پرسش: ممکنه در مورد عوض عادات خوابیدن در شیرخواران کمی بیشتر توضیح دهید و مثالی بزنید. کودک من از چه سنی میتواند به تنهایی در اتاق خود بخوابد؟ آیا روش دکتر سیرز در روان کودک اثر منفی می گذارد؟

پاسخ: خواهر گلم باید به یاد داشته باشید که هرچه زمان جدا خوابیدن در کودکان دیرتر اتفاق بیفتد این عادت در انها دیرتر روتین می گردد. اما به ان معنا نیست که کودک را در نوزادی از خود جدا کنید. از حدود یک سالگی می توانید برای خواب نیم روزی این عادت را ایجاد کنید .در ابتدا می توانید او را در تخت خودش بگذارید و چند دقیقه ای پیشش باشید و با ابراز محبت و بوسیدن از او جدا شوید و با صدای خود در اشپزخانه او را به خواب برید . و پس از چند روز که این روند عادی تر شد می توانید فاصله خود را از کودک بیشتر کرد ه واستقلال او را افزایش دهید .

از انجایی که در حدود دو سالگی روند از شیر گرفتن اغاز می شود درست نیست که دو رخداد مهم را متقارن با هم ایجاد کنیم . لذا اگر چه می توانید پیش از از شیر گرفتن برای خواب شب ا ورا جدا کنید اما جدا کردن او پس از بحران از شیر گرفتن هم شدنی هست . در ابتدا مسلما بی تابی می کند . در کنار او باشید . اما طبق روش قبل کم کم او را به جدایی عادت دهید . هرگاه در میانه شب بیدار شد و به تخت خواب شما امد با او به اتاقش بروید . او را بخوابانید و به اتاق خود برگردید .
در این زمینه روش دکتر فربر را بخوانید .
روش دکتر فربر چیست؟

دکتر فربر می گوید شما می توانید زمانی که کودکتان از نظر فیزیکی و احساساتی آماده هست که تمام شب را یک تکه بخوابد، به کودکتان یاد دهید تا خود به تنهایی به خواب برود. او توصیه می کند که ابتدا برای کودکتان یک روتین پیش از خواب درست کنید. این روتین باید توام با محبت و عشق باشد و حتماً پیش از خواب شما و کودکتان زمانی خاص را با هم داشته باشید. این روتین می تواند یک حمام گرم به دنبال خورن شیر (شیر مادر یا شیر گاو) مسواک زدن، بغل کردن و خواندن یک قصه یا شعر باشد. سپس در حالیکه هنوز کودکتان بیدار هست او را بوسیده و به او بگویید که زمان خواب رسیده هست. دکتر فربر می گوید که کلید موفقیت برای اینکه کودک یابد بگیرد خودش به تنهایی بخوابد این هست که تا زمانیکه هنوز بیدار هست او را در تختش بگذارید و سپس دوباره او را بوس کرده و چراغ را خاموش کنید و از اطاقش بیرون بیایید حالا اگر کودکتان شروع به گریه کرد مراحل زیر را پیروی کنید:
مرحله اول: زمانیکه کودکتان شروع به گریه می کند تا مدت زمان مشخصی به اطاق او برنگردید. این زمان مشخص به شرح زیر می باشد:
• شب اول: ۳ دقیقه برای اولین بار، ۵ دقیقه برای دومین بار، ۱۰ دقیقه برای موارد بعدی.
• شب دوم: ۵ دقیقه برای اولین بار، ۱۰ دقیقه برای دومین بار، ۱۲ دقیقه برای موارد بعدی.
• شب سوم به بعد: به تدریج این فاصله ها را ۲-۱ دقیقه افزایش دهید.
البته به یاد داشته باشید که این مدت زمان برای صبر کردن پیش از آنکه مجدداً به اطاق او بروید، حتماً نباید ثابت باشند اگر بعنوان مثال شما نمی توانید و تحمل اینکه ۱۰ دقیقه صبر کنید را ندارید زودتر به اطاق او برگردید.
مرحله دوم: برای مدت ۱ تا ۲ دقیقه به اطاق او بروید. بدون اینکه چراغ را روشن کنید و یا او را بغل کنید، به او اطمینان دهید که شما نزدیک او هستید. آرام به او بگویید که الان وقتی خواب هست و شما نیز می خواهید بخوابید. سپس حتی اگر هنوز هم گریه می کند اطاقش را ترک کنید.
مرحله سوم: این بار مدت زمان بیشتری را بیرون اطاق او منتظر بمانید و هربار همان عمل را انجام دهید که به مدت ۱ یا ۲ دقیقه با چراغ خاموش به اطاق او سر بزنید و او را از حضور خودتان مطمئن کنید و او را نوازش کرده و یا ببوسید و درحالی که هنوز بیدار هست اطاقش را ترک کنید.
مرحله چهارم: این کار را آنقدر تکرار کنید تا کودکتان در حالی که شما خارج از اطاقش هستید، به خواب رود.
مرحله پنجم: اگر که کودکتان در نیمه شب بیدار شد پس از اینکه اطمینان حاصل کردید که بیدار شدنش بعلت مریضی و یا درد نمی باشد، همان روش را ادامه بدهید و هر بار مدت زمان صبر کردنتان را چند دقیقه بیشتر کنید تا به بیشترین زمان مجاز برای آن شب برسد.
مرحله ششم: مدت زمان سر زدن به اطاق کودکان را در هر شب به اندازه ۲-۱ دقیقه افزایش دهید. دکتر فربر معتقد هست که بیشتر کودکان پس از شب سوم یا چهارم بدون گریه کردن خود به خواب می روند. البته این زمان برای کودکان متفاوت می باشد. اگر کودک شما هیچ پیشرفتی پس از انجام این روش نشان نداد، می توانید پس از چند هفته توقف، دوباره این روش را انجام دهید.
بسیاری از والدین و متخصصان کودک مخالف روش دکتر فربر می باشند. این مخالفین معتقدند که رها کردن کودک در حالی که او گریه می کند حتی برای مدتی کوتاه ، می تواند پیامدهای بلند مدت بر روی کودک داشته باشد. یکی از این پیامدها این هست که کودک اعتمادش را به مادر و پدر خود از دست می دهد. زیرا که او آنها را بعنوان منبع ایمنی و آرامش خاطر خود می شناسد و هنگامی که آنها به گریه های او سریعاً پاسخ ندهند، او از آنها نا امید می شود.
پاسخ دکتر فربر به این نوع اعتراضات این هست که اگر شما در طول روز به میزان زیاد عشق و محبت به کودکتان نشان دهید و همه نیازها و احتیاجات او را برآورده کنید، اینکه به گریه کردن او در شب بلافاصله عکس العمل نشان ندهید، اثری منفی بر روی او نخواهد گذشت. او می گوید «کودک کوچک در این سن هنوز نمی داند که چه چیز برایش خوب و چه چیز برایش بد هست. اگر او به چیزی که بخواهد نرسد گریه خواهد کرد. اگر او بخواهد با یک چاقوی تیز بازی کند شما به او اجازه نخواهید داد و هر چقدر هم که او در مقابل گریه کند شما تصمیمتان را عوض نخواهید کرد و پس از آنهم احساس عذاب وجدان نخواهید داشت که کودکتان به خاطر اینکه به او چاقو را نداده اید ۲۰ دقیقه گریه کرد و نیز از پیامدهای روانی آن گریه نیز نگران نخواهید بود. عادتهای غلط خوابیدن و کم خوابی نیز برای کودکان مضر هست و این وظیفه شماست که آنها را اصلاح کنید.»

براي عضويت در خبرنامه ني ني بان و اطلاع از بهترين و پربيننده ترين مطالب، کافي هست يک بار فرم عضويت ما را از اينجا پر کنيد.