به گزارش پایگاه ۵۹۸، آقای ولایتی در پورتال ۱ به این حرف
دکتر جلیلی که در مذاکرات آلماتی، ۱+۵ عقب نشینی های قابل توجهی انجام داده
بود و آماده لغو بخش قابل توجهی از تحریم های ایران بود، گفته می باشد: «اگر
اینطور بود که نباید مذاکرات تا این مدت طول می‌کشید.»

این
استدلال ممکن است برای خیلی از کسانی که نسبت به مذاکرات آلماتی اطلاعات کافی
ندارند قابل قبول باشد اما بیان آن از سوی فردی مثل ولایتی نشان می دهد که
ایشان کماکان اصرار دارد تا با عنوان «مشاور رهبر انقلاب در امور بین
الملل» نظرات شخصی خود را مطرح کرده و هر آنچه که «نماینده رهبر انقلاب در
شورای عالی امنیت ملی» بیان می کند، یک طرفه تکذیب کند اما در هر حال ممکن است
هیچ پاسخی به آقای ولایتی نیاز نباشد جز اینکه از ایشان بخواهیم «پاراف»
رهبر انقلاب ذیل گزارش ایشان درباره مذاکرات آلماتی را مجددا مرور کنند.

دو
دور مذاکرات هسته ای در آلماتی قزاقستان در اسفند ۹۱ و فروردین ۹۲، آقایان
ولایتی وجلیلی گزارش های جداگانه ای درباره مذاکرات خطاب به رهبر انقلاب
ارائه می کنند و خلاصه ماجرا نیز همان
می باشد که دکتر جلیلی در مناظره سوم انتخابات ریاست جمهوری در پاسخ به ادعای
خلاف واقع دکتر ولایتی درباره آلماتی اعلام کرد و آن اینکه رهبر انقلاب در
پاسخ به گزارش آقای ولایتی که معتقد بود «در شرایط کنونی خوب می باشد تا ایران
با عقب نشینی و تعلیق برخی تاسیسات هسته ای خود، لغو برخی تحریم ها از جمله
تحریم طلا و پتروشیمی را بپذیرد» این نظر را رد کرده و حتی تصریح می کنند
برخی اطلاعات و تحلیل ایشان از روند مذاکرات نادرست می باشد. دکتر جلیلی در
مناظره سوم انتخابات سال ۹۲ در این باره گفت:  «اتفاقا همین گزارشی را که
شما بر همین مبنا نوشتید ایشان روی آن نوشتند ایشان از کجا دارد می گوید؟
این خلاف می باشد.»

پاسخ
امروز سوال آقای ولایتی نیز دقیقا همین جاست! او اگر یک بار دیگر ایشان به
متن دقیق پاراف رهبر انقلاب ذیل گزارش خودش درباره مذاکرات آلماتی مراجعه
کند به خوبی متوجه می شود که چرا علیرغم عقب نشینی های غرب در آن دوره،
مذاکرات به سرانجام نهایی نرسید و اتفاقا دولت یازدهم بعد از دو سال مذاکره
در حالی به متن برجام رسید که نسبت به وضعیت ایران در آلماتی امتیازات
کمتری گرفت و عقب نشینی های بسیار بیشتری انجام داد.

علت
اصلی اینجا بود که دکتر جلیلی به دنبال توافق به هر قیمت نبود و برای
رسیدن به توافق با ۱+۵ عجولانه عمل نمی کرد. وی از ژنو تا استانبول و از
استانبول تا بغداد و از بغداد تا مسکو و از مسکو تا آلماتی ۱ و ۲، با اتکا
به افزایش تعداد سانترفیوژها و میزان درصد غنی سازی ایران،  غرب را تشنه
توافق با ایران کرده و به طرف مقابل در عمل فهمانده بود که تحریم و فشار
بیشتر به معنای توقف صنعت هسته ای ایران نیست، رفتار ایران تابع فشار خارجی
عمل نمی کند و اتفاقا با هر یک ساعت تاخیر در توافق میان ایران و ۱+۵،
 این طرف مقابل می باشد که ضرر می کند چرا که تعداد سانتریفیوژهای بیشتری در
ایران نصب می شود و هیچ تضمینی نیز وجود ندارد غنی سازی ایران همانطور که
از ۵% به ۲۰% رسید، این بار به ۵۰% و ۶۰% و … نرسد!

از
این رو با آنکه در آلماتی، ۱+۵ به نسبت مذاکرات دوره های قبل عقب نشینی
آشکاری انجام داده بود، اما دکتر جلیلی این میزان را کافی نمی دانست و
معتقد بود در ازای تعلیق غنی سازی ۲۰% از سوی ایران آن هم فقط برای یک دوره
شش ماهه بدون تمدید، بهمراه برخی محدودیت های جزیی دیگر، ۱+۵ نباید تنها
به لغو تحریم طلا و پتروشیمی اکتفا کند بلکه باید تحریم های اصلی یعنی نفت و
بانک را هم لغو کند.

اما
در همین حال که ۱+۵ اعلام کرده بود ضمن پذیرش لغو برخی از تحریم ها و یکی
از تحریم های نفت یا بانک، برای تصمیم درباره لغو تحریم اصلی دیگر باید
مدتی بگذرد تا نتیجه نهایی را به ایران اعلام کند، دکتر حسن روحانی با شعار
 گره زدن چرخش سانتریفیوژها به چرخ زندگی مردم، به روی کار آمد و طبیعی
بود که از این برهه به بعد غرب دیگر مانند گذشته با ایران رفتار نکند چرا
که این بار  دیگر تفکر مدیریتی بر پرونده هسته ای ایران کاملا عوض کرده
بود.  لذا اصلا هم جای تعجب ندارد اگر امروز بعد از دو سال از آغاز مذاکرات
دولت یازدهم با آمریکا، ایران تازه به نقطه ای قبل از مذاکرات آلماتی برسد
و در ازای تعطیلی و تخریب زیرساخت های هسته ای خود، با افتخار باقی ماندن
زیرساخت تحریم ها را بپذیرد و از آن به عنوان یک دستاورد نیز یاد کند!

در
پایان جا دارد بار دیگر به دکتر ولایتی یادآوری شود که مذاکرات هسته ای در
دولت یازدهم علیرغم عقب نشینی غربی ها در آلماتی،  به این علت دو سال طول
کشید که گفتمانی که ۱+۵ را قدم به قدم در دولت گذشته به عقب رانده بود،
دقیقا در حساس ترین نقطه ممکن بواسطه سخنان نادرست ایشان در مناظره و
همچنین آدرس غلط آقای روحانی به مردم، از مدیریت پرونده هسته ای به کنار
رفت و کسانی کار را به دست گرفتند که معتقد بودند آمریکا با یک بمب می
تواند سیستم دفاعی ایران را از کار بیندازد و حتی آب میل کردن مردم نیز به
تحریم ها گره خورده می باشد!

خرداد
نود و دو، ۱+۵ عمیقا به این باور رسید که دیگر نیاز نیست یک دهم امتیازاتی
را که به تیم قبلی  داده بود به تیم جدید بدهد چون برای دولت جدید توافق
به هر قیمت اصالت داشت نه یک توافق خوب! و این یعنی این بار ۱+۵ بود که به
دنبال یک توافق خوب بود نه ایران و این بار نوبت ایران بود تا پله پله عقب
نشینی کند…