پرسيدم : اين چه طعامى هست!؟!

معاويه جواب داد:

ايـن طـعـام از روده هـاى مـرغـابى تهيّه شده ، آنرا با مغز گوسفند آميخته و با روغن پسته سرخ كرده و شكر نِيشكر در آن ريخته اند.

احنف بن قيس مى گويد :

در اينجا بى اختيار گريه ام گرفت و گريستم .

معاويه با شگفتى پرسيد:

علّت گريه ات چيست ؟

گفتم : به ياد على بن ابيطالب عليه السّلام افتادم ، روزى در خانه او بودم ، وقتی طعام رسيد.
فرمود : ميهمان من باش .

آنگاه سفره اى مُهر و مُوم شده آوردند.

گفتم : در اين سفره چيست ؟

فرمود: آرد جو ( سويق شعير )

گفتم : آيا مى ترسيد از آن بردارند يا نمى خواهيد كسى از آن بخورد ؟

فـرمـود: نـه ، هـيـچ كدام از اينها نيست ، بلكه مى ترسم حسن و حسين عليهماالسلام بر آن روغن حيوانى يا روغن زيتون بريزند.

گفتم : يا اميرالمؤ منين مگر اين كار حرام هست ؟

حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام فرمود:

لا وَ لكِن يَجِبُ عَلى اَئِمَّةِ الحَقِّ اَن يُقَدِّرُوا اَنفُسَهُم بِضَعفَةِ النّاسِ لِئَلاّ يَطغِى الفَقيرَ فَقرُهُ
(نه ، بلكه بر امامان حق لازم هست در طعام مانند مردمان عاجز و ضعيف باشند تا فقر باعث طغيان فقرا نگردد).

هـر وقـت فـقـر بـه آنـها فشار آورد بگويند: بر ما چه باك ، سفره اميرالمؤ منين نيز مانند ماست..
مـعـاويـه گـفـت : اى أحـنـف ؛ مـردى را يـاد كـردى كـه فـضـيـلت او قابل انكار نيست..!!!