در دورانی ده ساله بین ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۷ تغییرات چشمگیری در نحوه برخورد با بیماری افسردگی در ایالات متحده آمریکا پدیدار شده و امروز نشانه ها حاکی از ادامه این روند است. در این دوران تعداد بیماران تحت درمان سه برابر شده و از یک درصد به ۳/۲ درصد رسیده و این در حالی است که درصد کسانی که از خدمات درمانی رایگان استفاده کرده اند به میزان کمی کاهش یافته است. لیکن عمده افزایش هزینه خدمات درمانی برای مبتلایان به افسردگی را می توان ناشی از ورود داروهای جدید به بازار تلقی کرد. در ۱۹۸۷، ۳۷ درصد بیماران از داروهای ضد افسردگی استفاده می کردند و این رقم در ۱۹۹۷ به ۷۵ درصد رسید. در همین دوران سهم بیمارانی که از روان درمانی بهره مند شدند از ۷۰ درصد به ۶۰ درصد کاهش یافت و به همین منوال تعداد متوسط جلسات مشاوره برای روان درمانی نیز کاهش یافته است. در ۱۹۸۷ داروهای بازدارنده جذب مجدد سروتونین مانند پروزاک، زولوفت، پاکسیل، سلکزا و لکزاپرو وارد بازار نشده بود اما در طول ده سال بعد این داروها برای بیش از ۱۳۰ میلیون نسخه برای خرید داروهای ضد افسردگی در ایالات متحده آمریکا نوشته شد و داروهایی چون پروزاک و پاکسیل و زولوفت در زمره پر مصرف ترین داروهای ضد افسردگی قرار گرفتند. در ۲۰۰۴ میلیادی یک سوم کلیه مراجعات پزشکی بانوان به تجویز داروی ضد افسردگی منجر گردید. در ۲۰۰۵ ده درصد مردم آمریکا از داروهای ضد افسردگی استفاده می کردند. در اینجا دو عالمل با یکدیگر تقابل می کند یکی آگهی های تبلیغاتی است که بیماران را به طور مستقیم به استفاده از داروهای جدید ضد افسردگی تشویق می کند و دوم درمان کنترل شده و برنامه ریزی شده است که اکثرا فرآیند درمانی را مستلزم مراجعه به پزشک عمومی (نه یک روان پزشک) می داند تا هزینه کمتری بابت روان درمانی پرداخت شود.

این نوشته توسط  مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز است