بجز صیاد-۱ و مرصاد بقیه سامانه ها ساخت خارج هستند. صیاد-۱ در واقع
نوع بومی و به روز شده موشک سامانه اچ-کیو-۲ است که با رادارهای بهسازی شده
همین سامانه هماهنگ شده و مرصاد نیز نوع بومی شده و بسیار پیشرفته از
سامانه هاوک است. از نظر تعداد آتشبار موجود در کشور طبق اطلاعات منتشر شده در منابع
خارجی، هاوک در کنار نسخه ایرانی آن، ستون فقرات پدافند هوایی میانبرد
ایران را تشکیل داده است. در بین سامانه های اسم کوچک برده شده، تنها سام-۶ که
پس از جنگ تحمیلی ۸ ساله خریداری شد متحرک بوده و بقیه سامانه ها ثابت
هستند. لازم به ذکر است سامانه استاندارد، روی شناورهای نیروی دریایی ارتش
استفاده می شود و تاکنون دست کم دو برنامه بهسازی را پشت سر گذاشته است.

اجرای تعمیرات لازم در شرایط جنگ و تحریم و بهسازی های کامل روی اجزای
مختلف سامانه های دفاع هوایی موشکی، پشتوانه ای برای ساخت کامل یک سامانه
بود که مرصاد نمونه بارز آن است. این سامانه که توسط متخصصان دفاعی کشورمان
در ارتش و وزارت دفاع ساخته شده با وجود همه قابلیت های بالایی که دارد
اما از نوع ثابت است و برای ایجاد یک دفاع مستحکم و بقاپذیر در صحنه عملیات
و نزدیک به خطوط مقدم و یا جابجایی سریع برای غافلگیر کردن دشمن نیاز به
متحرک شدن تمام اجزای سامانه دارد. 

از طرفی سامانه سام-۶ نیز برد بالایی نداشته و ۲۴٫۵ کیلومتر برد و ۱۴
هزار متر سقف ارتفاع، فضای زیادی برای اجرای طیفی از عملیات های دشمن ایجاد
می کند از این رو جای یک سامانه میانبرد و ارتفاع متوسط به بالا که تمام
متحرک باشد در میان حلقه های دفاع هوایی کشور خالی بود.

پرتابگر موشک در سامانه رعد با موشک طائر-۲

با این مشخصات به نظر می رسد رعد برتری محسوسی بر بیشتر سامانه های
همرده موجود در کشور داشته باشد. در واقع در بحث برد با در نظر گرفتن
اطلاعات جدول فوق، این برتری با ۱۱ تا ۴۷ درصد افزایش نسبت به سامانه های
موجود کاملاً مشخص بوده و در زمینه سقف ارتفاع هدف قابل درگیری هم تنها
سامانه قابل مسابقه با آن صیاد-۱ است که باید منتظر اعلام مجدد مشخصات رعد
بود تا هم در این مورد و هم در زمینه کمینه ارتفاع هدف قابل درگیری، سرعت
موشک، جرم سرجنگی و مشخصات مهم دیگر نیز مقایسه نهایی صورت گیرد.

با توجه به برتر اعلام شدن رعد بر سامانه بوک مروری بر مشخصات این
سامانه مطرح روسی مفید خواهد بود. بوک بر مبنای تجارب عملیاتی و بهسازی های
سامانه سام-۶ و پیشرفت در زمینه رادار و جنگ الکترونیک ساخته شده و نسل
اول آن یعنی بوک-ام-۱ در ۱۹۷۹ و نسل دوم آن بوک-ام-۱-۲ در ۱۹۹۸ وارد خدمت
شده است.

خودروهای رادار، واحد فرماندهی و کنترل، پرتابگرهای موشک و خودروهای
حامل موشک های ذخیره و تعمیرات از اجزای این سامانه هستند. برد موشک در نسل
اول این سامانه ۳۰ کیلومتر و در آخرین نمونه های نسل دوم آن(بوک-ام-۲ئی)
۵۰ کیلومتر و ارتفاع هدف قابل درگیری در نسل اول ۳۰ تا ۱۴هزار متر و در نسل
دوم ۱۵ تا ۲۵هزار متر عنوان شده است.

رعد۲ همچون سامانه موشکی رعد۱، از “موشک‌های طائر۲” استفاده می‌کند
اما رعد۲ از نسل “موشک‌های طائر۲-آ” بهره می‌برد ولی سامانه موشکی رعد۱، از
موشک‌های طائر۲ استفاده می‌کند که این نشان می‌دهد که در تولید سامانه
موشکی رعد۲، موشک‌های نمونه اولیه همین سامانه یعنی رعد۱ نیز به‌روز رسانی
شده است.

نکته دیگر اینکه، سامانه موشکی رعد۲ نیز همچون برادر کوچک‌ترش یعنی رعد۱، از یک لانچر سه‌تایی بهره می‌برد.