پورتال یک آرشیو وب فارسی:فارس: استکبارستیز همچو مردان دوران عاشقی ـ ۴
از قافله شهدا جا ماندیم اما یادشان تا ابد در خاطر ماست
جانباز مدال‌آور بازی‌های آسیایی گفت: شهدا رفتند و ما ماندیم، با وجود اینکه از قافله آن‌ها عقب افتاده‌ایم، یاد بچه‌های جنگ و شهدا را در خاطرمان تا ابد زنده نگه می‌‌داریم.

به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، علی رنجبر در سن ۱۹ سالگی در سال ۱۳۶۶ در مناطق جنوب و غرب در صحنه نبرد حق علیه باطل حضور پیدا کرد. وی سال ۱۳۶۷ و قبل از عملیات مرصاد در کردستان، منطقه حلبچه در خط پدافندی با اصابت تیر به منطقه گردن قطع نخاع شده و از همین منطقه به درجه جانبازی نائل شد. رنجبر پس از پشت سر نهادن دو سال دوران بستری در بیمارستان توانست به روی ویلچر بنشیند و با توجه به اینکه تا قبل از رفتن به جبهه در رشته بسکتبال در سطح باشگاهی فعالیت می‌کرده، بعد از بهبود و مرخص شدن از بیمارستان مجدداً به ورزش روی آورده و تنیس روی میز را به عنوان رشته ورزشی خود انتخاب کرد. البته این نکته حائز اهمیت می باشد که بالاترین ضایعه نخاعی با دست‌ها ارتباط پیدا کرده و بر اثر ضعیف شدن عضلات دست، حرکات اولیه این عضو از بدن خود را از دست می‌دهد اما این قهرمان عرصه جهاد و ورزش در حالی که چوب راکت را به مچ دستش می‌بندد تا بتواند تعادل حرکت آن را محکم در دستش حفظ کند. در مسابقات رسمی داخلی و بین‌المللی شرکت کرده و با کسب مدال‌های خوش‌رنگ کشوری و آسیایی برای مملکت و هم‌شهریانش افتخارات بزرگی را به ارمغان آورده می باشد. به مناسبت هفته دفاع مقدس به سراغ علی رنجبر رفتیم و با وی گفت‌وگویی داشتیم که در زیر می‌خوانید: فارس: از دوران آغاز فعالیت در زمینه ورزش صحبت کنید؟ فعالیت در رشته تنیس روی میز را به طور حرفه‌ای از سال ۱۳۷۰ آغاز کردم و در اولین تجربه ورزشی‌ خود به صورت رسمی در مسابقات قهرمانی کشور با شرکت در جشنواره‌ای با حضور تعداد زیادی ورزشکار از سرا‌سر ایران در ورزشگاه آزادی تهران، موفق به کسب عنوان قهرمانی شدم. فارس: فعالیت حرفه‌ای شما از آن زمان تا به امروز ادامه داشت؟ خیر؛ بعد از شرکت در مسابقات قهرمانی کشور که در شیراز برگزار شد توانستم به مقام نخست دست پیدا کنم اما پس از آن به دلیل متأهل شدن با چهار سال وقفه و با توجه به اینکه ورزش نکردن موجب می‌شد سلامت روانی و جسمانیم در معرض خطر و آسیب قرار گیرد، دوباره ورزش کردن را از سر گرفتم. فارس: بازگشت دوباره به عرصه ورزش چه سختی‌هایی به همراه داشت؟ زمانی‌که وارد مسابقات شدم با انجام کلاس‌بندی ورزشکاران جانباز و قرار گرفتن در کلاس بالاتر و بهتر بودن وضعیت تنیس‌بازان در آن کلاس نسبت به شرایط جسمانی من، تا مدتی موفق به گرفتن مقام یا مدال نشدم. پس از سه سال نتیجه نگرفتن، با اراده قوی برای رسیدن به مدال در مسابقات قهرمانی کشور سال ۸۸ شرکت کردم و توانستم با کسب مدال نقره به تیم ملی راه یابم. فارس: درباره سوابق ملی نیز توضحیاتی را ارائه کنید؟ به همراه تیم ملی ۳ رقابت برون‌مرزی انجام دادم و در اولین رقابت‌ آسیا – اقیانوسیه که در اردن صورت گرفت، موفق به کسب مدال برنز شدم و در مسابقات آسیایی هنگ‌کنگ در سال ۱۳۹۰ به مدال نقره و سال گذشته در رقابت‌های پاراآسیایی اینچئون کره جنوبی به مدال برنز دست یافتم. فارس: وضعیت رشته تنیس روی میز جانبازان و معلولان در کشور ما را چه طور ارزیابی می کنید؟ به دلیل اینکه مدال گرفتن در رشته تنیس روی میز به ویژه در مسابقات آسیایی سخت و دشوار می باشد، این ورزش در اکثر استان‌ها به جز استان‌های خراسان و مرکزی، ضعیف عمل کرده می باشد چرا تهیه رویه و چوب راکت با قیمت یک میلیون تومان و با توجه به تعویض آن به طور مرتب در سال ۵ تا ۶ میلیون تومان هزینه در بر دارد و تأمین چنین هزینه‌ای برای ورزشکاران بسیار مشکل می باشد. فارس: برای بهبود این وضعیت چه پیشنهادی دارید؟ مسئولان باید به ورزش‌هایی که شانس مدال‌آوری‌شان در المپیک و پارالمپیک بالاتر می باشد، بیشتر رسیدگی کنند. بهتر می باشد مدیران ما که در رأس ورزش قرار می‌گیرند از افراد کاملاً ورزشی انتخاب شوند تا بتوانند با برنامه‌ریزی صحیح و درک بیشتر قشر ورزشکار در رفع مشکلاتشان تلاش کنند. کشور ما سال‌هاست که جانباز جنگی نداشته که بخواهد روی این قشر از جامعه در امر ورزش سرمایه‌گذاری کند اما مسئولان می‌توانند با مراجعه به بهزیستی با شناسایی افراد کم سن و سال مستعد که با معلولیت‌های مختلف جسمی دست و پنجه نرم می‌کنند، استعدادیابی کرده و با فراهم آوردن امکانات ورزش تنیس روی میز در آن مراکز از رده‌های سنی پایه سرمایه‌گذاری دراز مدت انجام دهد. فارس: چه مسابقاتی را در آینده پیش رو دارید؟ ۲۹ مهر ماه سال جاری زمان اعزام‌ به مسابقات آسیایی انتخابی کسب سهمیه پارالمپیک می باشد و از ما خواسته شده برای حضور در این رقابت‌ها ۱۱ میلیون تومان پول واریز کنیم که من در ابتدا مخالفت کردم اما با اصرار کمیته که یکی دیگر از ملی‌پوشان و من شانس بیشتری برای موفقیت در کسب سهمیه داریم، به سختی این مبلغ را تهیه و واریز کردم اما برای شرکت در این مسابقات هیچ انگیزه‌ای ندارم چه برسد به اینکه به گرفتن مقام و مدال موفق شوم. وظیفه فدراسیون و سایر سازمان‌های ورزش استان می باشد که این هزینه را تأمین کنند، همان‌طور که برای فوتبال میلیاردی سرمایه‌گذاری می‌کنند، برای جانبازی که برای کشورش در میدان‌های بزرگ افتخارآفرین می باشد نیز ارزش و اهمیت قائل شوند. فارس: به عنوان یک جانباز چه تأثیری از ورزش در زندگی روزمره دیده‌اید؟ مسلماً افرادی که ورزش می‌کنند سالم‌تر هستند به ویژه ما جانبازان که به خاطر شرایط خاص جسمانی و ضعیف نشدن بدن باید به ورزش کردن بیشتر اهمیت دهیم تا علاوه بر سلامت جسم در سلامت روح و روانمان نیز تأثیرگذار باشد. انتهای پیام/۶۳۰۰۶/ذ۲۰

۹۴/۰۷/۰۲ – ۱۵:۲۶