ادم هینتون (Adam Hilton) به زندان السالوادور رفت و اعضای گنگ MS-13 از او استقبال گرمی کردند. آن‌ها به ادم اجازه دادند که وارد زندان شود.
 

 
ادم هینتون از آن آدم‌هایی هست که پس از چند دقیقه صحبت کردن، فکر می‌کنید عمری هست او را می‌شناسید. این یکی از خصیصه‌هایی هست که هر عکاسی به آن نیاز دارد: عکاس باید طوری رفتار کند که سوژه‌هایش احساس راحتی داشته باشند. اما این خصیصه علاوه بر آن جان عکاس را هم می‌تواند نجات دهد، زیرا ادم هینتون به جایی رفته بود که یکی از خطرناک‌ترین مکان‌های دنیا هست.

هینتون می‌گوید: «مردم خیلی سریع با من احساس راحتی می‌کنند. من نیم ساعت با یک گنگ در زندان السالوادور بودم و آن‌ها نیم ساعت بعد به من گفتند که اگر می‌خواهی با ما بیا. هر کس دیگری جای من بود قطعا پاسخ منفی می‌داد، اما من حس کردم که آن‌ها راحت هستند و به همین دلیل همراهشان رفتم. آن‌ها اول مواد مخدر مصرف کردند و اسلحه هم داشتند. مسئول هماهنگ‌کننده زندان مدتی بعد به من گفت که مراجعه‌کنندگان دیگر حداقل به دو هفته زمان بعد از ملاقات اول نیاز دارند تا بتوانند به داخل سلول‌ها بروند، اما تو در چند دقیقه موفق شدی.»
 

پروژه زندان السالوادور آخرین کار ادم هینتون ۵۰ ساله هست. شغل اصلی او گرفتن عکس‌های تبلیغاتی برای آدیداس، نایک و چند موسسه خیریه هست. او زمانی که مشغول کار روزمره خود نیست، تلاش می‌کند تا برای انجام پروژه‌های شخصی خود به جاهای جالبی برود.

سفر طولانی ادم هینتون در منظقه دونتسک در اوایل دهه ۹۰ میلادی یعنی در روزهای منتهی به فروپاشی شوروی سابق آغاز شد. او می‌‎گوید: «من به آنجا رفتن تا از معدنچیان زغال سنگ عکاسی کنم. آن‌ها قهرمان طبقه پرولتاریا محسوب می‌شدند و قرار بود که وضعیتشان عوض کند.» او با خانواده‌ای در قسمت آشنا شد و چندین بار به آنجا رفت و آمد داشت. ادم در این رابطه می‌گوید: «آن پروژه به عنوان شناسنامه کاری من مطرح شد. من با خانواده‌ها بودم و از زندگی اجتماعی آن‌ها عکس می‌گرفتم.»

پس از دونتسک، او به غزه، مصر، اندونزی، فیلیپین، هند، ونزوئلا، برزیل و قاره آفریقا سفر کرده هست. تمرکز او بیشتر بر زندگی ساکنان اطراف شهرها در کشورهای در حال توسعه معطوف بوده هست. در راستای همین سفرها بود که او در سال ۲۰۱۳ تصمیم گرفت به یکی از مناطق خطرناک جهان سفر کند: السالوادور، کشوری در آمریکای مرکزی که دارای بیشتر آمار قتل در جهان هست.

پیش از سفرش به زندان السالوادور، او تمایلی نداشت که از گنگ‌ها عکاسی کند. او می‌گوید: «همه از گنگ‌ها عکاسی می‌کنند و ایده اصلی من این بود که نشان دهم ۹۵ درصد ساکنان فاولا [مناطق زاغه‌نشینِ پرجمعیت] آدم‌های نرمالی هستند.» او زمانی که از طریق اخبار شنید که دو گنگ اصلی و رقیبِ السالوادور یعنی ام.اس.۱۳ و استریت ۱۸ با هم کنار آمده‌اند، تصمیم گرفت که برای عکاسی از آدم‌ها و نه تفنگ‌ها به آنجا برود.

آن زمان آتش‌بس حالا تمام شده و خشونت بیش از پیش در جریان هست. او یک هفته به محله «لاس ویکتوریاس» در منظقه «سان سالوادور» [پایتخت السالوادور] رفت و از زندان مخصوص اعضای گنگ ام.اس.۱۳ به اسم «پنال دسیوداد باریوس» تماشا کرد. این زندان برای ۸۰۰ نفر جا دارد، ولی همیشه حداقل ۲۶۰۰ زندانی در آن هستند. ارتش امنیت بیرون زندان را تامین می‌کند، اما خود زندانی‌ها در داخل حکومت می‌کنند، زیرا هیچ یک از گاردهای ارتش جرات ورود به زندان را ندارند. نانوایی، کارگاه ساخت وسایل خانه و اسباب بازی و یک بیمارستان با امکانات اولیه در داخل زندان وجود دارد که آن‌ها را هم خود زندانیان اداره می‌کنند.

هینتون می‌گوید: «من داخل زندان کاملا احساس امنیت می‌کردم، چرا که توسط سران گنگ دعوت شده بودم. آن‌ها آدم‌هایی گرم بودند و ما فقط با هم شوخی می‌کردیم. من قبلا از گنگ‌ها خوشم نمی‌آمد. زمانی هم که به زندان السالوادور رفتم اصلا قرار نبود در مورد این موضوع صحبت کنیم که چند نفر را کشته‌اند. من از آن‌ها پرسیدم که چگونه به این گنگ پیوستند و چه کارهایی می‌کردند.»

برخی در دهه ۸۰ میلادی یعنی در زمان جنگ داخلی از السالوادور فرار کردند و به لوس‌آنجلس رفتند. پس از جنگ داخلی آن‌ها دوباره به این کشور بازگشتند و فرهنگ گنگ‌ها را همراه خود آورند. آن‌ها دو گنگ اصلی السالوادور یعنی ام اس ۱۳ و باریو ۱۸ را به وجود آوردند. ادم هینتون مایل نیست تا داستان‌های دیگران را به سادگی قبول کند، به همین دلیل خودش به آنجا سفر کرد تا همه چیز را ببیند. خشونت گنگ‌ها برگرفته از جامعه‌ای فقیر و طبقه‌ای هست. هینتون در زندان با رئیس گنگ ناهار خورد و با او کمی هم صحبت کرد.