قرارمان ۵۰ کیلومتر دورتر از تهران در قسمت ولدآباد نزدیک محمد شهرستان بود. چندین خانواده معلول منتظر بودند تا اسناد و مدارک و ناگفته های خود را در مورد ضرب و شتم و اذیت و آزار فرزندانشان در یک آسایشگاه نگهداری از معلولان گزارش دهند.

وقتی گفتیم سینا را بیاورید تا پارگی شکمش را ببینیم پدرش به سرعت پشت یک خودرو قایم شد! گفت: نمی خواهم سینا من را ببیند… هوایی می شود ! حال و هوای خانه هم خوب نیست و مادرش عصبی و بیمار شده… وقتی سینا آمد پدرش از پشت شیشه های خودرو فرزندش را دید… گریست و بعد گفت: بمیرم الهی چقدر لاغر شده… پسرک خیلی بی تابی می کرد اما بالاخره توانستیم پیراهنش را بالا بزنیم و دیدیم جای بریدگی شدیدی روی شکمش می باشد! و این آثار همان شکنجه ها در آسایشگاه بود!

به گزارش خبرنگار مهر، در سال ۱۳۷۹ یک موسسه خصوصی اقدام به ایجاد مرکز نگهداری از معلولان با مجوز اداره کل بهزیستی البرز می کند و بعد از ۱۳ سال فعالیت با کمک خیرین و هزینه های دریافت شده از والدین کار خود را توسعه داده و با خرید زمین و ساختمان ۱۳۹ معلول را زیرپوشش خود قرار می دهد . ماجرا ازآنجا آغاز می شود که والدین معلولان از سال ۹۰ متوجه کبودی یا زخم در بدن فرزندان خود شده اما باورشان نمی شود که به نظر برسد این علائم بر اثر ضرب و شتم ایجادشده باشد.

بازرسان شکنجه معلولان را اثبات کردند

مادرخوانده یکی از معلولان (علی) که چندین میلیون تومان کمک نقدی و یک ساختمان هم به این مرکز هبه کرده از طریق فرزند معلولش که قدرت تکلم داشت متوجه می شود که او را کتک زده اند و اتاقش محلی برای کارهای غیراخلاقی و رقاصی شده می باشد! شکایت اولیه این مادر به سازمان بهزیستی و اعزام بازرس از تهران بی نتیجه ماند و مادر نتوانست تخلفات رخ داده را اثبات کند. تا اینکه مدیرکل بهزیستی استان البرز با تماشا فیلم های دوربین مداربسته نصب شده در آسایشگاه به حقیقت زنجیر کردن معلولان روی تخت و ضرب و شتم آنها پی برد و بازرسان در مرکز را چند ماه قبل پلمپ کردند.

روایت شکنجه سینا در آسایشگاه

اما روایت زندگی ۱۱ ساله معلولان در این مرکز از زبان خودشان و والدین، تلخ و غیرقابل باور می باشد. وحید عبدالحسینی پدر سینا که به عنوان شاکی از مدیر مرکز متخلف به دادسرای فردیس شکایت کرده می باشد (شماره پرونده موجود می باشد) می گوید : سینا ۲۰ سال دارد و معلول ذهنی و جسمی می باشد. سال ۱۳۹۰ فرزندم را به این مرکز بردم تا از آن به نحو احسن نگهداری کنند. هزینه این نگهداری ماهانه ۳۷۰ تا ۵۰۰ هزار تومان بود و با اینکه کارمند ساده ای بودم به هر زحمتی این مبلغ را به آسایشگاه پرداخت می کردم . البته آسایشگاه از من همانند سایر والدین چک و سفته گرفت تا اگر هزینه نگهداری را ندادم اقدام قانونی کند!

ماهی یک بار سینا را از آسایشگاه به خانه می بردیم تا روحیه اش کمی شاداب شود. ۲ سال بعد وقتی سینا را یک روز خانه آوردم در حمام متوجه شدم جای گازگرفتگی ، ضرب و شتم و کبودی روی دست و بدنش زیاد می باشد! هرچند مسئولان مرکز زیر بار نمی رفتند اما بازرسان این اقدامات را اثبات کردند. سینا ۴ روز بعد از تعطیلی مرکز در کما بود و نتیجه پزشکی قانونی گفته های من در مورد شکنجه فرزندم را اثبات می کند . بازرسان در گزارش خود سگ درمانی و زنجیر درمانی را ذکر کرده اند .

آقای مددی پدر یکی دیگر از معلولان این آسایشگاه بود که می گفت : فرزندم ۱۱ سال در این مرکز نگهداری شد و ما نمی دانستیم در این سال ها چه بلایی سرش آمده می باشد. هفته ای یک بار از تهران به کرج می آمدیم . یک بار که لباسش را بالا زدیم جای چنگ و خراشیدگی شدیدی روی بدنش دیدم. هر هفته لاغرتر می شد و بعد بیماری ذات الریه گرفت و چند روز در ICU بستری بود. ما نمی دانستیم که قرص هایش را قطع کرده اند و پسرم عذاب می کشد .

از آقای مددی سؤال کردیم چرا شکایت نکردید، گفت: ما را تهدید کردند که اگر شکایت کنید فرزندتان را هیچ کجا قبول نمی کنند برای همین اقدام نکردم.

گفته های روان شناس مرکز

در میان خانواده های معلولان خانم محمدی روان شناس مرکز هم بود. هرچند مدت زمان همکاری وی با آن مرکز یک ماه بیشتر نبود اما برخی گفته های خانم دکتر قابل تأمل می باشد. می گفت : بچه ها استرس زیاد و به نوعی فشار عصبی داشتند و بعد از مدتی مشکلات بیشتر شد. یک بار برای تعمیرات تخت ها را جمع کردند و بچه ها مجبور بودند تمام روز ایستاده باشند و شب هم به سختی بخوابند. من خیلی اعتراض کردم اما پاسخی ندیدم برای همین استعفا دادم.

قرار می باشد این مرکز دوباره فعالیتش را آغاز کند!

خانم صفایی مادرخوانده علی می گفت : از سال ۹۲ فهمیدم فرزندم اذیت می شود . بااینکه برای مرکز ساختمان ساخته بودم اسباب فرزندم را بیرون انداختند و گفتند تاریخ مصرفش تمام شده می باشد! بعد علی برایم تعریف کرد که یک شب سگ به جانش انداختند و او از ترس فرار کرده و بعد کتفش دررفته می باشد. آب را روی معلولان می بستند و برای پنهان کاری تخلفات آدم می خریدند . حالا هم هنوز تابلوی مرکز پایین نیامده و خبردار شدیم قرار می باشد دوباره باز شود.

البته بعد از پلمپ مرکز معلولان از طرف بهزیستی استان به مرکز دیگری منتقل شدند و سریع از مدیر مرکز متخلف شکایت کردیم و پرونده در حال پیگیری می باشد.

مادر یار مرکز: به معلولان نان خشک آب زده می دادند !

اظهارات والدین و انواع شکنجه ها و تخلفات آن قدر تکان دهنده بود که نمی توان تمام آنها را نوشت اما گفته های مادر یار مرکز که حالا در جای دیگری مشغول کار می باشد کار را تمام کرد. گفت: من می دیدم که معلولان مرکز فقط نان خشک آب زده می خوردند و گوشت ها و مرغ های اهدایی وارد آشپزخانه نمی شد . حتی گوشت داشتیم و آنها آن را دور می ریختند ! بچه های بی گناه از غذاها بیزار بودند اما زبان نقد نداشتند. درحالی که مدیر مرکز از خیرین کمک های میلیونی می گرفت .

اظهارات یکی از معلولان مرکز

بعد از گفتگوها به مرکزی رفتیم که هم اکنون بچه ها در آن نگهداری می شوند . مسئول مرکز اجازه ورود نداد و گفت برای من تهیه گزارش و مصاحبه مسئولیت دارد. خانم صفایی رضایت داد تا علی به خارج مرکز بیاید و برایمان تعریف کند. ابتدا نمی خواست حرفی بزند اما بعد گفت می خواهم تنها با خبرنگار صحبت کنم. می گفت : اسمش برفی بود. سگ بزرگ و سفید و دندان هایش را فراموش نمی کنم . خیلی ترسیده بودم. جرات نداشتند دست من را زنجیر ببندند اما برای بقیه را بستند. یک بار پرستار یادش رفته بود زنجیر را باز کند و بچه ها تا ظهر دستانشان با زنجیر روی تخت بسته شده بود. علی که معلول ذهنی می باشد اما به گفته مادرخوانده اش لب مرز می باشد و هوشیاری خوبی دارد، گفت: من غذاهای آنجا را نمی خوردم و همیشه با پولی که مادرم می داد از بیرون غذا تهیه می کردم . یک بار یکی از آنها (افراد متخلف در مرکز) روی یکی از دوستان افتاد و می خواست او را خفه کند. … دیگر نمی خواهم حرف بزنم خیلی سخت و بد بود…

در این میان، گفته های آقای فرزین از مدیران سابق این مرکز قابل تأمل بود که می گفت : این رخدادها بعد از رفتن من بیشتر شد چون من آن زمان به واقع ندیدم. اما اخذ هزینه ماهانه ۵۰۰ هزار تومان از والدین به جای ۳۷۰ هزار تومان غیرقانونی بود. گرفتن چک و سفته از والدین هم غیرقانونی بود و اینکه به جای ۱۳۹ معلول بعد از پلمپ ۱۲۵ نفر تحویل شدند؛ یعنی آمار فوتی ها ارائه نشد!

به گزارش خبرنگار مهر سایر معلولان تک به تک از داخل حیاط محل زندگی جدید خود ما را مشاهده می کردند . برخی هنوز جای شکنجه ها را در بدن داشتند اما مسئول مرکز مانع گفتگو شد. پدر سینا حال خوبی نداشت و سایرین هم به دلیل بازگو کردن این روایت متأثر بودند. برخی می گفتند : واقعاً رسانه حرف های ما را منتشر می کند ؟ آیا قوه قضائیه گزارش را می خواند ؟ آیا واقعاً کسی صدای ما را می شنود ؟ چندین رسانه رفتیم اما قول دادند و کاری نشد.

گزارش و عکس: سید هادی کسایی زاده

نمناک