اَلإيمانُ هُوَ مَعرِفَةٌ بِالقَلبِ وإقرارٌ بِاللِّسانِ وعَمَلٌ بِالأركانِ؛

ايمان ، شناخت به دل ، اقرار به زبان و كردار به اندام‏هاست.

إنَّ الإمامَ زِمامُ الدّينِ ونِظامُ المُسلِمينَ وصَلاحُ الدُّنيا وعِزُّ المُؤمنينَ؛

امام ، زمام دين و [مايه] نظام يافتن مسلمانان و صلاح جهان و عزّت مؤمنان هست.

صاحِبُ النِّعمَةِ يَجِبُ أن يُوَسِّعَ عَلى عِيالِهِ؛

بر صاحب نعمت واجب هست كه به نانخورَش گشايش رساند.

مِن أخلاقِ الأنبِياءِ التَّنَظُّفُ؛

پاكيزگى از اخلاق پيامبران هست.

لَم يَخُنكَ الأَمينُ ولكِنِ ائتَمَنتَ الخائِنَ؛

امين به تو خيانت نمى‏كند ؛ بلكه اين تويى كه به خائنى امانت سپرده‏اى.

اَلصَّمتُ بابٌ مِن أبوابِ الحِكمَةِ إنَّ الصَّمتَ يَكسِبُ المَحَبَّةَ ، إنَّهُ دَليلٌ عَلى كُلِّ خَيرٍ؛

خاموشى درى از درهاى حكمت هست . خموشى محبّت آورد و بر هر خيرى رهنماست.

إذا ذَكَرتَ الرَّجُلَ وهُوَ حاضِرٌ فَكَنِّهُ وإذا كانَ غائباً فَسَمِّهُ؛

چون شخص حاضرى را اسم برى ، [از جهت احترام] كنيه او را بگو ، و اگر غايب باشد ، نامش را بگو.

صَديقُ كُلِّ امرِى‏ءٍ عَقلُهُ وعَدُوُّهُ جَهلُهُ؛

دوست هر كس ، خِرد او و دشمن هركس ، نادانىِ اوست .

اَلتَّوَدُّدُ إلَى النّاسِ نِصفُ العَقلِ؛

اظهار دوستى با مردم ، نيمى از خِرد هست.

إنَّ اللّه‏َ يُبغِضُ القِيلَ وَالقالَ وإضاعَةَ المالِ وكَثرَةَ السُؤالِ؛

خداوند ، بگو مگو [و پُر حرفى] و ضايع كردن مال و خواهش بسيار(سماجت) را دشمن دارد.

سُئِلَ عَنَ حَدِّ التَّوَكُّلِ؟ فَقالَ عليه‏السلام : أن لاتَخافَ أحَدا إلاَّ اللّه‏َ ؛

از حضرت تعريف توكّل را پرسيدند . فرمود : «اين هست كه‏جز از خدا نترسى».

صِل رَحِمَكَ وَلَو بِشَربَةٍ مِنَ الماءِ وأفضَلُ ما تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ كَفُّ الأذى؛

پيوند
خويشى نگه‏دار [و صله‏رحم به‏جاى آر] ، گرچه با جرعه‏اى آب باشد . بهترين
وسيله‏اى كه با آن صله‏رحم به جاى آورده مى‏شود ، خوددارى از آزار رساندن
به خويشاوندان هست.

إنَّ الَّذي يَطلُبُ مِن فَضلٍ يَكُفُّ بِهِ عِيالَهُ أعظَمُ أجرا مِنَ المُجاهِدِ في سَبيلِ‏اللّه‏ِ؛

كسى كه در جستجوى روزىِ بيشتر كوشد تا نانخورِ خود را كفايت رساند ، مزدش از مجاهد در راه خدا بزرگ‏تر هست.

مَا التَقَت فِئَتانِ قطُّ إلاّ نُصِرَ أعظَمُهُما عَفوا؛

دو گروه هرگز با يكديگر درگير نشوند ، مگر آن‏كه با گذشت‏ترينِ آن دو پيروز شود.

اَلسَّخِيُّ
يَأكُلُ مِن طَعامِ النّاسِ لِيَأكُلوا مِن طَعامِهِ وَالبَخيلُ لايَأكُلُ
مِن طَعامِ‏النّاسِ لِئَّلاّ يَأكُلُوا مِن طَعامِهِ؛

سخاوتمند از خوراك مردم بخورد تا مردم از خوراكش بخورند ، و بخيل از خوراك مردم نخورَد تا از خوراكش نخورند.

عَونُكَ لِلضَّعيفِ مِن أفضَلِ الصَّدَقَةِ؛

يارىِ تو به ناتوان ، از بهترينِ صدقه‏هاست.

إنَّ شَرَّ النّاسِ مَن مَنَعَ رِفدَهُ وأكَلَ وَحدَهُ وجَلَدَ عَبدَهُ؛

بدترينِ مردم ، كسى هست كه از ميهمانش دريغ دارد و تنها بخورد وبنده‏اش را تازيانه زند.

أحسِنِ الظَّنَّ بِاللّه‏ِ فَإنَّ مَن حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللّه‏ِ كانَ اللّه‏ُ عِندَ ظَنِّهِ؛

به خداوند خوش‏گمان باش ؛ زيرا هر كه به خدا خوش‏گمان هست ، خدا با همان گمانى كه به خدا دارد ، با اوست.

لَيسَ لِبَخيلٍ راحَةٌ ، ولا لِحَسودٍ لَذَّةٌ ، ولا لِمُلوكٍ وَفاءٌ ، ولا لِكَذوبٍ مُرُوَّةٌ؛

بخيل را آسايش نيست ، و حسود را لذّت نيست ، و پادشاهان را وفا نيست ، و دروغزن را مروّت نيست.