در خرابه های اردوگاه ویران شده فلسطینیان در یرموک، واقع در حومه دمشق، أیهم احمد، یک بارقه نادر امید بود. او یک پیانیست می باشد و عده زیادی فیلم های ویدیویی او را که با بی اعتنایی به شرایط موجود، در حال نواختن پیانو درخیابان های ویران شده یرموک، می باشد و بچه ها و دیگر ساکنان اردوگاه به دورش حلقه زده اند، در اینترنت دیده اند. این منظره نماد روحیه مقاومت اردوگاه بود.

ولی حالا أیهم احمد، به میلیون ها نفری که از سوریه فرار کرده اند پیوسته. او در طول هر مرحله از سفرش برای رسیدن به اروپا با من صحبت کرده و مرا در جریان سفر پرخطرش به اروپا قرار می دهد. او همچنین شرح می‌دهد که به چه علت نهایتا ناچار به ترک اردوگاه یرموک شده می باشد.

سفر به مقصد ترکیه
او می‌گوید ” شش ماه پس از محاصره تقریبی یرموک، ورود آرد و نان و بهتر بگویم همه چیز به اردوگاه قدغن شد.”

“ما می گفتیم اگر آنها راهی پیدا کنند حتی جلوی جریان هوا را هم می گیرند. در آن موقع بود که من متوجه فاجعه ای که برای فرزندانم ایجاد کرده ام شدم. از خودم می پرسیدم چرا مانده ام؟ و چکار باید بکنم؟”

“سخت ترین مواقع هنگامی بود که احمد پسرم، ساعت دو بعد از نیمه شب شروع به گریه می کرد. پسرم گرسنه بود ولی به شیر دسترسی نداشتیم. من کمی پول داشتم ولی نمی توانستم با آن پول چیزی برای پسرم بخرم.”

“آن ساعات، بدترین لحظات زندگی من بودند. من با چیزی بدتر از آن مواجه نشده ام.”

“در روز تولدم در ماه آوریل امسال بود که تصمیم گرفتم اردوگاه را ترک کنم. دیگر قادر به نواختن پیانو در اردوگاه هم نبودم چون برایم خطرناک بود. به همین جهت پیانو را در واگنی قرار دادم و با مقوا رویش را پوشاندم و به راه افتادم.”

“ولی یکی از نفرات (گروه موسوم به) داعش در ایستگاه بازرسی من را متوقف کرد و پرسید آیا نمی دانم که آلات موسیقی حرام هستند؟ بعدا آنها پیانوی من را سوزاندند.”

“سفر من به ترکیه سفر بسیار خطرناکی بود. مدت چهار ساعت پیاده در مسیری که پر از مار بود راه رفتم و خدا را شکر می کردم که فرزندانم را با خودم نیاوردم چون حتی مردها زمین می خوردند و من به چند نفرشان کمک کردم.”

در راه ازمیر
“من از سفر دریایی خیلی وحشت دارم و هرچه به ازمیر نزدیک تر می شدیم نگرانی من بیشتر می شد. آیا دریا شبیه آخرین باری خواهد بود که در سال ۲۰۰۷ در لاذقیه دیده بودم؟ آیا دریا با من خوب رفتار خواهد کرد یا شبیه دریایی خواهد بود که زندگی یک کودک را چند روز قبل گرفت؟”

أیهم احمد در یرموک برای کودکان هم اجرا کرده می باشد

“وقتی به ازمیر برسم با عمویم ملاقات خواهم کرد و با او برای سفر دریایی برنامه ریزی خواهم کرد. می خواهم مطمئن شوم که گولم نخواهند زد چون مقدار بسیار کمی پول دارم.”

“می خواهم این سفر را هر چه زودتر انجام دهم تا بتوانم فرزندانم و مادرشان را از دمشق به آلمان بیاورم و آنها را دوباره ببینم.”

“در راه ترکیه گرفتار یک طوفان شن شدم. باد شدیدتر می‌وزد و هوا سردتر و موج ها بلندتر می شوند. من دیده ام که مردم در اروپا در داخل چادرهایشان از سرما می لرزند.”

“اگر چه خیلی خسته ام می خواهم هر چه زودتر سفر دریایی تمام شود، ممکن می باشد غرق نشوم ولی امکان دارد در اروپا از سرما بمیرم.”

رسیدن با قایق به اروپا

أیهم احمد نفر سوم از سمت چپ به سلامت به یونان رسید

“به دلیل خراب شدن موتور قایق، دو روز در ترکیه سرگردان بودیم.”

“خدا را شکر که اینجا هستم. احساس بسیار خوبی دارم. حس می کنم با عبور از هر نقطه، امید تاره ای طلوع می کند.”

“وقتی از سوریه وارد ترکیه شدم احساس متفاوتی کردم. در ازمیر که بودم متوجه آب جاری و قطع نشدن برق شدم. دیدم چقدر اینجا با اردوگاه تفاوت دارد. حالا درختان، طبیعت فوق العاده و سواحل پاکیزه را می بینم. من خیلی نگران بودم چون انتظار نداشتم راه انقدر دور باشد. حتی در یک مرحله می خواستم جلیقه نجات را بپوشم و تا ساحل شنا کنم.”

“قاچاقچی که ما را سوار قایق کرد صادق به نظر نمی رسید و من به این فکر افتادم که تقلبی در کارش می باشد. ولی الان که در یونان هستم خیلی خوشحالم و احساس آرامش می کنم.”

“خیلی خسته ام. کسانی که در قایق بودند خیالاتی شده و می ترسیدند. اما به هرحال سفر راحتی بود. دریا آرام بود، فکر می کنم گاردهای ساحلی خوابیده بودند.”

“حالا دیگر خطری متوجه من نیست. خطر غرق شدن را پشت سر گذاشته ام. امیدوارم به جای امنی که بتوانم خانواده ام را به آنجا بیاورم، برسم. در کنار احمد و کنان و مادرشان هر جایی حتی قشنگ تر خواهد بود. به امید خدا به آلمان خواهم رسید و بعد فرزندانم و همسرم به من ملحق خواهند شد.”