سینما و تئاتر ، هم دنبال مجری گری هستم هم بازیگری  ، هیچ آشنایی نداشتم. همسرم هم آدم رسانه‌ای نبود. اهل رفت و آمدهای هنری خاصی هم نبودم

روشنک عجمیان ، متولد ۲۰ بهمن ۱۳۵۵ در تهران هست. کودکی‌هایش را در محله‌های تجریش، دارآباد و دزاشیب گذرانده هست. ۱۹ سال هست که بازیگری را به‌طور حرفه‌ای دنبال می‌کند و اولین تجربه حرفه‌ایروشنک عجمیان هم به سریال «گوهر کمال» عباس رنجبر در سال ۷۶ بر می‌گردد.

بعد از آن بازیگری را با فیلم و مجموعه‌های تلویزیونی زیادی به‌طور جدی دنبال کرد. وی در مقطعی به عرصه اجرا روی آورد و مسابقه‌هایی همچون «پلکان» و «همسران» از جمله آنهاست.

ممکن است بهتر باشد مصاحبه را با آخرین فعالیت‌تان در عرصه بازیگری شروع کنیم.

دو ماهی هست که برای بازی در یک سریال قرارداد بسته‌ام، اما هنوز در مرحله پیش‌تولید قرار دارد و کلید نخورده هست.

شما مدتی هم اجرا می‌کردید، اما چند سالی هست که این حوزه را کنار گذاشته‌اید. علت خاصی دارد؟

بله، درست هست. بعد از مدتی که در این عرصه فعالیت کردم، احساس کردم کمی در تنگنا و محدودیت قرار گرفته‌ام و نمی‌توانستم با آنها کنار بیایم و بعضی از محدودیت‌ها برایم خوشایند نبود.

به همین دلیل تصمیم گرفتم اجرا را کنار بگذارم. دلیل دوم این تصمیم هم به این قضیه برمی‌گردد که به‌سبب ورود به عرصه اجرا دو پیشنهاد بازیگری خوب را از دست دادم.

متاسفانه بعضی از همکاران مجری – بازیگر را برای ایفای نقش دعوت نمی‌کنند.

مگر این دو با یکدیگر منافاتی دارد؟

نه و اگر از نظر آنها دارد چرا مجریانی هستند که بازیگر می‌شوند یا بازیگرانی که به عرصه اجرا می‌آیند و هر دو را هم همزمان دنبال می‌کنند؟!

حال کدامیک از این دو حوزه برایتان مطلوب‌تر هست؟

مسلما بازیگری. زیرا رشته تحصیلی‌ام در دانشگاه بوده و تمام تلاشم را از ابتدای فعالیتم تاکنون بر آن صرف کرده‌ام. هر چند جذابیت اجرای زنده هم بسیار زیاد هست.

خودتان را در کدامیک موفق‌تر می‌دانید؟

به هر حال من شناخت بهتری از بازیگری دارم. مباحث تئوریک آن را بیشتر می‌شناسم و بنابراین می‌توانم در عمل و اجرا هم موفق‌تر باشم. اما طبیعتا شناختم نسبت به اجرا کمتر هست هر چند ممکن است بتوانم در عمل آن را اجرا کنم.

پورتال ۱ مردم نسبت به اجراهایتان چطور بود؟

مردم همیشه لطف دارند و آن را دوست داشتند.

از میان تجربه‌های اجرا کدامیک را بیشتر از بقیه می‌پسندید؟

من تاکنون در چهار برنامه تجربه اجرا داشته‌ام، اما مجموع این برنامه‌ها تقریبا در هشت سال پخش و چند‌بار از شبکه‌های مختلف بازپخش شد.

به آنها اشاره می‌کنید؟

برنامه زنده‌ای در شبکه جام‌جم که هشت سال اجرای آن را برعهده داشتم. اما آنچه فکر می‌کنم بیشتر دیده شد اجرای مسابقه‌های پلکان و همسران بود که دومی را با آقای علیرضا خمسه اجرا می‌کردم. پلکان هم رقابتی بین چند زن و شوهر بود و به تنهایی آن را اجرا می‌کردم.

شما هم معتقدید نقش‌های تاثیرگذاری برای خواهران در سینما و تلویزیون نوشته نمی‌شود؟

درباره سینما چنین اعتقادی ندارم هر چند نقش‌های تاثیرگذار سینما برای مردان بیشتر هست. اما درباره تلویزیون این گفته صدق می‌کند و معمولا خانم‌ها محور داستان سریال‌های تلویزیونی نیستند.

چقدر به سینما می‌روید؟

خیلی کم.

چرا؟

فضای حاکم بر سالن‌ها را دوست ندارم. تیتراژ فیلم‌ها گاهی از نیمه قطع می‌شود یا اصلا اکران نمی‌شود یا تماشاگران در لحظه‌های تراژیک می‌خندند و از این اتفاقات چندان خوشم نمی‌آید.

آخرین باری که به سینما رفتید؟

برای تماشا «جدایی نادر از سیمین» بود.

آخرین فیلم ایرانی که دیدید، چطور؟

«گذشته» اصغر فرهادی. البته این به استثنای اکران‌های خصوصی هست که دعوت می‌شوم و در آن شرکت می‌کنم.

تئاتر هم دنبال می‌کنید؟

بله، آن را بیشتر از سینما دنبال می‌کنم.

آخرین تئاتری که تماشا کردید؟

«روز ولنتاین» به کارگردانی منیژه محامدی که دوست خوبم شهره سلطانی هم در آن بازی می‌کرد.

و آخرین حضورتان در تلویزیون به سریال «منظقه من شیراز» برمی‌گردد که فروردین امسال پخش شد.

بله، البته بعد از آن در دو تله‌فیلم هم بازی کردم که پخش شد، اما معمولا سریال‌ها بازتاب بیشتری در تلویزیون دارد.

بازی کدام بازیگران ایرانی را دوست دارید؟

گوهر خیراندیش، فاطمه معتمدآریا، پرویز پرستویی و بسیاری دیگر. از میان جوان‌ترها هم بازیگران خوبی را می‌توان پیدا کرد.

هر چند خیلی‌ها الکی به این حرفه آمده‌اند، اما بازیگران خوبی هم مثل مجید جوشقانی را می‌توان اسم کوچک برد. آخرین سریالی که دیدم «تنهایی لیلا» بود که بازی بهروز شعیبی و مینا ساداتی را هم در آن دوست داشتم.

کارگردانی هست که دوست داشته باشید فرصت همکاری با او پیش بیاید؟

بله، ناصر تقوایی.

نقش خاصی که بخواهید ایفا کنید، چطور؟

نه، به آن فکر نکرده‌ام. بیشتر عمق نقش برایم مهم هست.

شما از جمله بازیگرانی هستید که نمی‌توانیم شما را به پرکاری در یک ژانر خاص نسبت دهیم.

من تاکنون بیشتر در نقش‌های جدی بازی کرده‌ام، اما ممکن است بیشترین بازی‌هایی که از من دیده شده به سریال‌های طنز و کمدی برمی‌گردد.

مثلا «کوچه اقاقیا» و «جایزه بزرگ » جزو همین کارهاست که در ذهن مردم نقش بسته هست.

خود را بازیگر خوش‌شانسی می‌دانید؟

نه، چندان خوش‌شانس نبوده‌ام، اما همیشه خدا را شکر می‌کنم که به عنوان بازیگری که بدون هیچ‌گونه پشتوانه‌ای وارد این حرفه شده، توانسته‌ام هدفم را پیش ببرم.

من ۱۹ سال قبل بازیگری را به‌طور حرفه‌ای شروع کردم. به کلاس‌های آموزشی این رشته رفتم و در دانشگاه هم آن را دنبال کردم. هیچ آشنایی نداشتم. همسرم هم آدم رسانه‌ای نبود. اهل رفت و آمدهای هنری خاصی هم نبودم.

نخستین تجربه حرفه‌ای‌تان به کدام اثر برمی‌گردد؟

«گوهر کمال» در سال ۷۶ به کارگردانی عباس رنجبر.

کدام نقش روی شما بیشتر تاثیر گذاشت؟

نقشم در سریال کوچه اقاقیا، «گوهر کمال» و «کتاب قانون»، همین‌طور در تله‌فیلمی به اسم کوچک «بی‌خوابی شیرین» به کارگردانی رضا حامدی‌خواه هم بازی کردم که نقشم را در آن بسیار دوست دارم.

چه ویژگی‌هایی داشت؟

زنی که زندگی‌اش درگیر یکنواختی هست. مدام برای زندگی فرزندانش تلاش می‌کند. از طرفی همسر او هم بسیار قانونمدار هست.

اما بروز اتفاقی در زندگی این خانواده آنها را از تکرار دور می‌کند. هر چند که این اتفاق تلخ هست، اما آنها به آن روی خوش نشان می‌دهند. این نقش را دوست دارم چون به ذهنیت خودم هم نزدیک هست.

یعنی چه؟

من تنوع در زندگی را بسیار دوست دارم و همیشه از تکرار فرار می‌کنم. بنابراین حتی گاهی حاضرم اتفاق تلخی هم بیفتد تا از تکرار فاصله بگیرم.

اتفاق تلخ را بر یکنواختی ترجیح می‌دهید؟

اگر در حد مرگ و میر نباشد گاهی (باخنده). بعضی تلخی‌ها واقعا شیرین هست.

دهه سوم زندگی چگونه هست؟

برای من دهه پختگی هست. سنی هست که فرد نه خودش را میانسال می‌داند و نه خیلی جوان. بسیار زود می‌گذرد. انگار چیزهایی هست که فقط در این سن می‌توان به آن رسید.

من هم در زندگی‌ام و هم در کارم به آنها رسیده‌ام. بسیاری از دغدغه‌هایی را که قبل از این داشتم، فراموش کرده‌ام و به حرفه‌ام جدی‌تر و عمیق‌تر مشاهده می‌کنم. اگر بخواهم نقشی را قبول کنم، مشاهده متفاوت از قبل هست.

کمی بیشتر توضیح دهید.

مثلا به این نتیجه رسیدم که زندگی آنقدر مهم هست که باید برای آن از خیلی چیزها گذشت. مثلا سلامت زندگی برای من همیشه مهم‌تر از هر چیزی بوده هست.

سلامت زندگی همیشه در کارم هم تاثیر گذاشته هست. یکی از مصادیق آنها تصمیم به مادر شدن هست.

من هفت سال بعد از ازدواج تصمیم گرفتم فرزندی داشته باشم و برای رسیدن به این نتیجه هم خیلی فکر کردم. می‌دانستم که مادر شدن محدودیت‌هایی به دنبال دارد، اما حالا می‌دانم که خوبی‌هایش بیشتر هست و به‌شدت از این تصمیم راضی هستم.

چند فرزند دارید؟

یک دختر پنج ساله به اسم کوچک آروشا.

معنای اسم کوچک او چیست؟

درخشان.

بازیگری را به او هم توصیه می‌کنید؟

بله، چراکه نه. البته تصمیم نهایی را خودش می‌گیرد. او می‌تواند وقتی بزرگ شد هر رشته‌ای را که بخواهد دنبال کند.

مثل پدرم که من را به بازیگر شدن تشویق و همیشه از من حمایت کرد. من هم تجربه‌هایم را در اختیار فرزندم می‌گذارم و از او می‌خواهم که از مسیر درست وارد دنیای بازیگری شود.

ماه مهر و سال تحصیلی جدید از راه رسیده هست. خاطره‌ای از دوران مدرسه‌تان دارید؟

بله. البته خیلی آموزنده نیست. معمولا تقلب می‌کردم، اما یکبار به اصطلاح مچم گرفته شد و دیگر این کار را کنار گذاشتم. (با خنده)

دانش‌آموز درسخوانی بودید؟

در مقطع دبستان بودم، اما در راهنمایی و دبیرستان خیلی درس نمی‌خواندم و به یکباره در سال آخر دبیرستان دوباره به سراغ درس خواندن رفتم و برای رفتن به دانشگاه خودم را آماده کردم.

اسم کوچک معلم اول دبستان‌تان را یادتان هست؟

بله، خانم خلیلی یادش بخیر…

منبع : جام جم