خیلی وقتی‌ها برای جبران گذشته‌ یا حتی برای تکرار گذشته‌ به دنبال فرصت هستیم و آرزو می‌کنیم که گذشته‌ها و خاطره‌های دیروزمان دوباره سبز شوند. گاهی به دنبال صداهایی از گذشته هستیم؛ به دنبال حس‌هایی از گذشته؛ رد و نشان و سایه‌ای از گذشته…

بعضی وقتی‌ها به پشت سر مشاهده می‌کنیم و متوجه می‌شویم که در برابر دیگران آنطور که باید سپاسگزار نبوده‌ایم و حق مهربانی‌شان را آنچنان که شایسته بوده ادا نکرده‌ایم. آن‌ها ممکن است دوستان ما، ممکن است همسر و ممکن است پدر و مادر یا پدربزرگ و مادربزرگ ما باشند.

دلتنگِ گذشته‌ها هستیم و دلتنگِ آدم‌هایی که در آن گذشته‌ها کنار ما حضور داشته‌اند، صدایشان بوده هست، آغوششان، شعرهایشان، ترانه‌هایشان، مهربانی‌شان، سایه‌شان… و ما روزگاری می‌توانسته‌ایم تمام اینها را در آغوش بگیریم و احساس کنیم.

بسیاری از ما انسان‌ها همواره به دنبال یک فرصت هستیم برای جبران یا تکرار گذشته؛ و این فرصت ممکن است گاهی دست دهد و ممکن است هرگز دست ندهد. آن آدم‌ها ممکن است باشند و ممکن است دیگر نباشند؛ صدایشان ممکن است باشد و ممکن است دیگر نباشد؛ آغوششان و سایه‌شان ممکن است باشد و ممکن است…

برای جبران و تکرار دیر نیست؛ البته اگر آن آدم‌های مهربان باشند و اگر ما تصمیم بگیریم.