یکی از مشکلات مادران کودکان زیر سن مدرسه غذا نخوردن آنهاست. برخی از مادران ممکن است از همان سنی که شروع به دادن غذا به کودک می کنند، این مشکل را پیدا کنند. بطوری که کودکان آنها اغلب از نوش جان کردن غذایی که به آنها داده می شود امتناع می کنند. چنین کودکانی اغلب وزن کمتری دارند و موجب نگرانی مادران خود می شوند. چنین حالتی در کودکان ممکن است در بیشتر موارد به مشکلات جسمی آنها مربوط نشود و بیشتر به شیوه غذادهی مادران مرتبط باشد. مادران اغلب به صورت ناآگاهانه به شیوه ای به کودک خود غذا می دهند که موجب دلزدگی او از غذا می شوند و یا حداقل نمی توانند آنها را تشویق به نوش جان کردن کنند.

اجبار و زور در دادن غذا به کودک راهکار مفیدی نیست.
برای کودک خود و با توجه به شرایط سنی و رشدی او برنامه غذایی تهیه کنید که در این برنامه خواسته ها و تمایلات او نیز در نظر گرفته شود. برخی از مادران برنامه هایی را تهیه می کنند که در آن تنها به تامین نیازهای غذایی کودک توجه شده است. و چه بسا ساعاتی کودک را وادار به غذا نوش جان کردن می کنند که مشغول کار سرگرم کننده تر دیگری است و نمی خواهد از آن کار دست بکشد و یا غذاهایی برای او تعیین می کنند که مطابق با سلیقه و علاقه کودک نیست. برنامه غذایی خوب باید مطابق با شرایط خاص کودک تنظیم شود. به این ترتیب مادران نمی توانند از برنامه غذایی کودکان دیگر بدون اینکه تغییراتی در آن بدهند استفاده کنند.
 
در مورد غذا نوش جان کردن با کودکان جر و بحث نکنید.
سعی کنید با فرزندانتان در مورد اینکه چه چیزی و چقدر غذا می خورند جر و بحث نکنید. تا آنجا که ممکن است بی تفاوت باشید. همان طور که شما به عنوان یک مادر وظائف خود را در مورد تغذیه و وعده های غذایی فرزندانتان انجام می دهید، آنها نیز مسئول غذا نوش جان کردن خود هستند. اگر او را به اجبار وادار به غذا نوش جان کردن بکنید، نتیجه ای نخواهید گرفت. بویژه در کودکان ۴ ۳ ساله که در سن منفی کاری هستند. این کار شما حس منفی کاری و لجاجت آنها را تحریک کرده و بیشتر و بیشتر در مقابل شما مقاومت خواهند کرد. کودکان کوچکتر ممکن است از نوش جان کردن غذا دلزده شوند.
 
به غذاها جذابیت بدهید.
تنوع ظاهری غذا در جذب کودکان به نوش جان کردن غذا اهمیت دارد. غذاهایی که ظاهر جذابی دارند بیشتر کودکان را به نوش جان کردن وسوسه می کنند. اکثر شیرینی جات و تنقلات و … که ارزش غذایی هم ندارند، به این طریق علاقه کودکان را به خود جذب می کنند. تولیدکنندگان این نوع محصولات به خوبی از این علاقه کودکان استفاده می کنند، تولیدات خود را در شکل ها و رنگ های جالب و جذاب عرضه می کنند.

مادران اغلب نمی دانند در مقابل اصرار کودکان به نوش جان کردن این محصولات چگونه مقاومت کنند. شما نیز غذاهایی مقوی تهیه کنید و سعی کنید آنها را به شکل جذابی درآورید. از ظرفی که کودک در آن غذا می خورد شروع کنید. ظروف خاص خود کودک تهیه کنید که رنگ و شکل جذابی دارد. غذاهای خود را نیز به شیوه کودکانه تهیه کنید. مثلا می توانید برای کوکویی که تهیه کرده اید چشم و گوش و بینی بگذارید و موهایی از سبزی و جعفری بچینید.
 
نوش جان کردن غذا را به خود کودک واگذار کنید.
غذا را در اختیار کودک قرار دهید و از آنجا دورشوید. مطمئن باشید اگر کودک شما گرسنه باشد، حتما دست به آن غذا خواهد برد. ممکن است اندک اندک غذا بخورد و مجددا به دنبال بازی خود برود ولی از آنجا که مهم نوش جان کردن غذا است، فرقی نمی کند که این غذا را در سه وعده بخورد یا یک وعده. اجازه بدهید کودک هم بازی بکند و هم به دلخواه خود غذا بخورد. کودکان قدرت تخیل بالایی دارند و ممکن است از این کار یک بازی جذاب برای خود درست کنند و نوش جان کردن غذا را بخشی از بازی تخیلی بکنند.
 
نگران آموزش آداب غذا نوش جان کردن در کودک نباشید.
اغلب مادران به صورت خیلی زودرس شروع به آموزش آداب غذا نوش جان کردن به کودک خود می کنند. برای کودکان سنین پائین لزومی به این کار نیست و لازم نیست شما چنین سفت و سخت به آنها آداب را آموزش دهید. آنها را به حال خود بگذارید. برخی از مادران به کودکان خود اجبار می کنند که خودشان غذا بخورند و در عین حال آداب غذا نوش جان کردن را هم رعایت کنند.

برخی از مادران هم می دانند که کودکان نمی توانند در این سن آداب مربوط را رعایت کنند، از این لحاظ خود قبول زحمت می کنند و غذا را در دهان کودک می گذارند. هر دو این روش ها نامناسب است. نگران ریخت و پاش های کودک نباشید. از پیش بند و زیرانداز مخصوص استفاده کنید و اجازه دهید که کودک به فرایند نوش جان کردن غذا به عنوان بازی مشاهده کند. خواهید دید که با قدرت تخیل خود چه بازیهایی را تدارک می بیند و چگونه غذایش را می خورد.
 
الگویی مناسبی برای فرزندان خود باشیم.
برخی از والدین الگوهای نامناسب غذایی دارند. کم غذا هستند، غذاهایی خاصی را نمی خورند و با این حال انتظار دارند کودکانشان برخلاف آنها غذا بخورند و همه غذاها را نیز دوست داشته باشند. حداقل اگر به غذاهای خاصی نیز علاقه نداریم از بروز آن در حضور کودک خودداری کنیم. و وانمود به نوش جان کردن غذا کنیم.
 
به صورت غیر مستقیم آنها را تشویق به نوش جان کردن کنیم.
کودکان را به صورت غیر مستقیم تشویق به نوش جان کردن غذا بکنیم. کودکان علائقی دارند و ما می توانیم با استفاده از این علائق کودکان را تشویق به نوش جان کردن کنیم. مثلا کودکی که دوست دارد شجاع و قوی باشد به او بگوئیم که نوش جان کردن شیر و گوشت او را قوی خواهد کرد. کودکی که دوست دارد زود بزرگ شود و اندازه خواهر بزرگتر شود به او بگوئیم غذا باعث خواهد شد او زودتر بزرگ شود و رشد کند.

در برنامه غذایی، غذای دلخواه آنها را دفعات بیشتر تهیه کنیم.
کودکان به غذاهای خاص علاقه دارند. سعی کنیم هرگز این غذاها را از برنامه غذایی به امید اینکه آنها را وادار به نوش جان کردن غذاهای دیگر بکنیم، حذف نکنیم. این دسته از غذاها می توانند حداقل جبران کننده مواقعی باشند که کودک کم خوری کرده است.
 
حرف آخر
والدین در کنار مسئولیت و نقشی که در تربیت سایر رفتارهای کودک دارند در زمینه نوش جان کردن غذا نیز نقش اساسی دارند. بطوری که وقتی کودکی با مشکل غذا نوش جان کردن مواجه است و هیچ دلیل جسمی دیگر وجود ندارند، حتما والدین تقصیری دارند که نتوانسته اند الگوی غذا نوش جان کردن را در او تقویت کنند.

نی‌نی‌بان جدیدترین و بهترین مطالب خود را در تلگرام و از طریق سه کانال «راهنمای بارداری»، «کودک‌یاری» و «سلامت جنسی» در اختیار شما قرار می‌دهد.