محمد مهاجری در خبرآنلاین نوشت:  دولت عربستان قلدری می کند. به وزیر ارشاد
ویزا نمی دهد. در راه جستجوی قربانیان سنگ می اندازد. آمار تلفات را
سانسور می کند. رسانه های زیادی را هم خریده و می خواهد همه چیز آن طور که
دلش می خواهد پیش برود.

 ما هم اینجا در تهران نشسته ایم و از طریق
رسانه های خودی، حقمان را مطالبه می کنیم. مسئولانمان مرتبا حرف می زنند ،
بیعرضگی سعودی ها را افشا می کنند و فاجعه ای را که رخ داده به رخ می کشند.
چاره ای هم جز این نداریم و کار درستی هم می کنیم.
با این حال دولت ملک
سلمان خر خودش را سوار هست و کار خودش را می کند. ظاهرا هم هیچ فشاری رویش
نیست. از دیروز هم با گردن کلفتی اعلام کرده جنازه ها را تحویل نمی دهد و
نمی گذارد کسی از کانتینرهای پر از جسد بازرسی کند.

رسانه ها باید
عمق فاجعه را تشریح کنند، درست. مسئولان باید از بی عرضگی سعودی ها بگویند،
درست. سازمان حج باید آخرین آمار را به مردم بدهد، درست. وزارت خارجه باید
سفیر احضار کند، درست. اما رییس جمهور چه باید بکند؟

او به
عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور باید با قدرت لابی  دیپلماسی، فشار دولت
ها و سازمان های بین المللی را بر عربستان افزایش دهد. خیلی فرق هست که
فلان نماینده مجلس یا چهره سیاسی، فاجعه را در رسانه ها مطرح کنند، تا این
که رییس جمهور آن را در مذاکره با دولتمردان دنیا مطرح کند و با تحریک
احساسات آن ها، راه فشار بر دولت نامرد عربستان را باز کند.

آقای
روحانی آمده هست تهران که چه بکند؟ او حتی اگر در نیویورک هم نبود، باید
سوار هواپیما می شد و پایتخت به پایتخت می رفت تا خفقانی را که سعودی ها به
وجود آورده اند، بشکند. سعودی ها دارند یک بدعت تازه سیاسی در دنیا می
گذارند که حق ملت ها را به هیچ  بیانگارند؛ در آن سوی، بسیاری از کشورهای
اسلامی هیچ حساسیتی نشان نداده اند. حتی اتحادیه عرب از دولت عربستان تشکر
هم کرد!

چه کسی باید  حساسیت را برانگیزد؟ صداوسیما؟ نمایندگان
مجلس؟ سران احزاب؟ این ها بردشان حداکثر در چاردیواری مرزهای خودمان هست و
مصرف داخلی دارد…
کاش رییس جمهور از نیویورک برنمی گشت و سفرش را چند
روز دیگر تمدید می کرد. قطعا نتیجه اش به مراتب بهتر از آن بود که در تهران
مانند بقیه مسئولان آچمز شود.

هوای نیویورک، برای حال مردم ما مساعدتر بود تا تهران.