مراقب باشید این جملات را به فرزندانتان نگویید و روح و روان  آن ها را حساس نکنید بهتر هست به سخنانی که به وی می گویید بیشتر دقت کنید و از برزبان آوردن حرف های ناراحت کننده و تخریب کننده روحیه وی پرهیز کنید.

 وقتی با فرزند خود صحبت می کنید برایتان رساندن منظور دشوار هست؟ استفاده از کلمات و راه های کلیشه ای هیچ وقتی نمی تواند کاری کند کودکتان بفهمد که چه می گویید یا از او چه انتظاری دارید. آنها به کلمات منفی شما عادت می کنند و مخالفت می کنند، بنابراین توبیختان دیگر کارساز نخواهد بود و فقط باعث قلقلکشان خواهد شد.

گاهی اوقات، کلمات تندی که استفاده می کنید می تواند باعث مشکلات متعددی برای کودک شود. جملاتی هست که هرگز نباید در تعامل با فرزندتان استفاده کنید و آنها عبارتند از:

۱- چیزیت نشده

وقتی فرزندتان به خود آسیب می رساند بلافاصله می گویید ” چیزی نیست “. شنیدن این جمله از طرف شما برای کودک اصلا خوشایند نیست. درست مانند این هست که شکایت هایش را به گوشی ناشنوا می گوید!
وقتی کودکی به خاطر آسیب رساندن به خودش گریه می کند، استفاده از چیزی نیست بی احساس ترین چیزیست که می توانید بگویید. به جای استفاده از این جمله به او بگویید که می فهمید برای مثال زمین میل کردن چقدر درد دارد و می خواهید به او کمک کنید تا دردش زودتر کم شود. این کارتان باعث می شود کودک خیلی زود احساس تسکین کند و آن آسیب را فراموش کند.

۲- دیگران بهتر این کار را انجام می دهند

بدترین کاری که می توانید با فرزند خود کنید این هست که او را با همسالان خود مورد مقایسه قرار دهید. هر بار که موفق به کسب نمره ای که انتظارش را دارید نمی شود، و یا نمی تواند تکالیفش را به موقع انجام دهد، مقایسه او با همسالانش اصلا کاره درستی نیست.
مقایسه کودک باعث می شود او مشکلاتی نظیر کمبود اعتماد بنفس و دیگر مسائل مربوط به آن را پیدا کند. از دیگر کودکان برای معیار سنجش موفقیت فرزند خود استفاده نکنید. به جای این کار بسنجید که آیا فرزندتان توانایی انجام چالش های بزرگ را دارد یا باید آرام آرام با او پیش بروید.

۳- بازی بسه!

اینکه اتاق کودک پر از اسباب بازی و شلوغ باشد چیزه عجیبی نیست. اما با وجود اینکه به او گفته اید اسباب بازی ها را سر جای خود بگذارد، اگر موفق به این کار نشد، او را با جمله دیگر بازی نخواهی کرد تهدید نکنید. با این کار باعث می شوید طرز فکر کودک چنین تنظیم شود که وقتی بر خلاف دستورات شما عمل می کند دیگر دوست داشته نخواهد شد. کودکان روند تفکر خطی ندارند، و زمان می برد تا حس مسئولیت را یاد بگیرند.
به جایش با فرزند خود بهتر صحبت کنید مثلا بگویید ” اگر اسباب بازی هایت را سر جایشان نگذاری، وقتی خوابی از خانه بیرون می روند. ” کودک با شنیدن چنین جملاتی دیگر برای محافظت از وسائلی که دوست دارد خود دست به کار خواهد شد.

۴- تمامش کن!

این غیر طبیعی نیست که یک کودک التماس کنان چیزی را بخواهد. مکرر می شنوید که از شما چیزی را طلب می کند و تا وقتی قبول نکنید رهایتان نمی کند. اگر حاضر به تسلیم شدن نیستید، فرزند خود را هم تهدید نکنید. این کار وضعیت را بدتر می کند. تهدید تنها باعث افزایش تزلزل رفتاری و مشکلات بازانجامی در او می شود. علاوه بر این اگر کودکتان حساس باشد، تهدید کردنش می تواند باعث آسیب تماشا روانی شود.
به دنبال تاکتیک هایی بگردید که منبع تقاضا را حذف کند. به دنبال انتخاب جایگزینی باشید که بتواند به همان اندازه کودک را راضی کند. یا شرایطی ایجاد کنید که آنقدر خوب باشد تا کودک به سمت چیزی دیگر برود و خواسته اش را که بر آن اصرار داشت به کل فراموش کند.

۵- باعث می شوی دیر کنیم

چیز عجیبی نیست که گاهی اوقات خانواده ها دیر به مناسبت، قرار یا کار برسند. نزدیک در خانه ایستاده اید و می شنوید که فرزندتان چیزی برای میل کردن می خواهد یا دنبال لباس و جوراب گمشده خود می گردد.
در چنین حالتی اگر از کودک بخواهید پا به پای شما آماده شود اشتباه هست. اینکه از آنها بخواهید عجله کنند تنها باعث از دست دادن انگیزه شان می شود. آنها همینطوری به خاطر تاخیر انداختن در کار احساس گناه می کنند، و اگر شما هم مرتب داد بزنید که عجله کن تنها باعث بیشتر نگران شدن فرزندتان می شوید.
اگر می خواهید با فرزندان خود بیرون بروید بهتر هست حداقل یک ساعت زودتر از آنها بخواهید خود را آماده کنند. قبل از رفتن خودتان همه چیز را آماده کنید تا مجبور نشوید پشت فرزندتان راه بیوفتید و از او خواهش کنید عجله کند.

۶- تلویزیون نمی توانی تماشا کنی تا …

وقتی به فرزندتان اجازه نمی دهید تلوزیون تماشا کند و او را وادار به کاری که خلاقیت بیشتری می خواهد می کنید به نظر برسد با خود فکر کنید که این کارم یک دستاورد مهم هست. در واقع اصلا کارتان درست نبوده، اینکه به او اجازه ندهید برنامه مورد علاقه اش را تماشا کند، تنها باعث به وجود آمدن یک مانع ذهنی برای کودک شده اید. او دیگر نمی تواند روی کاری که از او خواسته اید انجام دهد تمرکز کند، چون فکرش پیش چیزه دیگریست.
با برنامه ریزی به او اجازه دهید برنامه ای که دوست دارد را تماشا کند. با این کار تماشای تلوزیون، انجام تکالیف، درس خواندن و بازی کردن را برایش متعادل می کنید و او فرصت می کند به کارهای مورد علاقه اش نیز بپردازد. به عنوان والدین همیشه دوست دارید اعتبار خود را حفظ کنیم، اما باید مواظب باشیم اقتدارمان به احساسات فرزند آسیب وارد نکند.

وبسایت دکتر کرمانی،