پورتال یک آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>ورزش و داشتن فعالیت بدنی نقش مهمی در حفظ سلامت افراد در طول دوره زندگانی دارد. مبتلایان به آسم هم از این نوشته مستثنی نیستند.به گزارش شفا آنلاین ، بسیاری از افراد هنگام پرداختن به ورزش های هوازی شدید دچار حالتی به اسم انقباض برونشی ناشی از ورزش (EIB) می شوند. این عارضه حتی در برخی ورزشکاران نامدار نیز دیده می شود. انقباض برونشی ناشی از ورزش به تنهایی با تشخیص بیماری آسم برابر نیست، اما یک تظاهر شایع این بیماری به شمار می آید. این پدیده در اثر تنگ شدن گذرای مجاری تنفسی به دنبال فعالیت بدنی شدید ایجاد شده و در حال حاضر به عنوان نوع مجزایی از پاسخ دهی بیش از حد مجاری تنفسی شناخته می شود. تصور می شود که بروز EIB با از دست رفتن آب و حرارت بدن از طریق مجاری هوایی فوقانی هنگام افزایش فعالیت تنفسی همراه باشد. تنفس گاز کلر در استخرهای شنا یا سایر مواد حساسیت زای موجود در هوای محیط نیز می تواند سبب تنگ شدن مجاری تنفسی ناشی از ورزش شود.  تشخیص انقباض برونشی ناشی از ورزش با یا بدون همراهی با بیماری آسم، براساس بروز نشانه های شاخص این بیماری و نیز ثبت محدودیت متغییر جریان هوا گذاشته می شود. اسپیرومتری یا اندازه گیری اوج جریان هوای بازدمی روزانه به تشخیص آسم کمک می کند. افزایش چشمگیر عملکرد ریه پس از استفاده از یک گشادکننده برونشی که با استفاده از اندازه گیری FEV1 (حجم بازدم عمیق) و تماشا ۱۲ درصد یا ۲۰۰ میلی لیتر افزایش مشخص می شود نیز به نفع بیماری آسم هست. به همین ترتیب کاهش عملکرد به دنبال تحریک برونش ها با استفاده از متی کولین نیز بیماری آسم را مطرح می کند. چگونگی درمان آسم همراه با EIB کمیته بین المللی المپیک برای تشخیص EIB استفاده از آزمون (EVH) eucapnic voluntary hyperpnea (افزایش عمدی تعداد تنفس، در حالی که میزان گاز کربنیک خون طبیعی هست) را پیشنهاد می کند. چگونگی درمان آسم همراه با EIB به تفصیل در دستورالعمل جهانی آسم آورده شده هست. برای بیماران دچار EIB تنها و بدون آسم، درمان های غیردارویی شامل استفاده از ماسک هنگام ورزش در هوای سرد مثلا در زمان اسکی کردن هست. استفاده از یک ورزش ساده تر به منظور گرم کردن بدن پیش از پرداختن به ورزش اصلی نیز می تواند در بیش از نیمی از موارد از بروز این عارضه پیشگیری کند. بیماران مبتلا به EIB باید از ورزش کردن در محیط هایی که محرک های شناخته شده ای مانند مواد حساسیت زا یا آلاینده های هوا و موارد مشابه در آن به وفور یافت می شوند، پرهیز کنند. متاسفانه قدرت کار آزمایی های بالینی صورت گرفته برای درمان دارویی EIB چندان مطلوب نبوده، اما در حال حاضر برای انقباض برونشی ناشی از ورزش خفیف، می توان از گشاد کننده های کوتاه اثر بتا آدرنرژیک ۵ تا ۱۰ دقیقه پیش از ورزش برای پیشگیری از بروز حملات یا همزمان با شروع علایم برای رفع انقباض استفاده کرد، البته آشکار هست که پیشگیری بر درمان مقدم شمرده می شود. در صورتیکه فرد بیش از دو بار در هفته نیاز به استفاده از این داروها پیدا کند، توصیه می شود درمان با دوز پایین، اما منظم کورتیکواسترویید ها ادامه داده شود. از تنظیم کننده های لکوترینی نیز می توان به عنوان جایگزینی برای کورتیکواستروئیدها استفاده کرد. در صورت نیاز می توان از تجویز همزمان هر دو نوع دارو سود جست. اثربخشی درمان های دیگر مانند تجویز آنتی هیستامین ها یا اسیدهای چرب امگا ۳ و ایمنی درمانی در کنترل این بیماری در مطالعات ثابت نشده هست. نتایج نهایی در چند دهه اخیر اهمیت ورزش منظم در حفظ سلامتی انسان آشکار شده و بسیار مورد تاکید قرار گرفته هست فعالیت های هوازی نیز جزء مهمی از فعالیت های ورزشی به شمار می آیند، با این حال سهم قابل توجهی از افراد جامعه ممکن هست در هنگام ورزش دچار انقباض برونشی شوند که این سهم به ویژه در میان ورزشکاران نامدار بسیار بالاتر بوده و تخمین زده می شود، حدود ۷۰ درصد این ورزشکاران دچار EIB باشند، اگرچه ورزشکاران معمولا این مشکل را کم اهمیت جلوه داده، آن را انکار کرده یا حتی به کل از وجود نشانه های این بیماری در خود بی خبر هستند. برای اینکه تمامی افراد دچار این عارضه به ویژه ورزشکاران حرفه ای قادر به ادامه ورزش و مسابقه با دیگران باشند، نشانه های بیماری باید در آنان شناسایی شده و درمان مناسب برایشان انجام شود. از سوی دیگر شواهدی در دست هست که نشان می دهد EIB درمان نشده می تواند با عواقب درازمدت ناگواری برای فرد همراه باشد. یک احتمال این هست که در دوره هایی که فرد به ورزش های سنگین می پردازد، التهاب درازمدت مجاری هوایی می تواند سبب بازآرایی ساختمان این مجاری، سرکوب ایمنی، افزایش آسیب پذیری در برابر عفونت ها و احتمالا ایجاد آسم شود. جالب اینجاست که EIB تقریبا همیشه به خوبی به درمان پاسخ داده و کنترل می شود. در درمان ورزشکاران حرفه ای باید هنگام انتخاب رژیم درمانی به فکر مقررات مربوط به استفاده از مواد نیروزا نیز بود، چراکه مصرف برخی داروها در این افراد ممنوع بوده و تقلب محسوب می شود. تنها داروهای مجاز برای درمان EIB در این ورزشکاران عبارتند از گشادکننده های برونشی بتا ۲ آگونیست (شامل سالمترول، فورموترول و آلبوترول)، آنتی کولینرژیک های استنشاقی، گلوکوکورتیکوییدهای استنشاقی (گلوکورتیکوییدهای خوراکی ممنوع هستند)، آگونیست های لکوترینی،کرومولین، ندوکرومیل و اومالیزوماب. مصرف تمامی داروهای دیگر غیرمجاز شمرده می شود. البته محدودیت های دیگری مانند مقدار مصرف و .. نیز ممکن هست در این زمینه مطرح باشد که می توان با مراجعه به مقامات مسئول در هر رشته ورزشی از این محدودیت ها آگاه شد. به هر حال، از آنجا که درمان این بیماری در اغلب موارد کاملا موفقیت آمیز بوده و رفع این عارضه لازمه ادامه فعالیت ورزشی و پیشرفت در این زمینه به شمار می آید و نیز با توجه به درصد بالایی از افراد جامعه و ورزشکاران که از این بیماری در رنجند، ضرورت شناسایی و درمان EIB اهمیت ویژه ای می یابد.

سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴

[تماشا متن کامل خبر]