
به چهار لژیون دیگر تلفات سنگین وارد آمد.

 پارتیزان, جنگجویان پارتی, تاریخ, اشکانیان, گنج, گنج یابی, دفینه, زیرخاکی