مادرم تعریف میکرد: 

نمك، سنگ بود. برنجِ چلو را ساعتى با نمك‌سنگ مى‌خوابانديم تا كم‌كم شورى بگيره 

غذا را چند ساعتى روى شعله‌ى ملايم چراغ خوراك‌پزى مى‌نشانديم تا جا بيفته 

يخ‌كرده و تكيده كنار علاءالدين و والور مى‌نشستيم تا جون‌مون آروم گرم بشه 

عكسِ يادگارىِ توى دوربين را هفته‌اى، ماهى به انتظار مى‌نشستيم تا فيلم به آخر برسه و ظاهر بشه 

آهنگِ تازه‌ى آوازه‌خوان را صبر مى‌كرديم تا از آب بگذره و كاست بشه و در پخشِ صوت بخونه 

قلك داشتيم؛ با سكه‌ها حرف مى‌زديم تا حسابِ اندوخته دست‌مون بياد 

حليم را بايد «حليم» مى‌بوديم تا جمعه‌ى زمستانى فرا برسه و در كام مون بشينه 

هر روز سر مى‌زديم به پست‌خانه، به جست و جوىِ خط و خبرى عاشقانه، مگر كه برسه 

گوش مى‌خوابونديم به انتظارِ زنگِ تلفنِ سرشناس: شبى، نيمه‌شبى، بامدادى، گاهى، بى‌گاهى؛ 

انتظار معنا داشت

دقايق «سرشار» بود 

هر چيز يك صبورى مى‌خواست ،تا پيش بياد، 

تازمانش
برسه.تا جا بيفته. تاقوام بياد: غذا، خريد، تفريح، سفر، خاطره، دوستى،
رابطه، عشق “انتظار” مارا قدردان ساخته بود… حالا فهمیدی چرا این روزها
کسی

قدردان نیست؟