به گزارش مشرق، یکی از صفات رذیله، ‌لجاجت در برابر حق هست که در قرآن و روایات از آن نهی شده هست. تعدادی از آیات قرآن، مشرکان را به‌سبب لجاجت در کفر و شرک خود، مذمت و توبیخ می‌کند:

«و من هر زمان آنها را دعوت کردم که [ایمان بیاورند و] تو آنها را بیامرزى، انگشتان خویش را در گوش‌هایشان قرار داده لباس‌هایشان را بر خود پیچیدند، و در مخالفت اصرار ورزیدند و به‌شدّت استکبار کردند».[۱]
«پیوسته آیات خدا را می‌شنود که بر او تلاوت می‌شود، امّا از روى تکبّر اصرار بر مخالفت دارد؛ گویى اصلاً آن را هیچ نشنیده هست؛ چنین کسى را به عذابى دردناک بشارت ده».[۲]
امام صادق(ع) نیز در روایتی، شش خصلت را برمی‌شمرد که در مؤمنان وجود ندارد: «سخت‌گیرى، کارشکنى، لجاجت، دروغ‌گویى، حسدورزى و ستمکارى».[۳]

در مقابل؛ آیاتی وجود دارد که عدم اصرار و لجاجت بر خطا و گناه را از صفات مؤمنان برشمرده هست: «و آنها که چون ناروایى کردند یا به خویشتن ستم کردند، خدا را یاد کنند و از گناهان خویش آمرزش طلبند ــ و جز خدا کیست که گناهان را بیامرزد ــ و بر آنچه کرده‌اند، دانسته اصرار نورزند. پاداش آنها آمرزش پروردگارشان هست با بهشت‌ها که در آن جوی‌ها روان هست که جاودانه در آن باشند، و چه نیک هست پاداش نیکوکاران».[۴]

پیرامون مذمّت لجاجت و اصرارهای نابجا، روایات بسیاری نیز وجود دارد که در ذیل به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:
پیامبر اسلام(ص) به حضرت علی(ع) فرمود: «ای على! از لجاجت بگریز که آغازش نادانى و پایانش ندامت هست».[۵]

امام علی(ع) نیز در موارد بسیاری لجاجت را مورد نکوهش قرار دادند:
«لجبازى، بلایى هست که آدمى را ناگزیر به کشیدن بار گناهان سازد».[۶]
«لجوج، رأیى [درست‏] ندارد».[۷]
«ستیز، تدبیر را باطل کند».[۸]
«اصرار، خصلت هالکان و تبهکاران هست‏».[۹]
«لجاجت، تدبیر را تباه می‌سازد».[۱۰]
«دست‌آورد لجاجت، تباهى هست».[۱۱]

امام سجاد(ع) فرمود: «لجاجت، همواره همراه با جهالت هست».[۱۲]
در روایتی می‌خوانیم: حضرت موسی(ع) زمانی که از حضرت خضر(ع) جدا می‌شد، از او خواست تا نصیحتش کند. خضر به او گفت:‌ «از لجاجت بپرهیز».[۱۳]

در همین راستا باید گفت؛ پایداری و استواری در مسیر حق را نمی‌توان لجاجت دانست، اما اصرار و پافشاری در فهماندن مطلبی صحیح به دیگران گاه ممکن هست دارای رگه‌هایی از هوای نفس شود که در روایات از آن تعبیر به «مراء» شده و مورد نکوهش قرار گرفته هست: «وَ تَرَکَ الْمِرَاءَ وَ إِنْ کَانَ مُحِقّاً».[۱۴]

منبع: اسلام کوئیست